Friday, August 8, 2025

The Path of the Real Man: Embracing Mysticism, Humility, and the Essence of Self

In the stillness of the world, there exists a rare and often misunderstood essence—the essence of the Real Man. This essence transcends physical appearance, societal achievements, or the ordinary concepts of human success. It embodies a spirit untouched by the ego’s manipulations, free from the shackles of superficial desires, and liberated from the need for recognition. The Real Man walks a path that is mystical, a path that many sense but few truly understand. His path isn’t defined by rigid rules or doctrines; rather, it is guided by an inner compass tuned to the rhythm of Life itself.

The Ego’s Dissolution: The Real Man’s Greatest Journey

The Real Man has no ego to be proud of. This is a subtle but powerful statement, and understanding it unlocks a gateway into the mystical essence of the Real Man’s character. Ego is the ever-shifting illusion of self that insists upon separation—between self and others, self and the world, self and Life itself. It craves recognition, hungers for approval, and lashes out at perceived injustices. The Real Man, however, has walked the arduous road of dissolving his ego. He neither shuns nor glorifies his existence; rather, he accepts it with the gentleness of one who has seen beyond illusion. There are no quarrels to be had, no insults to refute, no games to play with others who are entrenched in ego battles. His peace is unshakable, for it is rooted in the truth that nothing can be gained or lost in the world that could add or detract from who he truly is.

This state of self-awareness brings a profound humility. The Real Man knows that he is neither above nor below anyone else; he merely is. He sees himself not as the center but as an integral part of the vast tapestry of existence. There is no need to walk in opposition to the world, for he walks his own path—a Straight Path of Virtue that aligns him with his highest values, rather than society’s ever-changing demands.

Few Needs, No Desires: The Simple Joy of Contentment

Contentment, as the Real Man experiences it, is a state of being that is fundamentally different from what society considers happiness. The world teaches us to fill our lives with “things” in the hope that these will bring satisfaction. Desires, wants, and cravings swirl within us like a storm, and we are taught to answer them endlessly. But the Real Man has learned that the secret to true peace lies not in the accumulation of possessions but in the liberation from them.

His few needs are met easily and without fanfare. He has no lust for the ephemeral pleasures that promise happiness yet fade so quickly. The Real Man is happy in the simplest of things, the unassuming rhythms of life. A walk at dawn, the sound of rain, the touch of a loved one—these are enough. He moves through life with an effortless grace, not because he lacks ambition but because he understands the difference between fleeting desires and lasting joy.

The Real Man’s Honesty: Free of Fear, Beyond Time

Having freed himself from attachment to success and failure, the Real Man embodies a startling honesty. His words align seamlessly with his actions, and his thoughts echo the sincerity of his heart. In a world where so much is hidden, where intentions are masked by politeness, the Real Man’s honesty is radical. He does not indulge in flattery, nor does he shy away from speaking the truth as he sees it. He respects others not by catering to their expectations but by remaining true to himself, even if this creates friction or misunderstanding. For if his behavior causes trouble to others, it is not because he intends harm, but because they perceive themselves as harmed—an outcome of their own unhealed inner conflicts.

The Real Man’s honesty is unwavering because he has nothing to lose. He lives beyond time, beyond the effects of cause and consequence. His actions are not calculated, for there is no personal gain he seeks. He trusts Life itself, walking a path guided by an invisible hand that he senses but cannot control. This trust gives him a profound freedom, allowing him to move with Life rather than against it, to flow rather than to force.

Absolute Responsibility: The Real Man’s Way of Accountability

To live without ego does not mean to live without responsibility. Quite the opposite—the Real Man is profoundly responsible for his existence. He understands that every choice he makes, every action he undertakes, contributes to the weaving of the world around him. There is no room for blame or victimhood here. He carries out his duties with a quiet strength and a sense of reverence, knowing that his life is a debt to be honored, a gift to be used wisely.

The Real Man leaves no debris in his wake; he walks through life with a mindful respect for everything and everyone he encounters. He understands that his journey is one of continual learning, one of clearing paths both for himself and for others who may follow. In this way, he becomes a blessing—a quiet, understated presence that enriches the world simply by being.

Unconditional Love and True Friendship

Love, as the Real Man knows it, is boundless and unconditioned. His love does not depend on the worthiness of others, for he knows that every soul is worthy by its very nature. He offers kindness not because others have earned it, but because they need it. To him, this is natural. Just as the sun shines on the good and bad alike, he offers his love to everyone he meets. He holds no one in judgment, for he sees through the layers of human behavior to the common core of divinity within each person.

In his friendships, the Real Man offers something rare—an unconditional acceptance that does not seek to change or control. His respect for others’ dignity is paramount, and he never gives anything as mere charity. Rather, he shares openly, honestly, giving of himself without holding back. What he offers is not a secondhand kindness or leftover affection but the very best of himself. This quality of love is healing, gentle, and freeing for those lucky enough to experience it.

A Victory Beyond All Battles

The Real Man’s greatest victory is over himself. He has waged and won the most challenging of all battles: the battle against his own lower nature, his fears, his attachments, his illusions. Having conquered this inner struggle, he no longer needs to fight external battles. In a world obsessed with conquest, he remains unbothered by the victories and defeats that mean so much to others. His defensiveness is never hostile; instead, it is the calm strength of one who knows he cannot be harmed by the fleeting events of the world. He is willing to concede any argument, to let others claim victory, for his peace is unshaken by these matters.

Walking the Humble Path, Alone but Not Lonely

Though he walks a path that few understand, the Real Man is not lonely. He is at home within himself, at peace with the solitude that his journey sometimes entails. The world may not follow him, but he does not require followers. He moves forward on his own humble path, one foot in front of the other, guided by an inner light that is invisible to others but luminous to him.

In his quiet way, the Real Man becomes a living embodiment of Life itself. He does not merely live; he is Life. He does not experience; he is Experience. He does not attain enlightenment; he is Enlightenment. He has transcended the dualities of life and death, joy and sorrow, success and failure. He has become, in every sense, a part of the sacred rhythm of existence.

In the end, the Real Man does not strive to be remembered, nor does he seek fame or recognition. He walks his path, humble and free, leaving behind only a trace of peace and a quiet love. In his wake, others find a path lit by his example - one that leads not to worldly success, but to inner fulfillment, to a life well-lived, to a heart that is open, and a spirit that is free. And in this, he is truly blessed.

...

Το Μονοπάτι του Πραγματικού Ανθρώπου: Αγκαλιάζοντας τον Μυστικισμό, την Ταπεινοφροσύνη και την Ουσία του Εαυτού

Στην ησυχία του κόσμου, υπάρχει μια σπάνια και συχνά παρεξηγημένη ουσία - η ουσία του Πραγματικού Ανθρώπου. Αυτή η ουσία υπερβαίνει τη φυσική εμφάνιση, τα κοινωνικά επιτεύγματα ή τις συνηθισμένες έννοιες της ανθρώπινης επιτυχίας. Ενσαρκώνει ένα πνεύμα ανέγγιχτο από τους χειρισμούς του εγώ, απαλλαγμένο από τα δεσμά των επιφανειακών επιθυμιών και απελευθερωμένο από την ανάγκη για αναγνώριση. Ο Πραγματικός Άνθρωπος βαδίζει σε ένα μονοπάτι που είναι μυστικιστικό, ένα μονοπάτι που πολλοί αντιλαμβάνονται αλλά λίγοι καταλαβαίνουν πραγματικά. Η πορεία του δεν ορίζεται από άκαμπτους κανόνες ή δόγματα. μάλλον, καθοδηγείται από μια εσωτερική πυξίδα συντονισμένη στον ρυθμό της ίδιας της Ζωής.

Η Διάλυση του Εγώ: Το Μέγιστο Ταξίδι του Πραγματικού Ανθρώπου

Ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν έχει εγωισμό για να είναι περήφανος. Αυτή είναι μια λεπτή αλλά ισχυρή δήλωση, και η κατανόησή της ξεκλειδώνει μια πύλη στη μυστικιστική ουσία του χαρακτήρα του πραγματικού ανθρώπου. Το Εγώ είναι η διαρκώς μεταβαλλόμενη ψευδαίσθηση του εαυτού που επιμένει στον χωρισμό - μεταξύ του εαυτού και των άλλων, του εαυτού και του κόσμου, του εαυτού και της ίδιας της Ζωής. Λαχταράει την αναγνώριση, διψάει για έγκριση και επιτίθεται στις αντιληπτές αδικίες. Ο πραγματικός άνθρωπος, ωστόσο, έχει περπατήσει τον επίπονο δρόμο της διάλυσης του εγώ του. Ούτε αποφεύγει ούτε δοξάζει την ύπαρξή του. μάλλον το δέχεται με την ευγένεια εκείνου που έχει δει πέρα από την ψευδαίσθηση. Δεν υπάρχουν καυγάδες, δεν υπάρχουν προσβολές για να αντικρούσετε, δεν υπάρχουν παιχνίδια για να παίξετε με άλλους που είναι εδραιωμένοι σε μάχες εγώ. Η ειρήνη του είναι ακλόνητη, γιατί έχει τις ρίζες της στην αλήθεια ότι τίποτα δεν μπορεί να κερδίσει ή να χαθεί στον κόσμο που θα μπορούσε να προσθέσει ή να μειώσει αυτό που πραγματικά είναι.

Αυτή η κατάσταση αυτογνωσίας φέρνει μια βαθιά ταπεινοφροσύνη. Ο Πραγματικός Άνθρωπος ξέρει ότι δεν είναι ούτε πάνω ούτε κάτω από κανέναν άλλον. αυτός απλώς είναι. Δεν βλέπει τον εαυτό του ως το κέντρο αλλά ως αναπόσπαστο μέρος της τεράστιας ταπισερί της ύπαρξης. Δεν χρειάζεται να βαδίζεις σε αντίθεση με τον κόσμο, γιατί βαδίζει το δικό του μονοπάτι – ένα ίσιο μονοπάτι της αρετής που τον ευθυγραμμίζει με τις υψηλότερες αξίες του και όχι με τις διαρκώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της κοινωνίας.

Λίγες ανάγκες, καμία επιθυμία: Η απλή χαρά της ικανοποίησης

Η ικανοποίηση, όπως τη βιώνει ο Πραγματικός Άνθρωπος, είναι μια κατάσταση ύπαρξης που είναι θεμελιωδώς διαφορετική από αυτό που η κοινωνία θεωρεί ευτυχία. Ο κόσμος μας διδάσκει να γεμίζουμε τη ζωή μας με «πράγματα» με την ελπίδα ότι αυτά θα φέρουν ικανοποίηση. Επιθυμίες, λαχτάρες και πόθοι στροβιλίζονται μέσα μας σαν καταιγίδα και μαθαίνουμε να τους απαντάμε ασταμάτητα. Αλλά ο Πραγματικός Άνθρωπος έχει μάθει ότι το μυστικό της αληθινής ειρήνης δεν βρίσκεται στη συσσώρευση περιουσιακών στοιχείων αλλά στην απελευθέρωση από αυτά.

Οι λίγες ανάγκες του καλύπτονται εύκολα και χωρίς φανφάρες. Δεν έχει πόθο για τις εφήμερες απολαύσεις που υπόσχονται την ευτυχία, αλλά ξεθωριάζουν τόσο γρήγορα. Ο Πραγματικός Άνθρωπος είναι χαρούμενος στα πιο απλά πράγματα, στους ανεπιτήδευτους ρυθμούς της ζωής. Μια βόλτα την αυγή, ο ήχος της βροχής, το άγγιγμα ενός αγαπημένου προσώπου — αυτά είναι αρκετά. Προχωρά στη ζωή με μια αβίαστη χάρη, όχι επειδή του λείπει η φιλοδοξία, αλλά επειδή κατανοεί τη διαφορά μεταξύ φευγαλέων επιθυμιών και διαρκούς χαράς.

Η Ειλικρίνεια του Πραγματικού Ανθρώπου: Χωρίς φόβο, πέρα από τον χρόνο

Έχοντας απελευθερωθεί από την προσκόλληση στην επιτυχία και την αποτυχία, ο Πραγματικός Άνθρωπος ενσαρκώνει μια εκπληκτική ειλικρίνεια. Τα λόγια του ευθυγραμμίζονται άψογα με τις πράξεις του και οι σκέψεις του απηχούν την ειλικρίνεια της καρδιάς του. Σε έναν κόσμο όπου τόσα πολλά είναι κρυμμένα, όπου οι προθέσεις καλύπτονται από ευγένεια, η ειλικρίνεια του πραγματικού ανθρώπου είναι ριζοσπαστική. Δεν επιδίδεται σε κολακείες, ούτε πτοείται να πει την αλήθεια όπως τη βλέπει. Σέβεται τους άλλους όχι ικανοποιώντας τις προσδοκίες τους αλλά μένοντας πιστός στον εαυτό του, ακόμα κι αν αυτό δημιουργεί τριβές ή παρεξήγηση. Διότι, αν η συμπεριφορά του προκαλεί προβλήματα στους άλλους, δεν είναι επειδή σκοπεύει να βλάψει, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως πληγωμένο - αποτέλεσμα των δικών τους μη επουλωμένων εσωτερικών συγκρούσεων.

Η ειλικρίνεια του Πραγματικού Ανθρώπου είναι ακλόνητη γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει. Ζει πέρα από το χρόνο, πέρα από τα αποτελέσματα αιτίας και συνέπειας. Οι πράξεις του δεν είναι υπολογισμένες, γιατί δεν υπάρχει προσωπικό όφελος που επιδιώκει. Εμπιστεύεται την ίδια τη Ζωή, περπατώντας σε ένα μονοπάτι που καθοδηγείται από ένα αόρατο χέρι που αισθάνεται αλλά δεν μπορεί να ελέγξει. Αυτή η εμπιστοσύνη του δίνει μια βαθιά ελευθερία, επιτρέποντάς του να κινείται με τη Ζωή και όχι εναντίον της, να ρέει παρά να εξαναγκάζει.

Απόλυτη Ευθύνη: Ο Τρόπος Λογοδοσίας του Πραγματικού Ανθρώπου

Το να ζεις χωρίς εγώ δεν σημαίνει να ζεις χωρίς ευθύνη. Το αντίθετο - ο Πραγματικός Άνθρωπος είναι βαθιά υπεύθυνος για την ύπαρξή του. Καταλαβαίνει ότι κάθε επιλογή που κάνει, κάθε ενέργεια που αναλαμβάνει, συμβάλλει στην ύφανση του κόσμου γύρω του. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για ενοχή ή θυματοποίηση. Εκτελεί τα καθήκοντά του με μια ήρεμη δύναμη και μια αίσθηση ευλάβειας, γνωρίζοντας ότι η ζωή του είναι ένα χρέος που πρέπει να τιμηθεί, ένα δώρο που πρέπει να χρησιμοποιηθεί με σύνεση.

Ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν αφήνει συντρίμμια στο πέρασμά του. βαδίζει στη ζωή με σεβασμό για όλα και όλους όσους συναντά. Καταλαβαίνει ότι το ταξίδι του είναι ένα ταξίδι συνεχούς μάθησης, ένα ταξίδι που ανοίγει μονοπάτια τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους άλλους που μπορεί να ακολουθήσουν. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται μια ευλογία - μια ήσυχη, συγκρατημένη παρουσία που εμπλουτίζει τον κόσμο απλά με το να είναι.

Αγάπη άνευ όρων και αληθινή φιλία

Η αγάπη, όπως τη γνωρίζει ο Πραγματικός Άνθρωπος, είναι απεριόριστη και χωρίς όρους. Η αγάπη του δεν εξαρτάται από την αξία των άλλων, γιατί ξέρει ότι κάθε ψυχή είναι άξια από τη φύση της. Προσφέρει καλοσύνη όχι επειδή οι άλλοι την έχουν κερδίσει, αλλά επειδή τη χρειάζονται. Για αυτόν, αυτό είναι φυσικό. Όπως ο ήλιος λάμπει τόσο στους καλούς όσο και στους κακούς, προσφέρει την αγάπη του σε όποιον συναντά. Δεν κρίνει κανέναν, γιατί βλέπει μέσα από τα στρώματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς τον κοινό πυρήνα της θεότητας μέσα σε κάθε άτομο.

Στις φιλίες του, ο Πραγματικός Άνθρωπος προσφέρει κάτι σπάνιο - μια άνευ όρων αποδοχή που δεν επιδιώκει να αλλάξει ή να ελέγξει. Ο σεβασμός του για την αξιοπρέπεια των άλλων είναι πρωταρχικής σημασίας και ποτέ δεν δίνει τίποτα ως απλή φιλανθρωπία. Μάλλον, μοιράζεται ανοιχτά, ειλικρινά, δίνοντας τον εαυτό του χωρίς να συγκρατείται. Αυτό που προσφέρει δεν είναι μια μεταχειρισμένη καλοσύνη ή στοργή που έχει απομείνει, αλλά το καλύτερο του εαυτού του. Αυτή η ιδιότητα της αγάπης είναι θεραπευτική, απαλή και απελευθερωτική για όσους είναι αρκετά τυχεροί να τη βιώσουν.

Μια νίκη πέρα από όλες τις μάχες

Η μεγαλύτερη νίκη του Πραγματικού Ανθρώπου είναι εναντίον του εαυτού του. Έχει δώσει και κέρδισε την πιο απαιτητική από όλες τις μάχες: τη μάχη ενάντια στη δική του κατώτερη φύση, τους φόβους του, τις προσκολλήσεις του, τις ψευδαισθήσεις του. Έχοντας κατακτήσει αυτόν τον εσωτερικό αγώνα, δεν χρειάζεται πλέον να δίνει εξωτερικές μάχες. Σε έναν κόσμο που έχει εμμονή με τις κατακτήσεις, παραμένει ανενόχλητος από τις νίκες και τις ήττες που σημαίνουν τόσα πολλά για τους άλλους. Η αμυντικότητά του δεν είναι ποτέ εχθρική. Αντίθετα, είναι η ήρεμη δύναμη κάποιου που ξέρει ότι δεν μπορεί να επηρεάσει τα φευγαλέα γεγονότα του κόσμου. Είναι πρόθυμος να παραδεχτεί οποιοδήποτε επιχείρημα, να αφήσει άλλους να διεκδικήσουν τη νίκη, γιατί η ειρήνη του δεν κλονίζεται από αυτά τα θέματα.

Περπατώντας στο Ταπεινό Μονοπάτι, Μοναχικός αλλά όχι μόνος

Αν και περπατά σε ένα μονοπάτι που λίγοι καταλαβαίνουν, ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν είναι μόνος. Είναι στο σπίτι μέσα του, σε ειρήνη με τη μοναξιά που μερικές φορές συνεπάγεται το ταξίδι του. Ο κόσμος μπορεί να μην τον ακολουθεί, αλλά δεν απαιτεί οπαδούς. Προχωρά στο δικό του ταπεινό μονοπάτι, το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, καθοδηγούμενος από ένα εσωτερικό φως που είναι αόρατο στους άλλους αλλά φωτεινό για εκείνον.

Με τον ήσυχο τρόπο του, ο Πραγματικός Άνθρωπος γίνεται ζωντανή ενσάρκωση της ίδιας της Ζωής. Δεν ζει απλώς. αυτός είναι η Ζωή. Δεν βιώνει. αυτός είναι η εμπειρία. Δεν φτάνει στη φώτιση. είναι ο Διαφωτισμός. Έχει ξεπεράσει τις δυαδικότητες της ζωής και του θανάτου, της χαράς και της λύπης, της επιτυχίας και της αποτυχίας. Έχει γίνει, από κάθε άποψη, μέρος του ιερού ρυθμού της ύπαρξης.

Τελικά, ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν προσπαθεί να τον θυμούνται, ούτε επιδιώκει τη φήμη ή την αναγνώριση. Βαδίζει το δρόμο του, ταπεινός και ελεύθερος, αφήνοντας πίσω του μόνο ένα ίχνος γαλήνης και μια γαλήνια αγάπη. Στο πέρασμά του, άλλοι βρίσκουν ένα μονοπάτι που φωτίζεται από το παράδειγμά του—ένα μονοπάτι που δεν οδηγεί στην εγκόσμια επιτυχία, αλλά στην εσωτερική ολοκλήρωση, σε μια ζωή καλοζωισμένη, σε μια καρδιά ανοιχτή και σε ένα πνεύμα ελεύθερο. Και σε αυτό, είναι πραγματικά ευλογημένος.

Monday, 6 October, 2025

2. The Pathless Path: A Journey Beyond the Threshold of Becoming

(Viveka Chudamani 6-10)

In the deepest chambers of the human heart, where thought dissolves into silence and words falter at the edge of mystery, there exists a threshold that few dare to cross. Beyond this invisible boundary lies not another country of the mind, but rather the dissolution of all countries, all boundaries, all the carefully constructed edifices of identity that mortals build across the span of their years. It is here, in this vast and luminous emptiness, that the ancient seeker stands—not with certainty, but with a trembling that is itself a form of knowing.

The scriptures speak, and their words echo through temple courtyards and monastery halls, reverberating against stone walls that have witnessed countless generations of prayer. Rituals unfold with mathematical precision: offerings of flowers and incense, libations poured with careful hands, mantras chanted in rhythms older than memory. The gods receive their worship, accepting the devotion of hearts that seek solace in form, in gesture, in the familiar comfort of repetition. Yet beneath all this sacred theater, beneath the smoke of offerings and the melodious recitation of holy verses, there stirs a deeper question—one that ritual cannot answer, that no amount of ceremonial perfection can resolve.

For Liberation, that most elusive of all spiritual promises, cannot be purchased with the currency of works. It cannot be earned through accumulation, whether of merit or of knowledge, of sacrifices performed or deities placated. Even if one were to extend one's practice across the unimaginable expanse of a hundred cosmic cycles—those vast epochs that mark the breathing of creation itself—still the essential transformation would remain beyond reach. Liberation is not a destination to be arrived at through effort, but rather a recognition of what has always been present, hidden only by the veils of one's own ignorance.

The Vedas themselves, those ancient fountains of wisdom that flow through the spiritual landscape like underground rivers, make this declaration with stark clarity: immortality cannot be found in the realm of riches, in the accumulation of worldly treasures or even in the hoarding of spiritual experiences. This truth stands like a mountain against the rushing stream of human desire—unmoved, uncompromising, eternal. Works, no matter how noble or how perfectly executed, cannot serve as the causeway to Liberation. They may polish the mirror of consciousness, may prepare the ground for the seed of awakening, but they themselves are not the flowering that seekers ultimately long for.

What then must one do? Or perhaps more precisely, what must one cease doing? The paradox reveals itself slowly, like dawn creeping across a landscape shrouded in mist. The man or woman of learning—not learning in the sense of mere intellectual accumulation, but learning that has ripened into wisdom—must turn away from the glittering marketplace of external pleasures. This turning away is not born of ascetic hatred or world-denying bitterness, but rather from a profound recognition that the objects of desire, no matter how beautiful or enticing, cannot quench the thirst that burns in the depths of the soul.

This renunciation is itself a mystery. It does not mean abandoning the world in physical terms, fleeing to mountain caves or desert hermitages—though such withdrawal may serve some seekers at certain stages of their journey. Rather, it means releasing the invisible chains of attachment that bind consciousness to the surface of things, to the dance of appearances that so thoroughly captivates the unexamined mind. It is a loosening of the grip, a relaxation of the fist that has been clenched around phenomena, desperately trying to hold onto experiences that are, by their very nature, as ephemeral as morning dew.

Yet this renunciation is not meant to be undertaken in isolation, through the sheer force of individual will. The path requires a guide—a preceptor whose generosity flows not from material abundance but from the overflow of their own realization. To approach such a teacher is to step into a transmission that cannot be reduced to mere instruction or information transfer. The good and generous preceptor serves as a mirror in which the seeker may glimpse their own true nature, as a catalyst that activates possibilities dormant within the student's consciousness. Their words point like a finger toward the moon of truth, and the wise student learns to look not at the finger but at what it indicates.

The truth inculcated by such a teacher is both devastatingly simple and infinitely subtle. It whispers of an identity that has never been lost, only forgotten—the identity of the individual consciousness with the Atman, that innermost essence that is simultaneously the most intimate dimension of the self and the ultimate ground of all existence. This realization is not a merging of two separate things, not a union of soul with God as though they were two entities coming together. Rather, it is the recognition that the separation was always illusory, that the wave has never been anything other than ocean, that the apparent division between self and Self was nothing more than a trick of perception, a cosmic case of mistaken identity.

To fix one's mind upon this truth is to enter into a practice that transcends practice itself. It is not concentration in the ordinary sense, where the mind is forcefully held upon an object like a restless horse reined in by its rider. Rather, it is a kind of restful abiding, a settling into what has always been one's true home. The mind, accustomed to its constant movement, its endless oscillation between past and future, gradually discovers the possibility of resting in the present moment—not the thin sliver of present that separates what was from what will be, but the eternal Now that contains all time within its spacious embrace.

This state that the ancients called Yogarudha—that condition of being established in yoga, of having climbed the ladder of spiritual ascent and found firm footing on a higher platform of consciousness—represents a crucial threshold in the seeker's journey. Yet even here, at this elevated vantage point, the work is not complete. One must still recover oneself from the sea of birth and death, that vast ocean of cyclic existence in which consciousness has been drowning for time immemorial.

The metaphor of the sea is not chosen carelessly. Birth and death are not merely biological events marking the beginning and end of a single lifetime, but rather the fundamental rhythm of manifest existence itself. Each moment brings a birth—of thoughts, sensations, perceptions, emotions—and each moment brings a death as these phenomena dissolve back into the formless source from which they emerged. To be caught in this sea is to be tossed endlessly by waves of becoming, never finding solid ground, never touching the ocean floor where all movement ceases and perfect stillness reigns.

The means of recovery from this drowning is described as devotion to right discrimination—viveka, that faculty of discernment that can distinguish between the real and the unreal, between the eternal and the transient, between the Self and the not-Self. This discrimination is not cold or intellectual, not a matter of merely cataloging phenomena into categories. Rather, it is a living wisdom, suffused with devotion, powered by an earnest longing for truth. It sees through the masquerade of appearances not with contempt but with clear-eyed compassion, recognizing the divine play while no longer being entrapped by it.

The wise person, having attained even a glimpse of this discriminative wisdom, makes a radical choice: to give up all works in the conventional sense and to focus entirely on the realization of the Atman. This giving up is perhaps the most misunderstood aspect of the spiritual path. It does not mean becoming passive or inactive, lying inert like a stone while life passes by. Rather, it means ceasing to identify with the actor, no longer claiming ownership of actions and their fruits. It means allowing actions to flow naturally from the depths of being rather than being driven by the surface winds of desire and aversion.

This practice aims at nothing less than cutting loose the bonds of birth and death—those invisible fetters that keep consciousness bound to the wheel of becoming. These bonds are not external constraints imposed by some cosmic jailer, but rather the products of ignorance, the accumulated knots of misidentification that tie awareness to limited forms of existence. To cut them loose requires more than philosophical understanding; it requires a transformation at the deepest levels of being, a rewiring of the very circuitry through which consciousness perceives and interprets reality.

The image of cutting suggests both violence and precision—violence in the sense that this liberation cannot be gentle or gradual if it is to be effective, and precision in that one must know exactly where to strike, which threads of illusion to sever. Yet the cutting is not done with external implements but with the sharp blade of insight, forged in the fires of meditation and tempered in the waters of contemplation. Each stroke of understanding loosens another bind, releases another constraint, until finally the last thread snaps and consciousness stands free.

But what does this freedom mean? What landscape opens before one who has truly cut loose the bonds of cyclic existence? Here language reaches its absolute limit, for how can words that evolved to describe the world of form and change adequately capture that which transcends all form, all change? The liberated state is sometimes described as sat-chit-ananda: being-consciousness-bliss, yet even these words are mere pointers, fingers indicating a moon that must be seen directly to be known.

Perhaps it is more accurate to speak of what Liberation is not. It is not an experience, for all experiences arise and pass away, while Liberation is eternal. It is not a state to be achieved, for all states are temporary, while Liberation is one's unchanging nature. It is not something that happens to someone, for in true Liberation, the very sense of being a separate someone dissolves like morning mist before the rising sun. What remains is neither something nor nothing, neither existence nor non-existence, but rather the ground from which all such distinctions arise—the pure awareness that witnesses both being and non-being without being touched by either.

The path toward this realization is not marked on any map, cannot be traced by any GPS of the soul. It winds through territories of the heart that each traveler must navigate according to their own inner compass. For some, it passes through valleys of devotion, where love for the Divine burns away the dross of separation. For others, it climbs the mountain peaks of discrimination, where the thin air of pure philosophy reveals vistas of truth. Still others find themselves walking the middle way of meditation, where in the balanced stillness of equanimity, the door to the absolute swings silently open.

Yet regardless of the specific contours of one's journey, certain landmarks appear consistently. There is always the initial turning away from external satisfactions, that moment when the pleasures of the world reveal their ultimate inability to satisfy the deepest hunger. There is the seeking of guidance, the recognition that one cannot navigate these subtle territories alone. There is the patient work of purification, the gradual clarification of consciousness through practice and discipline. And there is finally the grace of recognition, that moment beyond all moments when what has always been true reveals itself in stunning clarity.

This recognition does not come as a reward for effort, though effort may prepare the ground for its appearance. It arrives as a gift, yet not from any external giver. It emerges as one's own deepest nature, which has always been waiting—patient as eternity—for the clouds of confusion to part. In that recognition, all questions dissolve not because they have been answered but because the questioner disappears into the vastness of what is discovered. The seeker becomes the sought, the lover merges into the beloved, the wave recognizes itself as ocean.

And so the ancient teaching, transmitted across countless generations, comes down to this: beneath all the complexity of spiritual practice, behind all the elaborate scaffolding of philosophy and technique, there lies a simple truth. One is already what one seeks to become. Liberation is not a future attainment but a present reality, obscured only by the accumulated debris of ignorance and misidentification. The spiritual journey is thus not a movement toward something new but a removal of what conceals what has always been—a homecoming to a home one has never truly left.

In the end, when all the rituals have been completed and set aside, when all the scriptures have been studied and released, when all the philosophical arguments have been exhausted and transcended, what remains is simply this: the quiet knowing of being, the clear light of consciousness recognizing itself, the eternal presence that was never born and can never die. This is the Liberation beyond all liberations, the freedom that needs no works to establish it, the immortality that no riches can purchase. It is the Atman revealing itself as what it has always been—not a distant goal to be achieved but the very ground upon which the seeker has always stood, the very awareness through which all seeking occurs, the very life that animates every moment of the journey.

Here, in this recognition, all striving ceases not in defeat but in fulfillment. The pathless path reaches its conclusion, which was also its beginning. And in the vast silence that follows, something within whispers its eternal affirmation: I am That.

…

Το Μονοπάτι χωρίς μονοπάτι: Ένα Ταξίδι Πέρα από το Κατώφλι της Γένεσης

Στα βαθύτερα δωμάτια της ανθρώπινης καρδιάς, όπου η σκέψη διαλύεται σε σιωπή και οι λέξεις σκοντάφτουν στην άκρη του μυστηρίου, υπάρχει ένα κατώφλι που λίγοι τολμούν να διαβούν. Πέρα από αυτό το αόρατο όριο δεν βρίσκεται μια άλλη χώρα του νου, αλλά μάλλον η διάλυση όλων των χωρών, όλων των ορίων, όλων των προσεκτικά χτισμένων οικοδομημάτων της ταυτότητας που οι θνητοί χτίζουν κατά τη διάρκεια των ετών τους. Είναι εδώ, σε αυτή την απέραντη και φωτεινή κενότητα, που ο αρχαίος αναζητητής στέκεται—όχι με βεβαιότητα, αλλά με ένα τρέμουλο που είναι το ίδιο μια μορφή γνώσης.

Οι γραφές μιλούν, και τα λόγια τους αντηχούν μέσα από αυλές ναών και αίθουσες μοναστηριών, αντανακλώντας σε πέτρινους τοίχους που έχουν μαρτυρήσει αμέτρητες γενιές προσευχών. Τα τελετουργικά ξεδιπλώνονται με μαθηματική ακρίβεια: προσφορές λουλουδιών και θυμιάματος, σπονδές που χύνονται με προσεκτικά χέρια, μάντρα που ψάλλονται σε ρυθμούς παλαιότερους από τη μνήμη. Οι θεοί δέχονται τη λατρεία τους, αποδεχόμενοι την αφοσίωση καρδιών που αναζητούν παρηγοριά στη μορφή, στη χειρονομία, στην οικεία άνεση της επανάληψης. Ωστόσο, κάτω από όλο αυτό το ιερό θέατρο, κάτω από τον καπνό των προσφορών και την μελωδική απαγγελία ιερών στίχων, αναδεύεται μια βαθύτερη ερώτηση—μια που το τελετουργικό δεν μπορεί να απαντήσει, που καμία ποσότητα τελετουργικής τελειότητας δεν μπορεί να λύσει.

Γιατί η Απελευθέρωση, αυτή η πιο απατηλή από όλες τις πνευματικές υποσχέσεις, δεν μπορεί να αγοραστεί με το νόμισμα των έργων. Δεν μπορεί να κερδηθεί μέσω συσσώρευσης, είτε πρόκειται για αξία είτε για γνώση, για θυσίες που εκτελούνται ή για θεότητες που κατευνάζονται. Ακόμα και αν κάποιος επέκτεινε την πρακτική του σε όλη την αδιανόητη έκταση εκατό κοσμικών κύκλων—αυτών των απέραντων εποχών που σηματοδοτούν την αναπνοή της δημιουργίας—ακόμα και τότε η ουσιαστική μεταμόρφωση θα παρέμενε πέρα από την εμβέλεια. Η Απελευθέρωση δεν είναι ένας προορισμός που φτάνει κανείς μέσω προσπάθειας, αλλά μάλλον μια αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα παρόν, κρυμμένο μόνο από τα πέπλα της δικής του άγνοιας.

Οι ίδιες οι Βέδες, αυτές οι αρχαίες πηγές σοφίας που ρέουν μέσα από το πνευματικό τοπίο σαν υπόγειοι ποταμοί, κάνουν αυτή τη δήλωση με απόλυτη σαφήνεια: η αθανασία δεν μπορεί να βρεθεί στο βασίλειο των πλούτων, στη συσσώρευση κοσμικών θησαυρών ή ακόμα και στη συγκέντρωση πνευματικών εμπειριών. Αυτή η αλήθεια στέκεται σαν βουνό ενάντια στο ορμητικό ρεύμα της ανθρώπινης επιθυμίας—ακίνητη, ασυμβίβαστη, αιώνια. Τα έργα, όσο ευγενή ή τέλεια εκτελεσμένα και αν είναι, δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως γέφυρα προς την Απελευθέρωση. Μπορεί να γυαλίσουν τον καθρέφτη της συνείδησης, μπορεί να προετοιμάσουν το έδαφος για τον σπόρο της αφύπνισης, αλλά τα ίδια δεν είναι η άνθιση που οι αναζητητές τελικά λαχταρούν.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει κανείς; Ή ίσως πιο ακριβώς, τι πρέπει να σταματήσει να κάνει; Το παράδοξο αποκαλύπτεται αργά, σαν την αυγή που σέρνεται σε ένα τοπίο σκεπασμένο από ομίχλη. Ο άνδρας ή η γυναίκα της μάθησης—όχι μάθησης με την έννοια της απλής πνευματικής συσσώρευσης, αλλά μάθησης που έχει ωριμάσει σε σοφία—πρέπει να στραφεί μακριά από την αστραφτερή αγορά των εξωτερικών απολαύσεων. Αυτή η στροφή δεν γεννιέται από ασκητικό μίσος ή από πικρία που αρνείται τον κόσμο, αλλά μάλλον από μια βαθιά αναγνώριση ότι τα αντικείμενα της επιθυμίας, όσο όμορφα ή δελεαστικά και αν είναι, δεν μπορούν να σβήσουν τη δίψα που καίει στα βάθη της ψυχής.

Αυτή η παραίτηση είναι η ίδια ένα μυστήριο. Δεν σημαίνει εγκατάλειψη του κόσμου σε φυσικούς όρους, φυγή σε σπηλιές βουνών ή ερημιές ερήμων—αν και τέτοια απόσυρση μπορεί να εξυπηρετήσει ορισμένους αναζητητές σε ορισμένα στάδια του ταξιδιού τους. Μάλλον, σημαίνει απελευθέρωση των αόρατων αλυσίδων της προσκόλλησης που δένουν τη συνείδηση στην επιφάνεια των πραγμάτων, στον χορό των εμφανίσεων που τόσο πλήρως μαγεύει τον ανεξέταστο νου. Είναι μια χαλάρωση της λαβής, μια χαλάρωση της γροθιάς που ήταν σφιγμένη γύρω από τα φαινόμενα, προσπαθώντας απελπισμένα να κρατηθεί σε εμπειρίες που είναι, από τη φύση τους, τόσο εφήμερες όσο η πρωινή δροσιά.

Ωστόσο, αυτή η παραίτηση δεν προορίζεται να γίνει σε απομόνωση, μέσω της καθαρής δύναμης της ατομικής βούλησης. Ο δρόμος απαιτεί έναν οδηγό—έναν προπονητή του οποίου η γενναιοδωρία ρέει όχι από υλική αφθονία αλλά από την υπερχείλιση της δικής του πραγματοποίησης. Η προσέγγιση ενός τέτοιου δασκάλου είναι να μπεις σε μια μετάδοση που δεν μπορεί να περιοριστεί σε απλή διδασκαλία ή μεταφορά πληροφοριών. Ο καλός και γενναιόδωρος προπονητής χρησιμεύει ως καθρέφτης στον οποίο ο αναζητητής μπορεί να ρίξει μια ματιά στη δική του αληθινή φύση, ως καταλύτης που ενεργοποιεί δυνατότητες που κοιμούνται μέσα στη συνείδηση του μαθητή. Τα λόγια του δείχνουν σαν ένα δάχτυλο προς το φεγγάρι της αλήθειας, και ο σοφός μαθητής μαθαίνει να κοιτάζει όχι το δάχτυλο αλλά αυτό που δείχνει.

Η αλήθεια που εμφυτεύεται από έναν τέτοιο δάσκαλο είναι ταυτόχρονα καταστροφικά απλή και άπειρα λεπτή. Ψιθυρίζει για μια ταυτότητα που δεν χάθηκε ποτέ, μόνο ξεχάστηκε—την ταυτότητα της ατομικής συνείδησης με τον Άτμαν, αυτή την εσωτερική ουσία που είναι ταυτόχρονα η πιο οικεία διάσταση του εαυτού και το απόλυτο έδαφος όλης της ύπαρξης. Αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι μια συγχώνευση δύο ξεχωριστών πραγμάτων, όχι μια ένωση ψυχής με Θεό σαν να ήταν δύο οντότητες που ενώνονται. Μάλλον, είναι η αναγνώριση ότι ο διαχωρισμός ήταν πάντα απατηλός, ότι το κύμα δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο από ωκεανός, ότι ο φαινομενικός διαχωρισμός μεταξύ εαυτού και Εαυτού δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα τέχνασμα της αντίληψης, μια κοσμική περίπτωση λανθασμένης ταυτότητας.

Το να στερεώσει κανείς το νου του σε αυτή την αλήθεια είναι να μπει σε μια πρακτική που υπερβαίνει την ίδια την πρακτική. Δεν είναι συγκέντρωση με την συνηθισμένη έννοια, όπου ο νους κρατιέται βίαια σε ένα αντικείμενο σαν ένα ανήσυχο άλογο που συγκρατείται από τον αναβάτη του. Μάλλον, είναι ένα είδος ξεκούραστης παραμονής, μια εγκατάσταση σε αυτό που ήταν πάντα το αληθινό σπίτι κάποιου. Ο νους, συνηθισμένος στην συνεχή κίνησή του, στην ατελείωτη ταλάντωσή του μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, ανακαλύπτει σταδιακά τη δυνατότητα να ξεκουραστεί στην παρούσα στιγμή—όχι το λεπτό κομμάτι του παρόντος που χωρίζει αυτό που ήταν από αυτό που θα είναι, αλλά το αιώνιο Τώρα που περιέχει όλο τον χρόνο μέσα στην ευρύχωρη αγκαλιά του.

Αυτή η κατάσταση που οι αρχαίοι ονόμαζαν Γιογκαρούδα—αυτή η κατάσταση του να είναι εδραιωμένος στη γιόγκα, του να έχει σκαρφαλώσει τη σκάλα της πνευματικής ανόδου και να έχει βρει σταθερό πάτημα σε μια υψηλότερη πλατφόρμα συνείδησης—αντιπροσωπεύει ένα κρίσιμο κατώφλι στο ταξίδι του αναζητητή. Ωστόσο, ακόμα και εδώ, σε αυτό το υπερυψωμένο σημείο θέας, το έργο δεν είναι ολοκληρωμένο. Κάποιος πρέπει ακόμα να ανακτήσει τον εαυτό του από τη θάλασσα της γέννησης και του θανάτου, αυτό τον απέραντο ωκεανό της κυκλικής ύπαρξης στον οποίο η συνείδηση πνίγεται από αμνημονεύτων χρόνων.

Η μεταφορά της θάλασσας δεν επιλέγεται απερίσκεπτα. Η γέννηση και ο θάνατος δεν είναι απλώς βιολογικά γεγονότα που σηματοδοτούν την αρχή και το τέλος μιας μοναδικής ζωής, αλλά μάλλον ο θεμελιώδης ρυθμός της ίδιας της φανερής ύπαρξης. Κάθε στιγμή φέρνει μια γέννηση—σκέψεων, αισθήσεων, αντιλήψεων, συναισθημάτων—και κάθε στιγμή φέρνει έναν θάνατο καθώς αυτά τα φαινόμενα διαλύονται πίσω στην άμορφη πηγή από την οποία προέκυψαν. Το να είναι κανείς παγιδευμένος σε αυτή τη θάλασσα είναι να ρίχνεται ασταμάτητα από κύματα γένεσης, χωρίς ποτέ να βρίσκει στερεό έδαφος, χωρίς ποτέ να αγγίζει τον πυθμένα του ωκεανού όπου όλη η κίνηση σταματά και βασιλεύει τέλεια ησυχία.

Το μέσο ανάκτησης από αυτό το πνίξιμο περιγράφεται ως αφοσίωση στη σωστή διάκριση—βιβέκα, αυτή η ικανότητα διάκρισης που μπορεί να διακρίνει μεταξύ του πραγματικού και του μη πραγματικού, μεταξύ του αιώνιου και του παροδικού, μεταξύ του Εαυτού και του μη-Εαυτού. Αυτή η διάκριση δεν είναι κρύα ή πνευματική, όχι θέμα απλής καταγραφής φαινομένων σε κατηγορίες. Μάλλον, είναι μια ζωντανή σοφία, εμποτισμένη με αφοσίωση, τροφοδοτούμενη από μια ειλικρινή λαχτάρα για αλήθεια. Βλέπει μέσα από τη μεταμφίεση των εμφανίσεων όχι με περιφρόνηση αλλά με καθαρή, συμπονετική ματιά, αναγνωρίζοντας το θεϊκό παιχνίδι ενώ δεν παγιδεύεται πλέον από αυτό.

Ο σοφός άνθρωπος, έχοντας αποκτήσει έστω και μια ματιά αυτής της διακριτικής σοφίας, κάνει μια ριζική επιλογή: να εγκαταλείψει όλα τα έργα με την συμβατική έννοια και να εστιάσει πλήρως στην πραγματοποίηση του Άτμαν. Αυτή η εγκατάλειψη είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη πλευρά του πνευματικού δρόμου. Δεν σημαίνει να γίνει παθητικός ή αδρανής, να κείται ακίνητος σαν πέτρα ενώ η ζωή περνάει. Μάλλον, σημαίνει να σταματήσει να ταυτίζεται με τον δράστη, να μην διεκδικεί πλέον ιδιοκτησία των πράξεων και των καρπών τους. Σημαίνει να επιτρέπει στις πράξεις να ρέουν φυσικά από τα βάθη της ύπαρξης αντί να οδηγούνται από τους επιφανειακούς ανέμους της επιθυμίας και της αποστροφής.

Αυτή η πρακτική στοχεύει σε τίποτα λιγότερο από το να κόψει τα δεσμά της γέννησης και του θανάτου—αυτά τα αόρατα δεσμά που κρατούν τη συνείδηση δεμένη στον τροχό της γένεσης. Αυτά τα δεσμά δεν είναι εξωτερικοί περιορισμοί που επιβάλλονται από κάποιον κοσμικό δεσμοφύλακα, αλλά μάλλον τα προϊόντα της άγνοιας, οι συσσωρευμένοι κόμποι της λανθασμένης ταυτοποίησης που δένουν την επίγνωση σε περιορισμένες μορφές ύπαρξης. Για να τα κόψει κανείς απαιτείται περισσότερο από φιλοσοφική κατανόηση· απαιτείται μια μεταμόρφωση στα βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξης, μια επανακαλωδίωση του ίδιου του κυκλώματος μέσω του οποίου η συνείδηση αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει την πραγματικότητα.

Η εικόνα του κόψιμου υποδηλώνει τόσο βία όσο και ακρίβεια—βία με την έννοια ότι αυτή η απελευθέρωση δεν μπορεί να είναι ήπια ή σταδιακή αν είναι να είναι αποτελεσματική, και ακρίβεια στο ότι πρέπει να ξέρει κανείς ακριβώς πού να χτυπήσει, ποιες κλωστές της ψευδαίσθησης να κόψει. Ωστόσο, το κόψιμο δεν γίνεται με εξωτερικά εργαλεία αλλά με την κοφτερή λεπίδα της διορατικότητας, σφυρηλατημένη στις φωτιές του διαλογισμού και σκληρυμένη στα νερά της περισυλλογής. Κάθε χτύπημα κατανόησης χαλαρώνει άλλο ένα δεσμό, απελευθερώνει άλλον έναν περιορισμό, μέχρι τελικά η τελευταία κλωστή να σπάσει και η συνείδηση να σταθεί ελεύθερη.

Αλλά τι σημαίνει αυτή η ελευθερία; Ποιο τοπίο ανοίγεται μπροστά σε εκείνον που έχει πραγματικά κόψει τα δεσμά της κυκλικής ύπαρξης; Εδώ η γλώσσα φτάνει στο απόλυτο όριό της, γιατί πώς μπορούν λέξεις που εξελίχθηκαν για να περιγράψουν τον κόσμο της μορφής και της αλλαγής να συλλάβουν επαρκώς αυτό που υπερβαίνει κάθε μορφή, κάθε αλλαγή; Η απελευθερωμένη κατάσταση περιγράφεται μερικές φορές ως σατ-τσιτ-άναντα: ύπαρξη-συνείδηση-ευδαιμονία, ωστόσο ακόμα και αυτές οι λέξεις είναι απλώς δείκτες, δάχτυλα που δείχνουν ένα φεγγάρι που πρέπει να δει κανείς απευθείας για να το γνωρίσει.

Ίσως είναι πιο ακριβές να μιλήσουμε για το τι ΔΕΝ είναι η Απελευθέρωση. Δεν είναι μια εμπειρία, γιατί όλες οι εμπειρίες αναδύονται και εξαφανίζονται, ενώ η Απελευθέρωση είναι αιώνια. Δεν είναι μια κατάσταση που πρέπει να επιτευχθεί, γιατί όλες οι καταστάσεις είναι προσωρινές, ενώ η Απελευθέρωση είναι η αμετάβλητη φύση κάποιου. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε κάποιον, γιατί στην αληθινή Απελευθέρωση, η ίδια η αίσθηση του να είναι ένας ξεχωριστός κάποιος διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο. Αυτό που μένει δεν είναι ούτε κάτι ούτε τίποτα, ούτε ύπαρξη ούτε μη-ύπαρξη, αλλά μάλλον το έδαφος από το οποίο αναδύονται όλες αυτές οι διακρίσεις—η καθαρή επίγνωση που μαρτυρεί τόσο την ύπαρξη όσο και τη μη-ύπαρξη χωρίς να αγγίζεται από καμία.

Ο δρόμος προς αυτή την πραγματοποίηση δεν είναι σημειωμένος σε κανέναν χάρτη, δεν μπορεί να εντοπιστεί από κανένα GPS της ψυχής. Περιπλανιέται μέσα από εδάφη της καρδιάς που κάθε ταξιδιώτης πρέπει να πλοηγηθεί σύμφωνα με τη δική του εσωτερική πυξίδα. Για κάποιους, περνάει μέσα από κοιλάδες αφοσίωσης, όπου η αγάπη για το Θεϊκό καίει τα σκουπίδια του διαχωρισμού. Για άλλους, σκαρφαλώνει στις κορυφές της διάκρισης, όπου ο αραιός αέρας της καθαρής φιλοσοφίας αποκαλύπτει πανοράματα αλήθειας. Άλλοι βρίσκουν τον εαυτό τους να περπατούν τον μεσαίο δρόμο του διαλογισμού, όπου στην ισορροπημένη ησυχία της ισορροπίας, η πόρτα προς το απόλυτο ανοίγει αθόρυβα.

Ωστόσο, ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα περιγράμματα του ταξιδιού κάποιου, ορισμένα ορόσημα εμφανίζονται σταθερά. Υπάρχει πάντα η αρχική στροφή μακριά από τις εξωτερικές ικανοποιήσεις, εκείνη η στιγμή που οι απολαύσεις του κόσμου αποκαλύπτουν την απόλυτη αδυναμία τους να ικανοποιήσουν την βαθύτερη πείνα. Υπάρχει η αναζήτηση καθοδήγησης, η αναγνώριση ότι δεν μπορεί κανείς να πλοηγηθεί σε αυτά τα λεπτά εδάφη μόνος του. Υπάρχει η υπομονετική εργασία της κάθαρσης, η σταδιακή διαύγεια της συνείδησης μέσω πρακτικής και πειθαρχίας. Και υπάρχει τελικά η χάρη της αναγνώρισης, εκείνη η στιγμή πέρα από όλες τις στιγμές όταν αυτό που ήταν πάντα αληθινό αποκαλύπτεται σε εκπληκτική σαφήνεια.

Αυτή η αναγνώριση δεν έρχεται ως ανταμοιβή για την προσπάθεια, αν και η προσπάθεια μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος για την εμφάνισή της. Έρχεται ως δώρο, ωστόσο όχι από κάποιον εξωτερικό δωρητή. Αναδύεται ως η βαθύτερη φύση κάποιου, που πάντα περίμενε—υπομονετική σαν την αιωνιότητα—για τα σύννεφα της σύγχυσης να διαλυθούν. Σε αυτή την αναγνώριση, όλες οι ερωτήσεις διαλύονται όχι επειδή έχουν απαντηθεί αλλά επειδή ο ερωτών εξαφανίζεται στην απέραντη έκταση αυτού που ανακαλύπτεται. Ο αναζητητής γίνεται το αναζητούμενο, ο εραστής συγχωνεύεται στον αγαπημένο, το κύμα αναγνωρίζει τον εαυτό του ως ωκεανό.

Και έτσι η αρχαία διδασκαλία, που μεταδίδεται σε αμέτρητες γενιές, καταλήγει σε αυτό: κάτω από όλη την πολυπλοκότητα της πνευματικής πρακτικής, πίσω από όλο την περίτεχνη σκαλωσιά της φιλοσοφίας και της τεχνικής, κρύβεται μια απλή αλήθεια. Κάποιος είναι ήδη αυτό που επιδιώκει να γίνει. Η Απελευθέρωση δεν είναι μια μελλοντική κατάκτηση αλλά μια παρούσα πραγματικότητα, κρυμμένη μόνο από τα συσσωρευμένα συντρίμμια της άγνοιας και της λανθασμένης ταυτοποίησης. Το πνευματικό ταξίδι είναι λοιπόν όχι μια κίνηση προς κάτι νέο αλλά μια αφαίρεση αυτού που κρύβει αυτό που ήταν πάντα—ένας γυρισμός στο σπίτι, σε ένα σπίτι που δεν έχει ποτέ πραγματικά αφήσει.

Στο τέλος, όταν όλα τα τελετουργικά έχουν ολοκληρωθεί και παραμεριστεί, όταν όλες οι γραφές έχουν μελετηθεί και απελευθερωθεί, όταν όλα τα φιλοσοφικά επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί και τα έχουμε υπερβεί, αυτό που μένει είναι απλά αυτό: η ήσυχη γνώση της ύπαρξης, το καθαρό φως της συνείδησης που αναγνωρίζει τον εαυτό της, η αιώνια παρουσία που δεν γεννήθηκε ποτέ και δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει. Αυτή είναι η Απελευθέρωση πέρα από όλες τις απελευθερώσεις, η ελευθερία που δεν χρειάζεται έργα για να εδραιωθεί, η αθανασία που κανένας πλούτος δεν μπορεί να αγοράσει. Είναι ο Άτμαν που αποκαλύπτει τον εαυτό του ως αυτό που ήταν πάντα—όχι ένα μακρινό στόχο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο ο αναζητητής στεκόταν πάντα, η ίδια η επίγνωση μέσω της οποίας συμβαίνει όλη η αναζήτηση, η ίδια η ζωή που εμψυχώνει κάθε στιγμή του ταξιδιού.

Εδώ, σε αυτή την αναγνώριση, όλη η προσπάθεια σταματά όχι σε ήττα αλλά σε εκπλήρωση. Ο δρόμος χωρίς δρόμο φτάνει στο συμπέρασμά του, που ήταν επίσης και η αρχή του. Και στην απέραντη σιωπή που ακολουθεί, κάτι μέσα ψιθυρίζει την αιώνια επιβεβαίωσή του: Είμαι Αυτό.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES