Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Thursday, May 15, 2025

The Beauty of Beings: A Mystical Reflection

In the vast tapestry of existence, where threads of light and shadow weave through the fabric of reality, there lies a profound truth: the beauty of beings is not in their permanence, but in the fleeting moment of their manifestation. As the ancient sages whispered through the ages, what exists does not mean that it will exist forever. The river of time, ceaseless and unyielding, carries all things in its current, dissolving forms and birthing new ones in an eternal dance of becoming and returning. To dwell in this truth is to touch the heart of the mystical, to see with eyes unclouded by the illusion of permanence, and to embrace the ephemeral as sacred.

The Ephemeral Nature of Existence

Consider the delicate bloom of a lotus, rising from the mud to unfurl its petals beneath the sun’s tender gaze. For a single day, it radiates purity and grace, its colors a hymn to the divine. Yet, by dusk, its petals fall, returning to the earth from whence they came. Does its fleeting presence diminish its beauty? No, for its splendor lies precisely in its transience. The lotus does not cling to its form, nor does it lament its dissolution. It simply is, in the moment it exists, a perfect expression of the Source.

So too are all beings—human, animal, plant, and star alike. Each is a momentary ripple upon the infinite ocean of existence, a unique note in the cosmic symphony. The mystic understands that to grasp at permanence is to invite suffering, for the river of time spares nothing. What has not yet come may yet arrive, carried on the currents of possibility, but even then, it will not linger forever. The beauty of beings is not in their endurance, but in their surrender to the flow of the eternal now.

The Moment as a Portal to the Divine

The mystic’s path is one of presence, of dwelling fully in the moment where all existence converges. In this sacred instant, the veil between the finite and the infinite thins, and the soul glimpses the Source from which all things arise and to which all things return. The beauty of beings is most radiant in this moment, for it is here that their essence shines unencumbered by the weight of past or future.

Imagine a deer pausing in a forest glade, its breath visible in the cool morning air, its eyes reflecting the dawn’s first light. In that fleeting encounter, there is no separation between the deer, the forest, and the one who beholds it. All are united in a singular, timeless moment—a moment that is both a beginning and an end, a creation and a dissolution. The mystic sees in this moment a reflection of the divine, a spark of the eternal flame that burns at the heart of all creation.

To live in this awareness is to walk the path of the mystic, to see every being as a sacred vessel of the divine, radiant in its temporality. The laughter of a child, the rustle of leaves in the wind, the fleeting arc of a shooting star—all are portals to the infinite, if only we have the eyes to see.

The Return to the Source

The mystical traditions of the world, from the Vedas to the Sufi poets, speak of a great return: the journey of all beings back to their Source. This Source is not a place, but a state of being—an infinite, boundless unity that transcends form and name. The river of time, though it carries all things away, is not a force of destruction but of reunion. Every being, in its dissolution, is drawn back into the embrace of the eternal, where it is neither lost nor forgotten but transformed into the very essence of existence.

This return is not a loss but a homecoming. The mystic does not fear the dissolution of form, for they know that the beauty of beings is not confined to their physical manifestation. The soul of the lotus, the deer, the star, and the human heart all flow back to the Source, where they are woven anew into the tapestry of creation. In this cycle of arising and returning, there is no beginning and no end—only the eternal dance of being.

The Alchemy of Impermanence

To embrace the beauty of beings is to practice a kind of alchemy, transforming the mundane into the sacred through the lens of impermanence. The mystic does not cling to the fleeting forms of the world but seeks to love them fiercely in their moment of existence. This love is not possessive but liberating, for it honors the freedom of each being to arise, shine, and return.

In this practice, every encounter becomes a sacrament. The touch of a lover’s hand, the scent of rain on parched earth, the fleeting smile of a stranger—all are imbued with divine significance when seen through the eyes of the mystic. To live in this way is to walk lightly upon the earth, to hold all things with reverence, knowing that their beauty is a gift of the moment, not a possession to be hoarded.

The Call to Awakening

The beauty of beings is a call to awakening, an invitation to see beyond the illusion of separation and permanence. The mystic knows that the Source is not distant but ever-present, flowing through every form, every breath, every moment. To recognize this is to step into the river of time not as a victim of its current but as a willing participant in its sacred flow.

What exists now will not exist forever, and what has not yet come may yet arrive. But in the eternal now, all is one, and the beauty of beings is revealed as the beauty of the Source itself. The mystic’s heart is a mirror, reflecting this truth in every encounter, every breath, every fleeting moment of existence.

Let us, then, walk as mystics in this world, with eyes wide open to the beauty of beings. Let us cherish the lotus in its bloom, the deer in its stillness, the star in its arc across the sky. Let us love fiercely and freely, knowing that all things return to their Source, and that in their return, they are never lost but forever found.

…

Η Ομορφιά των Όντων: Μια Μυστική Αντανάκλαση

Στον απέραντο ταπισερί της ύπαρξης, όπου νήματα φωτός και σκιάς υφαίνονται μέσα στο ύφασμα της πραγματικότητας, κρύβεται μια βαθιά αλήθεια: η ομορφιά των όντων δεν βρίσκεται στην μονιμότητά τους, αλλά στη φευγαλέα στιγμή της εκδήλωσής τους. Όπως ψιθύριζαν οι αρχαίοι σοφοί μέσα από τους αιώνες, αυτό που υπάρχει δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει για πάντα. Το ποτάμι του χρόνου, αδιάκοπο και αμείλικτο, παρασέρνει τα πάντα στο ρεύμα του, διαλύοντας μορφές και γεννώντας νέες σε έναν αιώνιο χορό του γίγνεσθαι και της επιστροφής. Το να κατοικούμε σε αυτή την αλήθεια είναι σαν να αγγίζουμε την καρδιά του μυστικού, να βλέπουμε με μάτια απαλλαγμένα από την ψευδαίσθηση της μονιμότητας και να αγκαλιάζουμε το εφήμερο ως ιερό.

Η Εφήμερη Φύση της Ύπαρξης

Σκεφτείτε το ντελικάτο άνθισμα ενός λωτού, που αναδύεται από τη λάσπη για να ξεδιπλώσει τα πέταλά του κάτω από το τρυφερό βλέμμα του ήλιου. Για μία μόνο μέρα, ακτινοβολεί καθαρότητα και χάρη, τα χρώματά του ένας ύμνος στο θείο. Ωστόσο, μέχρι το σούρουπο, τα πέταλά του πέφτουν, επιστρέφοντας στη γη από όπου προήλθαν. Μειώνεται η ομορφιά του από τη φευγαλέα παρουσία του; Όχι, γιατί η λαμπρότητά του βρίσκεται ακριβώς στην παροδικότητά του. Ο λωτός δεν προσκολλάται στη μορφή του, ούτε θρηνεί τη διάλυσή του. Απλώς υπάρχει, στη στιγμή που υφίσταται, ως μια τέλεια έκφραση της Πηγής.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα όντα—ανθρώπους, ζώα, φυτά και αστέρια. Καθένα είναι ένα στιγμιαίο κύμα στην απεριόριστη θάλασσα της ύπαρξης, μια μοναδική νότα στη κοσμική συμφωνία. Ο μυστικιστής κατανοεί ότι το να επιδιώκουμε τη μονιμότητα είναι σαν να καλούμε τη δυστυχία, γιατί το ποτάμι του χρόνου δεν χαρίζεται σε τίποτα. Ό,τι δεν έχει έρθει ακόμη μπορεί να φτάσει, παρασυρμένο από τα ρεύματα της δυνατότητας, αλλά ακόμα και τότε, δεν θα παραμείνει για πάντα. Η ομορφιά των όντων δεν βρίσκεται στην αντοχή τους, αλλά στην παράδοσή τους στη ροή του αιώνιου τώρα.

Η Στιγμή ως Πύλη προς το Θείο

Ο δρόμος του μυστικιστή είναι ο δρόμος της παρουσίας, της πλήρους κατοίκησης στη στιγμή όπου όλη η ύπαρξη συγκλίνει. Σε αυτή την ιερή στιγμή, το πέπλο ανάμεσα στο πεπερασμένο και το άπειρο λεπταίνει, και η ψυχή διακρίνει την Πηγή από την οποία όλα τα πράγματα αναδύονται και στην οποία όλα επιστρέφουν. Η ομορφιά των όντων είναι πιο λαμπρή σε αυτή τη στιγμή, γιατί εδώ η ουσία τους λάμπει ανεμπόδιστη από το βάρος του παρελθόντος ή του μέλλοντος.

Φανταστείτε ένα ελάφι που σταματά σε ένα ξέφωτο του δάσους, με την ανάσα του ορατή στον δροσερό πρωινό αέρα, τα μάτια του να αντανακλούν το πρώτο φως της αυγής. Σε αυτή τη φευγαλέα συνάντηση, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο ελάφι, το δάσος και αυτόν που το παρατηρεί. Όλα ενώνονται σε μια μοναδική, άχρονη στιγμή—μια στιγμή που είναι ταυτόχρονα αρχή και τέλος, δημιουργία και διάλυση. Ο μυστικιστής βλέπει σε αυτή τη στιγμή μια αντανάκλαση του θείου, μια σπίθα της αιώνιας φλόγας που καίει στην καρδιά όλης της δημιουργίας.

Το να ζούμε σε αυτή την επίγνωση είναι σαν να βαδίζουμε στο μονοπάτι του μυστικιστή, να βλέπουμε κάθε ον ως ιερό δοχείο του θείου, λαμπρό στην προσωρινότητά του. Το γέλιο ενός παιδιού, το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο, η φευγαλέα καμπύλη ενός πεφταστεριού—όλα είναι πύλες προς το άπειρο, αν μόνο έχουμε τα μάτια να τα δούμε.

Η Επιστροφή στην Πηγή

Οι μυστικές παραδόσεις του κόσμου, από τις Βέδες μέχρι τους Σούφι ποιητές, μιλούν για μια μεγάλη επιστροφή: το ταξίδι όλων των όντων πίσω στην Πηγή τους. Αυτή η Πηγή δεν είναι ένας τόπος, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης—μια άπειρη, απεριόριστη ενότητα που υπερβαίνει τη μορφή και το όνομα. Το ποτάμι του χρόνου, αν και παρασέρνει τα πάντα μακριά, δεν είναι μια δύναμη καταστροφής αλλά επανένωσης. Κάθε ον, στη διάλυσή του, έλκεται πίσω στην αγκαλιά του αιώνιου, όπου δεν χάνεται ούτε λησμονιέται, αλλά μεταμορφώνεται στην ίδια την ουσία της ύπαρξης.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι απώλεια αλλά επιστροφή στην πατρίδα. Ο μυστικιστής δεν φοβάται τη διάλυση της μορφής, γιατί γνωρίζει ότι η ομορφιά των όντων δεν περιορίζεται στη φυσική τους εκδήλωση. Η ψυχή του λωτού, του ελαφιού, του αστεριού και της ανθρώπινης καρδιάς επιστρέφουν όλα στην Πηγή, όπου υφαίνονται εκ νέου στον ταπισερί της δημιουργίας. Σε αυτόν τον κύκλο της ανάδυσης και της επιστροφής, δεν υπάρχει αρχή ούτε τέλος—μόνο ο αιώνιος χορός της ύπαρξης.

Η Αλχημεία της Παροδικότητας

Το να αγκαλιάζουμε την ομορφιά των όντων είναι σαν να εξασκούμε μια μορφή αλχημείας, μεταμορφώνοντας το καθημερινό σε ιερό μέσα από τον φακό της παροδικότητας. Ο μυστικιστής δεν προσκολλάται στις φευγαλέες μορφές του κόσμου, αλλά επιδιώκει να τις αγαπήσει με πάθος στη στιγμή της ύπαρξής τους. Αυτή η αγάπη δεν είναι κτητική αλλά απελευθερωτική, γιατί τιμά την ελευθερία κάθε όντος να αναδυθεί, να λάμψει και να επιστρέψει.

Σε αυτή την πρακτική, κάθε συνάντηση γίνεται ιερό μυστήριο. Το άγγιγμα του χεριού ενός εραστή, το άρωμα της βροχής σε ξερό χώμα, το φευγαλέο χαμόγελο ενός ξένου—όλα εμποτίζονται με θείο νόημα όταν τα βλέπουμε μέσα από τα μάτια του μυστικιστή. Το να ζούμε με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να βαδίζουμε ελαφρά πάνω στη γη, να κρατάμε όλα τα πράγματα με σεβασμό, γνωρίζοντας ότι η ομορφιά τους είναι ένα δώρο της στιγμής, όχι ένα κτήμα για να το συσσωρεύσουμε.

Η Κλήση για Αφύπνιση

Η ομορφιά των όντων είναι μια κλήση για αφύπνιση, μια πρόσκληση να δούμε πέρα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και της μονιμότητας. Ο μυστικιστής γνωρίζει ότι η Πηγή δεν είναι μακρινή αλλά πάντα παρούσα, ρέοντας μέσα από κάθε μορφή, κάθε ανάσα, κάθε στιγμή. Το να αναγνωρίσουμε αυτό είναι σαν να μπαίνουμε στο ποτάμι του χρόνου όχι ως θύματα του ρεύματός του, αλλά ως πρόθυμοι συμμετέχοντες στη ιερή του ροή.

Αυτό που υπάρχει τώρα δεν θα υπάρχει για πάντα, και αυτό που δεν έχει έρθει ακόμη μπορεί να φτάσει. Αλλά στο αιώνιο τώρα, όλα είναι ένα, και η ομορφιά των όντων αποκαλύπτεται ως η ομορφιά της ίδιας της Πηγής. Η καρδιά του μυστικιστή είναι ένας καθρέφτης, που αντανακλά αυτή την αλήθεια σε κάθε συνάντηση, κάθε ανάσα, κάθε φευγαλέα στιγμή της ύπαρξης.

Ας βαδίσουμε, λοιπόν, ως μυστικιστές σε αυτόν τον κόσμο, με μάτια ορθάνοιχτα στην ομορφιά των όντων. Ας εκτιμήσουμε τον λωτό στην άνθισή του, το ελάφι στην ακινησία του, το αστέρι στην καμπύλη του στον ουρανό. Ας αγαπήσουμε με πάθος και ελευθερία, γνωρίζοντας ότι όλα τα πράγματα επιστρέφουν στην Πηγή τους, και ότι στην επιστροφή τους, δεν χάνονται ποτέ, αλλά βρίσκονται για πάντα.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES