Monday, August 21, 2023

Buddhism Zen

The Path of Enlightenment and Mindful Awareness

Zen Buddhism, a contemplative and profound tradition within the broader tapestry of Buddhism, has captivated seekers of spiritual insight and enlightenment for centuries. Rooted in the teachings of Siddhartha Gautama, the historical Buddha, Zen Buddhism has evolved into a distinct school of thought that emphasizes direct experience, mindfulness, and the realization of one's inherent Buddha nature.

Historical Context and Emergence:

Zen Buddhism, known as "Chan" in China and "Seon" in Korea, originated in India but found fertile ground for development in East Asian cultures. The 6th century Chinese monk Bodhidharma is often credited with introducing Zen to China. Seeking a way to transmit the essence of Buddhism beyond mere textual knowledge, Bodhidharma emphasized direct experience and the realization of one's own mind as the true path to enlightenment. This emphasis on experiential understanding set the foundation for the Zen tradition.

Core Principles of Zen Buddhism:

At the heart of Zen Buddhism lie several foundational principles that distinguish it from other Buddhist schools:

1. Direct Experience: Zen encourages individuals to directly experience reality without the interference of conceptual thinking. It urges practitioners to go beyond words and concepts to grasp the ineffable nature of existence.

2. Mindfulness and Presence: The practice of mindfulness is central to Zen. By being fully present in each moment, individuals can cultivate awareness and insight into the nature of their own minds and the world around them.

3. Koans and Paradoxes: Zen employs koans, paradoxical statements or questions, to provoke deep contemplation and challenge conventional thinking. These puzzles are designed to break down logical reasoning and trigger moments of insight.

4. Zazen (Seated Meditation): Zazen, a distinctive form of meditation, plays a crucial role in Zen practice. Through disciplined sitting and breathing, practitioners aim to calm the mind and awaken to their true nature.

5. Teacher-Student Relationship: Zen emphasizes the significance of a teacher-student relationship. The transmission of wisdom is often passed down through direct, personal interaction between a qualified teacher (sensei) and their students.

Practices and Rituals:

Zen practices are geared towards cultivating a heightened state of awareness and awakening. These practices include:

1. Zazen: Practiced in a formal setting, zazen involves seated meditation marked by focused attention on the breath, posture, and the arising and passing of thoughts.

2. Kinhin (Walking Meditation): Integrating mindfulness into movement, kinhin is a slow, mindful walking practice often done in between periods of zazen.

3. Teisho (Dharma Talks): Teachers offer insights and guidance through dharma talks, shedding light on complex concepts and sharing their own experiences.

4. Sesshin (Intensive Retreats): Sesshin are extended periods of intensive practice, lasting several days or even weeks, during which participants engage in prolonged meditation and self-inquiry.

Impact and Influence:

Zen Buddhism's influence extends beyond religious spheres, leaving an indelible mark on various aspects of Eastern and Western cultures:

1. Art and Aesthetics: Zen-inspired art, such as Japanese ink painting and the Zen rock garden, reflects the simplicity, impermanence, and profound insight of the tradition.

2. Philosophy and Psychology: Zen has inspired philosophical inquiry and influenced psychological practices like mindfulness-based therapies, emphasizing present-moment awareness and personal transformation.

3. Martial Arts and Mind-Body Practices: Zen principles have found their way into martial arts and other mind-body practices, where focus, discipline, and the embodiment of awareness are vital.

4. Literature and Poetry: Many renowned poets and authors, both in Asia and the West, have drawn inspiration from Zen teachings, integrating its themes of impermanence and enlightenment into their works.

Conclusion:

Zen Buddhism stands as a testament to the human quest for inner truth and spiritual awakening. Its emphasis on direct experience, mindfulness, and non-conceptual awareness offers a unique approach to understanding the nature of reality and one's place within it. As it continues to resonate with individuals seeking profound insight and liberation from the confines of ordinary thought, Zen Buddhism remains an enduring and influential tradition that bridges the gap between ancient wisdom and modern understanding.

THE " TRANSCENDENT" THEORY OF REALITY

Preamble

The Buddha Nature

Ignorance

True Zen and a Step-by-Step Approach, Kenso, Satori, Bodhi

Awakening

Preamble

The Right Approach to Buddhism is not through rational inquiry and comprehensible clarification. It is done through a specific experiential behavior, which has been tested and verified by those who have gone before on the Path.

Understanding Zen presupposes sufficient knowledge and experiential experience of the "previous" teachings of Buddhism.

The Central Perception-Teaching-View of Zen is a further "deepening" and expansion of the "Idealistic" View of Mahayana (Yogara). The "Subject" of Yogacara Emerges in Universal Nature is the Buddha Nature, the Buddha Essence, which constitutes the True Essence of all "beings" that appear as beings. This Essence is no longer Mind (in the "sense" of Citta, Vijnana), it is non-mind.

This Mahayana Buddhist Conception comes to merge with the Taoist Conception of Wu-Hsin (No-mind). This is why Chan appeared in China with the introduction of Buddhism from India (Bodhidharma) and its fusion with Taoism (as in the Shaolin Temple).

The Buddha Nature

There is only Buddha Nature, Perfect Wisdom, Sunyata, Asamskrita (Nirvana). There is, This Essence Alone, This Alone the Absolute Subject (which is Emptiness). This means that since every 'being' is This Buddha Essence, the Absolute Subject, every being is from the beginning and forever 'Enlightened'. From this comes the understanding, the teaching, that since all "beings" have Buddha Nature, they do not need to "enlighten" or realize or achieve Enlightenment, no practical effort is needed. Herein lies Dōgen's teaching that Enlightenment and "practice" are identical, that "simply sitting" is Enlightenment, the behavior of the Buddha.

In reality the Buddha Nature, the Buddha Essence, the Absolute Subject is Stillness Flowing in Eternity. Everything else that seems to move, change, etc., belongs to the Subjective dream.

To Feel your Buddha Nature means to be "Still" and not "caught" in any movement, in any process. What "moves" is "phenomena", the flow of "phenomena". Perception (Mind) is aware of "phenomena", without being "caught" anywhere. This is Enlightenment. It is the "Immovable Wisdom". If it is "caught", then, it "travels" in the dream state with the "object" as a "vehicle". This is ignorance, delusion, misery.

Ultimately, if the "being" Feels its Buddha Nature, it works like that and needs no practice. But when he "doesn't feel" his Buddha Nature then obviously he has to "realize" it and here "practice" is needed (what this "practice" is is another matter).

But if you do not "Feel" your Buddha Nature you cannot seek Enlightenment because it will be a false enlightenment. Then; Do you remain in the state of ignorance? Obviously not. You just change "level" The "how" is exactly the "practice". This is Zen.

Ignorance

Let's repeat it: To Feel your Buddha Nature means to be "Still" and not "caught" in any movement, in any process. What "moves" is "phenomena", the flow of "phenomena". Perception (Mind) is aware of "phenomena", without being "caught" anywhere. This is Enlightenment. If it is "caught", then, it "travels" in the dream state with the "object" as a "vehicle". This is ignorance, delusion, misery.

To be "caught" by something means, in fact, that volitional energy is present, the will is "involved" and the activity takes on a "personal" character. This is how we sink into ignorance.

To put it another way, to get "caught" is to enter into ego-rational biased activity, with all that that entails.

True Zen and a Step-by-Step Approach

Since the Buddha Nature is the True Nature, i.e., it is innate in every being, it is natural and next to emphasize the direct insight of this nature, its realization and its practical expression. This is Prajna (the non-conceptual insight). This leads to a differentiation of the "concept" of Meditation. The "perception", the "awareness" of our True Nature depends entirely on us (on the Absolute Subject), on our Will and Attention. It does not depend on "external" factors, or time, or some activity or process. It is therefore immediate as an event, "sudden" and not gradual or revealed successively over time. Enlightenment occurs as an instantaneous transformation, total and instantaneous.

What is the Basis, the Foundation of Zen: "Here, Now, Me":

There is nothing but the Now (Time is "realized" in the Now).

There is nothing but Here (Space is "manifested" in Here).

There is nothing but the Ego, the True Self, The Infinite "appears" in the Ego).

The Absolute Subject is Enlightenment, the Gate of Eternity, the Freedom of Endless!

The True Goal of Zen is to See, to Realize the True Self. Thus, it is wrong to set a goal other than the Self. When you set no other goal, this is the true goal.

If you find the True Self you don't need to find anything else, it is the All, everything, everything. When you experience the All, you experience it always, everywhere, in everything. This is Ethics!

True Meditation (the Essence of Zen) is "the Immersion of the 'spirit' into the center of the 'Heart'." Here is the "Original Mind", the Self, our True Nature, the Root of the Subject, the Absolute Subject. Within the Body, Beyond the Body (Non-temporal, non-local, non-perceived).

The Absolute Subject is Always Pure, Unadulterated, Transparent, without "dust", True Zen consists of experiencing the Absolute, realizing the Absolute and acting the Absolute in our daily activities.

Sikandaza (to 'sit still') means to Remain 'Still' no matter what you do or what happens. Perception (the Mind) "watches" the "phenomena", without getting "caught" anywhere. At first you may need to sit in a meditative posture (Zazen, sitting meditation) but at some point, you can become independent of this and remain in "Stillness" even when you are in activity (Qinqin, walking meditation). So, to "sit simply" means not to get caught up in processes of the body, the senses, the mind, all of which belong to the dream.

Sikandaza (to 'sit still') means to Remain 'Still' no matter what you do or what happens. True Zen, (the Essence of Meditation) is not 'no-thought', sitting still like a grassy stone on the mountain or like a log at the edge of the forest or like a straw scarecrow in the field. Zen is Life, it is being alive on all levels of being. Therefore, where the term "no-thought" (no-mind, no-mind) is used it is used in the sense of cessation of egoic thought and not in the sense of nothingness.

To be "Still" is to be in fully concentrated alertness (samadhi), in an unbroken "clarity," and in that state to "see (everything) and act." It is the perception of the world from the perspective of samadhi. It is the State of Concentration (jyo) and to see thus is Prajna (Wisdom). There is nothing but the Subject, all else is phenomena that come and go. If you become absorbed in something, if you "follow" something the Subject changes (becomes "mind") and the object emerges, you are immersed in dualistic perception, life and experience.

In this State of "Stillness" without changing you are one with all. How is this possible? You act like a mirror that reflects everything without holding anything back. There are "signs" that you are actually in "Stillness", in samadhi (absolutely focused alertness) when you sit in Sikindaza:

1) You feel like you are "floating" (you feel like you are "floating" because there is no sense of the body as only the minimum necessary energy is channeled into the body).

2) You feel everything without "reacting" to anything.

3) The thought worships unhindered without being "seduced" or "absorbed" into something.

4) Your Action (your reaction to the world) depends entirely on your Will. Even when you 'react suddenly or 'instinctively'. The strange thing about the State is that you automatically follow the Light Path of Dharma and never slide down the downward dark paths of ignorance, passion and loss.

Dharma (Right Action on all Levels of Existence) is Objective. The confused subject perceives it and accepts it as an objective rule. The liberated subject perceives and accepts it as an Essential Law of Nature. The Absolute Subject Recognizes it as an Expression of His Own Nature.

…

The Stepwise Approach

Of course, some argue that the awareness of our True Nature can be sudden, but a gradual deepening of insight, and of our understanding, a "maturation" is required. This simply means that one does not see, does not perceive clearly and needs time to get rid of one's "limitations". Most people operate this way, even those who frequent the "spiritual" space.

The Basic Concept here is that the Essential Nature, is the Innermost Nature (What We Experience in the Depths of Self) that Transcends and "encloses" the "I" with which we usually identify. The "I" is a useful tool for manifestation and activity in outer life but it has no relation to our Real Nature. That's how we have to "get over it". So, where it was a "fossilized" mechanism (the "I" with its ideologies, its memories and its "knowledge, its prejudices) a free, spontaneous and unhindered relationship with the outside world is established.

So, it is clear that only through ignorance or denial of our true nature can enlightenment be seen as something to seek, a destination that we may someday reach.

The dissolution of ignorance of Buddha Nature can be achieved Here, Now, by Mindful Observation, by the dissolution of all illusory perceptions.

Phased Approach:

To "see" our True Nature (as Timeless Space) is called Kenso.

The Living of the " Void " is Satori

But we should quite naturally and effortlessly "settle" permanently in this state in order to say that we have reached final "liberation" (Bodhi).

Levels of “Meditation:

Perception of the world. Kenso.

Inner Perception and Absolute Perception. Satori.

Bodhi.

Analytically:

There are two ways of perception.

1) To see things that exist within the "Space".

2) To see the "Space" within which there are "things".

Starting from the first case, when you rise to the Perception of "Space" you arrive at Kenso. The Mirror mirrors things. More specifically, observing things we see that they are in relation to the environment. In the end, the important thing is not the thing but the "space" in which it is included. This is how the "concept of 'space'" emerges as the unifying element of everything.

From the perception of "Space" (when you let go of "things") you rise to the Perception that You Are Space. The Mirror simply Mirrors (but there is "nothing" to mirror). This is the Pure Unadulterated Essence of the Mirror. The Satori.

Beyond that is the One Reality, the Mirror. The Bodhi.

Bhodi

Woo-shin

Bodhi is wu -shin, not mind, not consciousness, emptiness.

Bodhi is the One Reality. It is not born, it is not lost, it is not realized, it is the nature of everything and everything. Within Bodhi, activities and phenomena emerge, quite naturally, and disappear again, quite naturally.

Bodhi (wu - shin) is One and Only Reality and there is no difference between rest and activity.

Wu-shin and Shin

When the Bodhi (wu-shin) is allowed to function like this, whether in rest or in activity, Reality is experienced.

When Bodhi (wu-shin) is restrained, grasped and remains attached to a phenomenon (junji), the natural flow of wu-shin is interrupted, wu-shin becomes immobilized, becomes shin (mind, consciousness): we enter an imaginary space and time. This state obeys its own laws of operation. It seems like a real existence, it has consistency thanks to the law of karma, there is evolution, reincarnation, a demand for liberation. This is all fantastic.

Actually wu-shin is the background, it is not lost, it is our nature, it is Reality, there is nothing to realize, nothing to liberate. Shin (consciousness) constitutes attachment. It's dreamy. As long as we stick to the imaginary, this works (and everything seems real). When this is abandoned then we realize that Reality Is Always One, that we were living in a dream, we woke up from the dream.

Accomplishment

We are Bodhi (wu-shin), we possess Bodhi, we don't need to perform anything. Sin is an illusion.

So, what is needed is to reject the fantastic, to detach ourselves from the phenomenon. Any movement towards the phenomenon must be rejected. Every grab from the phenomenon must be cut off. Any obsession with the phenomenon must be eliminated. (By phenomenon we mean what we have in front of us at this moment, what we are living at this moment) When this happens and the wu-shin thus detached from the phenomenon, then it flows freely, (there is a perfect, unhindered freedom) – the sin disappears... Then we realize that we are always in this State, that before we lived in the imaginary, which has its own time – we could be there for a moment or ages, lifetimes, forever.

Wu-shin has no time - the imaginary has its own time.

The Non-Practice of Zen

As long as we are Bodhi (wu-shin) there is nothing to be realized – just to be detached from the phenomenon (what we have right now in front of us).

So, Zen is not a process, it is not something we have to do, to realize (this concept belongs to the imaginary) – we just have to detach ourselves from the phenomenon.

Zen is Bodhi, there is no other Reality than Bodhi. Its interruption is immersion in the fantastic. That is, something that does not exist in reality.

Practicing Zen means simply experiencing our nature, living our reality, sitting like that, and realizing. There is no way out of this state, course, evolution, release (this perception belongs to the imaginary).

What is rejected is the exit from Bondi, the attachment to the phenomenon.

(What the Zen Masters reveal to their students is the attachment to the phenomenon, which introduces them to the imaginary. The impact is this: You are attached, you are in an imaginary space, do you see it? This is called direct suggestion (upaya). impact can lead to immediate detachment from the phenomenon, where the wu-shin is detached and we perceive Reality (this is Satori), or the impact can thus pass into the lost).

Awakening

Zen is a direct way of approaching Reality. It doesn't analyze anything; it doesn't explain anything. We take for granted our nature (wu-hsin), that which exists. Wu-shin is the background (not described because it is emptiness). The only immediate datum is xin (consciousness, attachment to the phenomenon) Zen is detachment from the phenomenon. Zen shows our true nature. It leads to Satori, the ultimate unhindered freedom (wu -shin).

Zen is not a religion, it is not a topic for discussion, not even a way to approach Reality, a way to live... It is our nature, it is our daily life, it is in front of us, behind us, it is right, left, up and down... and try as we might we can't help but see it, ... we just can't hide from ourselves.

...

Ελληνικά:

Βουδισμός Ζεν

https://www.wholeness.gr/2022/05/blog-post_8.html

Monday, 29 September, 2025

Chapter 16. Pleasure

The Sacred Path Beyond Attachment: A Journey into the Ineffable

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than words and emptiness overflows with infinite presence, there walks a seeker whose footsteps echo not upon the earth but within the chambers of eternity. This pilgrim of the inner realm has discovered what the ancient sages whispered in the Dhammapada—that the path to liberation winds not through the accumulation of pleasures, but through the sacred act of release, the mystical dissolution of all that binds the soul to the wheel of suffering.

The Great Turning Away

Like a lotus that blooms in muddy waters yet remains untouched by its surroundings, the awakening soul begins to turn away from the intoxicating nectar of worldly vanity. Where once the seeker pursued the ephemeral butterflies of pleasure, chasing shadows that dance upon the walls of Maya's cave, now emerges a different hunger—a divine yearning that pulls the consciousness inward toward the luminous source of all being.

This turning away is not born of bitterness or rejection, but of a profound recognition that dawns like sunrise over still waters. The soul perceives, with crystalline clarity, that to give oneself to vanity is to scatter one's essence like seeds upon barren ground, while meditation—that sacred communion with the infinite—gathers all fragmented rays of consciousness into a single, blazing point of divine light.

In the depths of contemplative silence, the seeker discovers that what they had mistaken for life's real aim was merely a mirage shimmering in the desert of unconscious existence. The true purpose reveals itself not as acquisition but as surrender, not as grasping but as opening, not as becoming but as simply being—pure, unlimited, eternal being that flows like an underground river beneath all surface turbulence.

The Desert of Detachment

The path leads the pilgrim into what mystics have called the desert of the soul—a vast, boundless expanse where the familiar landmarks of attachment dissolve into the infinite horizon. Here, in this sacred wasteland, the seeker learns the most paradoxical truth: that to look neither for the pleasant nor the unpleasant is to discover a peace that surpasses all understanding.

Like a master weaver who must first unravel the tangled threads before creating a new tapestry, the soul begins the delicate work of disentanglement. Each thread of desire, each knot of aversion, must be examined with the gentle attention of a gardener tending to rare orchids. The pleasant experiences that once bloomed in the garden of memory are recognized as thorns that pierce the heart when absent; the unpleasant memories that cast shadows across the mind's landscape are seen as storms that lose their power when no longer resisted.

In this process of sacred unweaving, the seeker encounters a profound mystery: that pain arises not from the absence of the pleasant nor the presence of the unpleasant, but from the very act of seeking and avoiding. Like a bird that injures itself against the bars of a cage it has built with its own attachments, the soul discovers that liberation comes not from finding the perfect perch, but from realizing it was always free to fly.

The Emptying of Love's Vessel

Perhaps nowhere does this journey become more poignant than in the realm of human affection—that tender territory where the heart learns its most difficult lessons. The mystic path reveals an unsettling truth that challenges every romantic notion: that even love, in its possessive form, becomes a golden chain that binds the soul to the wheel of suffering.

This teaching unfolds like a night-blooming cereus, revealing its meaning only to those who wait in patient darkness. The seeker begins to understand that what they called love was often a beautiful form of imprisonment—a gilded cage constructed from need, fear, and the desperate clinging to another's presence. True love, the sages whisper, is like space itself: infinite, embracing all, yet attached to nothing.

The soul learns to distinguish between love that grasps and love that liberates, between affection that binds and compassion that sets free. Like water that takes the shape of any vessel yet remains essentially formless, divine love flows through all relationships without becoming trapped in the narrow channels of personal attachment. This is the love of the mystic—vast as the sky, gentle as morning dew, present everywhere yet belonging nowhere.

When the seeker releases the beloved from the prison of possession, a miracle occurs. Love expands beyond the boundaries of the personal, flowering into universal compassion. The grief that once arose from loss transforms into gratitude for having been a temporary vessel for this cosmic force. Fear, which fed on the possibility of separation, dissolves like morning mist before the sun of understanding.

The Alchemy of Desire

Deep within this desert of detachment, the pilgrim encounters the various faces of desire—those primal forces that have driven humanity since the dawn of consciousness. Lust reveals itself as a fire that promises warmth but burns the hand that feeds it. Greed shows its true nature as a bottomless well that no amount of water can fill. Each passion, each craving, each desperate reaching for satisfaction outside oneself is seen with the clear vision of one who has stepped back from the theater of human drama.

Yet this seeing is not harsh judgment but gentle recognition, like a parent watching a child chase soap bubbles in a garden. The seeker understands that these desires are not enemies to be conquered but energies to be transformed through the sacred alchemy of awareness. What was once the lead of compulsion becomes, through the philosopher's stone of consciousness, the gold of freedom.

The mystic discovers that freedom from desire does not mean the absence of feeling, but rather the presence of something far greater—a love so complete, a joy so full, that it needs nothing external to sustain itself. This is the paradox that only the heart can understand: in releasing all, one gains everything; in needing nothing, one possesses the universe.

The Garden of Virtues

As the soul continues its inward journey, it begins to embody what the ancients called the garden of virtues—not as moral accomplishments to be displayed like trophies, but as natural expressions of a consciousness that has remembered its true nature. Virtue and intelligence bloom not through effort but through the removal of obstacles, like a sculptor who reveals the statue by chipping away excess marble.

The seeker who speaks truth does so not from righteousness but from the impossibility of deception when one has seen through the illusion of separateness. Justice flows naturally from a heart that recognizes all beings as facets of the same divine jewel. The business that becomes truly one's own is not the accumulation of possessions or achievements, but the sacred work of polishing the mirror of consciousness until it reflects only pure light.

Such a soul becomes dear to the world not through seeking approval but through embodying a peace that others instinctively recognize as their own deepest nature. Like a clear mountain spring that refreshes all who drink from it, this presence offers something that cannot be named but is universally sought—a taste of the eternal, a glimpse of home.

The Upward Stream

In the most profound depths of this mystical transformation, something extraordinary occurs. The seeker becomes what the ancient texts call "urdhvamsrotas"—one who is carried upward by the stream of existence itself. Where once the soul swam against the current, struggling to reach some imagined shore, now it surrenders to a flow that was always carrying it toward its ultimate destination.

This surrender is not passive but vibrantly alive, like a leaf dancing on the wind or a flame reaching toward heaven. The mind, once bewildered by the complexities of love and attachment, settles into a crystalline clarity that reflects the ineffable without distortion. Thoughts arise and pass like clouds in an infinite sky, no longer creating weather systems of emotion but simply expressions of the cosmos knowing itself through this particular window of awareness.

The desire for Nirvana—that ineffable state beyond all description—springs up naturally, like a flower opening to the sun. But here lies another paradox: the more intensely this desire burns, the more completely the desirer disappears. In seeking the Absolute, the seeker discovers that the Absolute was never absent, never distant, never other than their own deepest being.

The Return to the World

The mystic's journey, though it leads through the desert of detachment and up the mountain of transcendence, ultimately completes its circle by returning to the world of form and relationship. But this return is not a falling back into old patterns; it is the return of one who has died to illusion and been reborn in truth.

Like a traveler returning from distant lands with gifts for kinsmen, the awakened soul brings back treasures that cannot be seen but can be felt—the fragrance of inner peace, the warmth of unconditional love, the light of understanding that illuminates without blinding. The good works that such a being has done follow them not as achievements to be claimed but as natural expressions of a heart that has found its way home.

Friends and lovers who greet this returning pilgrim sense something different, something that speaks to their own deepest longing. In the presence of one who has touched the ineffable, others taste the possibility of their own freedom. The very air seems different around such a being—lighter, more spacious, charged with the potential for awakening.

The Eternal Homecoming

In the end, the mystical path reveals itself not as a journey to some distant destination but as an eternal homecoming—a return to what was never lost, a discovery of what was never hidden, a finding of what was never absent. The seeker realizes that all seeking was itself the very thing that created the illusion of separation from the sought.

This realization dawns gently, like morning light slowly illuminating a landscape that was always there but couldn't be seen in the darkness. The peace that was sought through countless paths is revealed to be the very ground of being itself. The love that was pursued through myriad relationships is discovered to be one's own essential nature. The truth that was studied in countless teachings is recognized as the immediate awareness in which all experience arises.

The pilgrim who began this journey as a seeker of enlightenment completes it as enlightenment itself—not as a personal achievement but as the universe awakening to its own infinite nature through the temporary form of an individual consciousness. In this awakening, all boundaries dissolve, all questions find their answer, and all seeking comes to its natural rest.

And so the circle completes itself, not as an ending but as an endless beginning—for in the realm of the mystic, every moment is both a departure and a return, every breath both a dying and a birth, every heartbeat both a reaching toward and a resting in the ineffable mystery that we have always been, are now, and shall eternally remain.

…

Ο Ιερός Δρόμος Πέρα από την Προσκόλληση: Ένα Ταξίδι στο Ακατάληπτο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τις λέξεις και το κενό ξεχειλίζει από άπειρη παρουσία, βαδίζει ένας αναζητητής του οποίου τα βήματα αντηχούν όχι πάνω στη γη αλλά μέσα στους θαλάμους της αιωνιότητας. Αυτός ο προσκυνητής του εσωτερικού βασιλείου έχει ανακαλύψει αυτό που οι αρχαίοι σοφοί ψιθύριζαν στο Dhammapada—ότι ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν περνάει μέσα από τη συσσώρευση απολαύσεων, αλλά μέσα από την ιερή πράξη της απελευθέρωσης, τη μυστικιστική διάλυση όλων όσων δένουν την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Η Μεγάλη Στροφή Μακριά

Όπως ένας λωτός που ανθίζει σε λασπωμένα νερά αλλά παραμένει ανέγγιχτος από το περιβάλλον του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να στρέφεται μακριά από το μεθυστικό νέκταρ της κοσμικής ματαιοδοξίας. Εκεί όπου κάποτε ο αναζητητής κυνηγούσε τις εφήμερες πεταλούδες της απόλαυσης, κυνηγώντας σκιές που χορεύουν στους τοίχους της σπηλιάς της Μάγιας, τώρα αναδύεται μια διαφορετική πείνα—μια θεϊκή λαχτάρα που τραβάει τη συνείδηση προς τα μέσα, προς την φωτεινή πηγή όλης της ύπαρξης.

Αυτή η στροφή μακριά δεν γεννιέται από πικρία ή απόρριψη, αλλά από μια βαθιά αναγνώριση που ξημερώνει σαν ανατολή πάνω από ήσυχα νερά. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, με κρυστάλλινη διαύγεια, ότι το να δίνεις τον εαυτό σου στη ματαιοδοξία είναι σαν να σκορπίζεις την ουσία σου όπως σπόρους σε άγονη γη, ενώ ο διαλογισμός—αυτή η ιερή κοινωνία με το άπειρο—συγκεντρώνει όλες τις διασκορπισμένες ακτίνες της συνείδησης σε ένα μόνο, φλεγόμενο σημείο θεϊκού φωτός.

Στα βάθη της στοχαστικής σιωπής, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που είχε λάθος θεωρήσει ως πραγματικό σκοπό της ζωής ήταν απλώς μια ανταύγεια που τρεμοπαίζει στην έρημο της ασυνείδητης ύπαρξης. Ο αληθινός σκοπός αποκαλύπτεται όχι ως απόκτηση αλλά ως παράδοση, όχι ως αρπαγή αλλά ως άνοιγμα, όχι ως γίνομαι αλλά ως απλώς είμαι—καθαρή, απεριόριστη, αιώνια ύπαρξη που ρέει σαν υπόγειο ποτάμι κάτω από όλη την επιφανειακή αναταραχή.

Η Έρημος της Αποσύνδεσης

Ο δρόμος οδηγεί τον προσκυνητή σε αυτό που οι μυστικιστές έχουν ονομάσει την έρημο της ψυχής—μια απέραντη, απεριόριστη έκταση όπου τα οικεία σημεία αναφοράς της προσκόλλησης διαλύονται στον άπειρο ορίζοντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή ερημιά, ο αναζητητής μαθαίνει την πιο παράδοξη αλήθεια: ότι το να μην ψάχνεις ούτε το ευχάριστο ούτε το δυσάρεστο είναι να ανακαλύπτεις μια ειρήνη που υπερβαίνει κάθε κατανόηση.

Όπως ένας μάστορας υφαντής που πρέπει πρώτα να ξετυλίξει τα μπερδεμένα νήματα πριν δημιουργήσει ένα νέο υφαντό, η ψυχή αρχίζει το λεπτό έργο της αποσύνδεσης. Κάθε νήμα επιθυμίας, κάθε κόμπος αποστροφής, πρέπει να εξεταστεί με την απαλή προσοχή ενός κηπουρού που φροντίζει σπάνιες ορχιδέες. Οι ευχάριστες εμπειρίες που κάποτε άνθιζαν στον κήπο της μνήμης αναγνωρίζονται ως αγκάθια που τρυπούν την καρδιά όταν απουσιάζουν· οι δυσάρεστες μνήμες που ρίχνουν σκιές στο τοπίο του νου φαίνονται ως καταιγίδες που χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν αντιστέκονται πια.

Σε αυτή τη διαδικασία της ιερής απούφανσης, ο αναζητητής συναντά ένα βαθύ μυστήριο: ότι ο πόνος προκύπτει όχι από την απουσία του ευχάριστου ούτε από την παρουσία του δυσάρεστου, αλλά από την ίδια την πράξη του ψαξίματος και της αποφυγής. Όπως ένα πουλί που τραυματίζεται στα κάγκελα ενός κλουβιού που έχει χτίσει με τις δικές του προσκολλήσεις, η ψυχή ανακαλύπτει ότι η απελευθέρωση έρχεται όχι από την εύρεση της τέλειας κούρνιας, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι ήταν πάντα ελεύθερη να πετάξει.

Το Άδειασμα του Δοχείου της Αγάπης

Ίσως πουθενά αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πιο συγκινητικό από ό,τι στο βασίλειο της ανθρώπινης στοργής—εκείνη η τρυφερή περιοχή όπου η καρδιά μαθαίνει τα πιο δύσκολα μαθήματά της. Ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια που προκαλεί κάθε ρομαντική έννοια: ότι ακόμα και η αγάπη, στην κτητική της μορφή, γίνεται μια χρυσή αλυσίδα που δένει την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Αυτή η διδασκαλία ξεδιπλώνεται σαν ένα νυχτερινό cereus που ανθίζει, αποκαλύπτοντας το νόημά του μόνο σε όσους περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι. Ο αναζητητής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι αυτό που αποκαλούσε αγάπη ήταν συχνά μια όμορφη μορφή φυλάκισης—ένα χρυσωμένο κλουβί κατασκευασμένο από ανάγκη, φόβο και την απελπισμένη προσκόλληση στην παρουσία ενός άλλου. Η αληθινή αγάπη, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι σαν τον ίδιο τον χώρο: άπειρη, αγκαλιάζοντας τα πάντα, αλλά προσκολλημένη σε τίποτα.

Η ψυχή μαθαίνει να διακρίνει μεταξύ αγάπης που αρπάζει και αγάπης που απελευθερώνει, μεταξύ στοργής που δένει και συμπόνιας που ελευθερώνει. Όπως το νερό που παίρνει το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου αλλά παραμένει ουσιαστικά άμορφο, η θεϊκή αγάπη ρέει μέσα από όλες τις σχέσεις χωρίς να παγιδεύεται στα στενά κανάλια της προσωπικής προσκόλλησης. Αυτή είναι η αγάπη του μυστικιστή—απέραντη σαν τον ουρανό, απαλή σαν πρωινή δροσιά, παρούσα παντού αλλά μη ανήκουσα πουθενά.

Όταν ο αναζητητής απελευθερώνει τον αγαπημένο από τη φυλακή της κατοχής, συμβαίνει ένα θαύμα. Η αγάπη επεκτείνεται πέρα από τα όρια του προσωπικού, ανθίζοντας σε παγκόσμια συμπόνια. Η θλίψη που κάποτε προερχόταν από την απώλεια μεταμορφώνεται σε ευγνωμοσύνη για το ότι υπήρξε προσωρινό δοχείο για αυτή την κοσμική δύναμη. Ο φόβος, που τρεφόταν από την πιθανότητα του χωρισμού, διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο της κατανόησης.

Η Αλχημεία της Επιθυμίας

Βαθιά μέσα σε αυτή την έρημο της αποσύνδεσης, ο προσκυνητής συναντά τα διάφορα πρόσωπα της επιθυμίας—αυτές τις πρωταρχικές δυνάμεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα από την αυγή της συνείδησης. Η λαγνεία αποκαλύπτει τον εαυτό της ως φωτιά που υπόσχεται ζεστασιά αλλά καίει το χέρι που την τρέφει. Η απληστία δείχνει την αληθινή της φύση ως πηγάδι χωρίς πάτο που κανένα ποσό νερού δεν μπορεί να γεμίσει. Κάθε πάθος, κάθε λαχτάρα, κάθε απελπισμένη προσέγγιση για ικανοποίηση έξω από τον εαυτό είναι ορατή με την καθαρή όραση ενός που έχει απομακρυνθεί από το θέατρο του ανθρώπινου δράματος.

Ωστόσο, αυτή η όραση δεν είναι σκληρή κρίση αλλά απαλή αναγνώριση, σαν γονιός που παρακολουθεί ένα παιδί να κυνηγάει σαπουνόφουσκες σε έναν κήπο. Ο αναζητητής καταλαβαίνει ότι αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν αλλά ενέργειες που πρέπει να μεταμορφωθούν μέσω της ιερής αλχημείας της επίγνωσης. Αυτό που ήταν κάποτε το μολύβι της καταναγκαστικότητας γίνεται, μέσω της φιλοσοφικής πέτρας της συνείδησης, το χρυσάφι της ελευθερίας.

Ο μυστικιστής ανακαλύπτει ότι η ελευθερία από την επιθυμία δεν σημαίνει την απουσία συναισθήματος, αλλά μάλλον την παρουσία κάτι πολύ μεγαλύτερου—μιας αγάπης τόσο πλήρους, μιας χαράς τόσο γεμάτης, που δεν χρειάζεται τίποτα εξωτερικό για να συντηρηθεί. Αυτό είναι το παράδοξο που μόνο η καρδιά μπορεί να καταλάβει: στο να απελευθερώνεις τα πάντα, κερδίζεις τα πάντα· στο να μην χρειάζεσαι τίποτα, κατέχεις το σύμπαν.

Ο Κήπος των Αρετών

Καθώς η ψυχή συνεχίζει το εσωτερικό της ταξίδι, αρχίζει να ενσαρκώνει αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν τον κήπο των αρετών—όχι ως ηθικά επιτεύγματα που εκτίθενται σαν τρόπαια, αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας συνείδησης που έχει θυμηθεί την αληθινή της φύση. Η αρετή και η νοημοσύνη ανθίζουν όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω της αφαίρεσης εμποδίων, σαν γλύπτης που αποκαλύπτει το άγαλμα σμιλεύοντας το περιττό μάρμαρο.

Ο αναζητητής που μιλάει την αλήθεια το κάνει όχι από δικαιοσύνη αλλά από την αδυναμία εξαπάτησης όταν έχει δει μέσα από την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Η δικαιοσύνη ρέει φυσικά από μια καρδιά που αναγνωρίζει όλα τα όντα ως πλευρές του ίδιου θεϊκού κοσμήματος. Η επιχείρηση που γίνεται πραγματικά δική σου δεν είναι η συσσώρευση περιουσιών ή επιτευγμάτων, αλλά το ιερό έργο του γυαλίσματος του καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά μόνο καθαρό φως.

Μια τέτοια ψυχή γίνεται αγαπητή στον κόσμο όχι μέσω αναζήτησης έγκρισης αλλά μέσω ενσάρκωσης μιας ειρήνης που οι άλλοι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως τη δική τους βαθύτερη φύση. Όπως μια καθαρή πηγή βουνού που δροσίζει όλους όσους πίνουν από αυτήν, αυτή η παρουσία προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά αναζητείται παγκόσμια—μια γεύση του αιώνιου, μια ματιά του σπιτιού.

Το Ρεύμα προς τα Πάνω

Στα πιο βαθιά βάθη αυτής της μυστικιστικής μεταμόρφωσης, συμβαίνει κάτι εξαιρετικό. Ο αναζητητής γίνεται αυτό που τα αρχαία κείμενα ονομάζουν "urdhvamsrotas"—ένας που μεταφέρεται προς τα πάνω από το ίδιο το ρεύμα της ύπαρξης. Εκεί όπου κάποτε η ψυχή κολυμπούσε ενάντια στο ρεύμα, αγωνιζόμενη να φτάσει σε κάποια φανταστική ακτή, τώρα παραδίδεται σε ένα ρεύμα που πάντα την μετέφερε προς τον τελικό της προορισμό.

Αυτή η παράδοση δεν είναι παθητική αλλά ζωντανή, σαν φύλλο που χορεύει στον άνεμο ή φλόγα που υψώνεται προς τον ουρανό. Ο νους, κάποτε μπερδεμένος από τις πολυπλοκότητες της αγάπης και της προσκόλλησης, εγκαθίσταται σε μια κρυστάλλινη διαύγεια που αντανακλά το ακατάληπτο χωρίς παραμόρφωση. Οι σκέψεις αναδύονται και περνούν σαν σύννεφα σε άπειρο ουρανό, μην δημιουργώντας πια καιρικά συστήματα συναισθημάτων αλλά απλώς εκφράσεις του σύμπαντος που γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από αυτό το συγκεκριμένο παράθυρο της επίγνωσης.

Η επιθυμία για Νιρβάνα—εκείνη η ακατάληπτη κατάσταση πέρα από κάθε περιγραφή—αναδύεται φυσικά, σαν λουλούδι που ανοίγει στον ήλιο. Αλλά εδώ κρύβεται άλλο ένα παράδοξο: όσο πιο έντονα καίει αυτή η επιθυμία, τόσο πιο πλήρως εξαφανίζεται ο επιθυμών. Στο να ψάχνει το Απόλυτο, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι το Απόλυτο δεν ήταν ποτέ απουσιάζον, ποτέ μακρινό, ποτέ άλλο από την δική του βαθύτερη ύπαρξη.

Η Επιστροφή στον Κόσμο

Το ταξίδι του μυστικιστή, παρόλο που οδηγεί μέσα από την έρημο της αποσύνδεσης και πάνω στο βουνό της υπέρβασης, τελικά ολοκληρώνει τον κύκλο του επιστρέφοντας στον κόσμο της μορφής και των σχέσεων. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι πτώση πίσω σε παλιά μοτίβα· είναι η επιστροφή ενός που έχει πεθάνει στην ψευδαίσθηση και έχει ξαναγεννηθεί στην αλήθεια.

Όπως ένας ταξιδιώτης που επιστρέφει από μακρινές χώρες με δώρα για τους συγγενείς, η αφυπνισμένη ψυχή φέρνει πίσω θησαυρούς που δεν φαίνονται αλλά γίνονται αισθητοί—το άρωμα της εσωτερικής ειρήνης, τη ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, το φως της κατανόησης που φωτίζει χωρίς να τυφλώνει. Τα καλά έργα που ένα τέτοιο ον έχει κάνει το ακολουθούν όχι ως επιτεύγματα που διεκδικούνται αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας καρδιάς που έχει βρει τον δρόμο για το σπίτι.

Φίλοι και εραστές που χαιρετούν αυτόν τον επιστρέφοντα προσκυνητή αισθάνονται κάτι διαφορετικό, κάτι που μιλάει στη δική τους βαθύτερη λαχτάρα. Στην παρουσία ενός που έχει αγγίξει το ακατάληπτο, οι άλλοι γεύονται τη δυνατότητα της δικής τους ελευθερίας. Ο ίδιος ο αέρας φαίνεται διαφορετικός γύρω από ένα τέτοιο ον—πιο ελαφρύς, πιο ευρύχωρος, φορτισμένος με την δυνατότητα αφύπνισης.

Η Αιώνια Επιστροφή στο Σπίτι

Στο τέλος, ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ταξίδι σε κάποιο μακρινό προορισμό αλλά ως αιώνια επιστροφή στο σπίτι—μια επιστροφή σε αυτό που δεν χάθηκε ποτέ, μια ανακάλυψη αυτού που δεν κρύφτηκε ποτέ, μια εύρεση αυτού που δεν απουσίαζε ποτέ. Ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι όλο το ψάξιμο ήταν το ίδιο το πράγμα που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ζητούμενο.

Αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει απαλά, σαν πρωινό φως που σιγά-σιγά φωτίζει ένα τοπίο που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν μπορούσε να φανεί στο σκοτάδι. Η ειρήνη που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητους δρόμους αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Η αγάπη που κυνηγήθηκε μέσα από μυριάδες σχέσεις ανακαλύπτεται ως η δική σου ουσιαστική φύση. Η αλήθεια που μελετήθηκε σε αμέτρητες διδασκαλίες αναγνωρίζεται ως η άμεση επίγνωση στην οποία αναδύεται όλη η εμπειρία.

Ο προσκυνητής που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως αναζητητής του φωτισμού το ολοκληρώνει ως φωτισμός ο ίδιος—όχι ως προσωπικό επίτευγμα αλλά ως το σύμπαν που αφυπνίζεται στη δική του άπειρη φύση μέσα από την προσωρινή μορφή μιας ατομικής συνείδησης. Σε αυτή την αφύπνιση, όλα τα όρια διαλύονται, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, και όλο το ψάξιμο έρχεται στη φυσική του ανάπαυση.

Και έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται, όχι ως τέλος αλλά ως ατελείωτη αρχή—γιατί στο βασίλειο του μυστικιστή, κάθε στιγμή είναι τόσο μια αναχώρηση όσο και μια επιστροφή, κάθε αναπνοή τόσο ένας θάνατος όσο και μια γέννηση, κάθε χτύπος καρδιάς τόσο μια προσέγγιση προς όσο και μια ανάπαυση στο ακατάληπτο μυστήριο που πάντα ήμασταν, είμαστε τώρα, και θα παραμείνουμε αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES