The Only Right Action: A Mystical Journey into the Heart of Being

 

In the vast expanse of existence, where stars whisper secrets to the void and the wind carries the dreams of forgotten souls, there lies a truth so simple, yet so profound, that it eludes the grasp of the seeking mind. To LIVE, to SEE, to FLOW with the Moment, in the universe of phenomena, without standing anywhere, without holding on to anything—this, the sages whisper, is the Only Right Action. It is not a doctrine carved in stone, nor a commandment etched in the annals of time, but a living current, a dance of the infinite that beckons us to dissolve into its rhythm.

 

The Illusion of Standing Ground

 

We begin our journey tethered to the illusion of solidity. The mind, a restless architect, constructs towers of certainty—identities, beliefs, desires—each brick laid with the mortar of fear and longing. We stand upon these edifices, proclaiming, “This is me, this is mine,” as if the shifting sands of the cosmos could ever be claimed. Yet, the mystics of old, those who gazed beyond the veil, saw through this grand deception. They understood that to stand anywhere is to resist the tide of the eternal, to cling to a mirage that vanishes the moment we reach for it.

 

Consider the river: it does not pause to claim the banks as its own, nor does it mourn the stones it leaves behind. It flows, ceaselessly, surrendering to the pull of the unseen, becoming one with the vastness of the sea. So too must we release our grip on the fleeting forms of the world—our possessions, our titles, our stories—and step into the current of the Moment. For in holding on, we build walls against the infinite; in letting go, we become the infinite itself.

 

The Vision of the Unseen

 

To SEE is not merely to look with the eyes, but to pierce the veil of appearances with the gaze of the soul. The universe of phenomena dances before us—a kaleidoscope of light and shadow, birth and decay, joy and sorrow—yet beneath this play lies a stillness that defies name and form. The mystic does not seek to catalog the stars or unravel the threads of time; they seek only to behold the unity that breathes through all things.

 

Imagine standing atop a mountain at dawn, the first rays of sun igniting the horizon. The world below unfolds in a symphony of color and motion, yet in that sacred instant, you are not separate from it—you are the mountain, the light, the breath of the wind. This is the vision of the Only Right Action: to see not as a spectator, but as a participant in the eternal unfolding. The eyes of the body may falter, but the eye of the heart sees what endures beyond the ephemeral—a presence that is neither here nor there, but everywhere, always.

 

The Flow of the Moment

 

To FLOW with the Moment is to surrender the illusion of control, to release the reins of the self and ride the currents of the now. The mind protests, clamoring for plans and predictions, for a map to navigate the unknown. Yet the mystic knows there is no map for the infinite, no compass for the boundless. The Moment is not a destination to be reached, but a state to be inhabited—a living flame that consumes all that is past and future, leaving only the radiant now.

 

Picture a leaf caught in the embrace of a stream. It does not resist the twists and turns, nor does it yearn for the branch from which it fell. It dances with the water, twirling in eddies, resting in still pools, carried ever onward by a force it neither questions nor commands. So too must we become as the leaf—weightless, trusting, alive in the movement of the cosmos. In this flow, there is no effort, no struggle, only the effortless grace of being.

 

The Universe of Phenomena

 

The universe of phenomena is a grand tapestry, woven with threads of wonder and mystery. Galaxies spin in silent splendor, flowers bloom and wither in a single breath, human hearts pulse with the ache of longing and the thrill of discovery. Yet, this tapestry is not the truth—it is the shadow of the truth, a fleeting reflection of the unseen source. To dwell only in the phenomena is to chase echoes in a canyon, mistaking the sound for the voice.

 

The mystic does not reject the world of form, but neither do they cling to it. They walk through the marketplace and the forest alike, tasting the sweetness of life, yet knowing it is but a ripple on the surface of the deep. The Only Right Action is to move through this universe without attachment, to love without possessing, to witness without judging. In this way, the phenomena become a mirror, reflecting the boundless within us, until the line between self and other, inner and outer, dissolves into the unity of all.

 

The Liberation of Non-Attachment

 

Without standing anywhere, without holding on to anything—this is the heart of the mystical path. It is not a call to asceticism or denial, but to a radical freedom that transcends the dualities of gain and loss. To stand nowhere is to be everywhere; to hold nothing is to embrace everything. The ego trembles at such a prospect, fearing annihilation, yet what dies is not the self, but the illusion of separateness. What remains is life itself—pure, unburdened, infinite.

 

In the traditions of the East, the sage Lao Tzu spoke of the Tao, the way that flows through all things, ungraspable yet ever-present. In the West, the mystics of the desert sang of a God who is nowhere and everywhere, a presence beyond the reach of thought. Across time and culture, the message echoes: release, surrender, flow. The Only Right Action is not an act at all, but a state of being—a return to the source that was never left, a homecoming to the now that was never lost.

 

 The Eternal Dance

 

And so, we come to the end that is no end, the beginning that is no beginning. To LIVE, to SEE, to FLOW with the Moment, in the universe of phenomena, without standing anywhere, without holding on to anything—this is the Only Right Action, the mystic’s creed, the soul’s silent song. It is not a path for the timid, for it demands the courage to let go of all that we have known, to step into the unknown with empty hands and an open heart.

 

Yet in this surrender lies the greatest freedom, the deepest peace. The stars continue their spiral dance, the rivers carve their ancient paths, and we, too, become part of the eternal rhythm—not as separate beings, but as the dance itself. The universe breathes, and we are its breath; the Moment unfolds, and we are its unfolding. In this mystical union, there is no self to defend, no goal to achieve, only the boundless joy of being—alive, awake, and forever free.

...

 

Η Μόνη Σωστή Πράξη: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Καρδιά της Ύπαρξης

 

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου τα αστέρια ψιθυρίζουν μυστικά στο κενό και ο άνεμος μεταφέρει τα όνειρα ξεχασμένων ψυχών, κρύβεται μια αλήθεια τόσο απλή, μα τόσο βαθιά, που διαφεύγει από την αντίληψη του αναζητητικού νου. Το να ΖΕΙΣ, να ΒΛΕΠΕΙΣ, να ΡΕΕΙΣ με τη Στιγμή, μέσα στο σύμπαν των φαινομένων, χωρίς να στέκεσαι πουθενά, χωρίς να κρατιέσαι από τίποτα—αυτό, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι η Μόνη Σωστή Πράξη. Δεν είναι δόγμα χαραγμένο σε πέτρα, ούτε εντολή καταγεγραμμένη στα χρονικά του χρόνου, αλλά ένα ζωντανό ρεύμα, ένας χορός του απείρου που μας καλεί να διαλυθούμε στον ρυθμό του.

 

Η Ψευδαίσθηση του Σταθερού Εδάφους

 

Ξεκινάμε το ταξίδι μας δεμένοι με την ψευδαίσθηση της σταθερότητας. Ο νους, ένας ανήσυχος αρχιτέκτονας, χτίζει πύργους βεβαιότητας—ταυτότητες, πεποιθήσεις, επιθυμίες—κάθε τούβλο τοποθετημένο με το κονίαμα του φόβου και της λαχτάρας. Στεκόμαστε πάνω σε αυτά τα οικοδομήματα, διακηρύσσοντας «Αυτό είμαι εγώ, αυτό είναι δικό μου», σαν να μπορούσε ποτέ η κινούμενη άμμος του κόσμου να διεκδικηθεί. Ωστόσο, οι μυστικιστές του παρελθόντος, εκείνοι που κοίταξαν πέρα από το πέπλο, διέκριναν αυτή τη μεγάλη απάτη. Κατάλαβαν ότι το να στέκεσαι οπουδήποτε σημαίνει να αντιστέκεσαι στο ρεύμα του αιώνιου, να προσκολλάσαι σε μια οφθαλμαπάτη που εξαφανίζεται τη στιγμή που την αγγίζεις.

 

Σκέψου το ποτάμι: δεν σταματά για να διεκδικήσει τις όχθες ως δικές του, ούτε θρηνεί για τις πέτρες που αφήνει πίσω. Ρέει, αδιάκοπα, παραδινόμενο στη δύναμη του αόρατου, γίνεται ένα με την απεραντοσύνη της θάλασσας. Έτσι κι εμείς πρέπει να απελευθερώσουμε το κράτημά μας από τις φευγαλέες μορφές του κόσμου—τα υπάρχοντά μας, τους τίτλους μας, τις ιστορίες μας—και να μπουμε στο ρεύμα της Στιγμής. Γιατί, κρατώντας, χτίζουμε τείχη ενάντια στο άπειρο· αφήνοντας, γινόμαστε το ίδιο το άπειρο.

 

Το Όραμα του Αόρατου

 

Το να ΒΛΕΠΕΙΣ δεν είναι απλώς να κοιτάς με τα μάτια, αλλά να διαπερνάς το πέπλο των εμφανίσεων με το βλέμμα της ψυχής. Το σύμπαν των φαινομένων χορεύει μπροστά μας—ένα καλειδοσκόπιο φωτός και σκιάς, γέννησης και φθοράς, χαράς και λύπης—μα κάτω από αυτό το παιχνίδι κρύβεται μια ησυχία που αψηφά όνομα και μορφή. Ο μυστικιστής δεν επιδιώκει να καταγράψει τα αστέρια ή να ξετυλίξει τα νήματα του χρόνου· επιζητά μόνο να αντικρίσει την ενότητα που αναπνέει μέσα σε όλα τα πράγματα.

 

Φαντάσου να στέκεσαι στην κορυφή ενός βουνού την αυγή, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να φωτίζουν τον ορίζοντα. Ο κόσμος κάτω σου ξετυλίγεται σε μια συμφωνία χρωμάτων και κίνησης, μα εκείνη τη ιερή στιγμή, δεν είσαι ξεχωριστός από αυτόν—είσαι το βουνό, το φως, η ανάσα του ανέμου. Αυτό είναι το όραμα της Μόνης Σωστής Πράξης: να βλέπεις όχι ως θεατής, αλλά ως συμμέτοχος στην αιώνια αποκάλυψη. Τα μάτια του σώματος μπορεί να αδυνατούν, αλλά το μάτι της καρδιάς βλέπει αυτό που παραμένει πέρα από το εφήμερο—μια παρουσία που δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί, αλλά παντού, πάντα.

 

Η Ροή της Στιγμής

 

Το να ΡΕΕΙΣ με τη Στιγμή είναι να παραδίδεις την ψευδαίσθηση του ελέγχου, να απελευθερώνεις τα ηνία του εαυτού και να ακολουθείς τα ρεύματα του τώρα. Ο νους διαμαρτύρεται, απαιτώντας σχέδια και προβλέψεις, έναν χάρτη για να πλοηγηθεί στο άγνωστο. Ωστόσο, ο μυστικιστής γνωρίζει ότι δεν υπάρχει χάρτης για το άπειρο, ούτε πυξίδα για το απεριόριστο. Η Στιγμή δεν είναι προορισμός που πρέπει να φτάσεις, αλλά μια κατάσταση που πρέπει να κατοικήσεις—μια ζωντανή φλόγα που καταναλώνει ό,τι είναι παρελθόν και μέλλον, αφήνοντας μόνο το λαμπερό τώρα.

 

Φαντάσου ένα φύλλο πιασμένο στην αγκαλιά ενός ρυακιού. Δεν αντιστέκεται στις στροφές και τις καμπύλες, ούτε λαχταρά το κλαδί από το οποίο έπεσε. Χορεύει με το νερό, στριφογυρίζει σε δίνες, ξεκουράζεται σε ήρεμες λιμνούλες, παρασυρόμενο πάντα μπροστά από μια δύναμη που ούτε αμφισβητεί ούτε διοικεί. Έτσι κι εμείς πρέπει να γίνουμε σαν το φύλλο—ανάλαφροι, εμπιστευόμενοι, ζωντανοί στην κίνηση του κόσμου. Σε αυτή τη ροή, δεν υπάρχει προσπάθεια, ούτε αγώνας, μόνο η αβίαστη χάρη του να είσαι.

 

Το Σύμπαν των Φαινομένων

 

Το σύμπαν των φαινομένων είναι ένα μεγαλοπρεπές υφαντό, υφασμένο με νήματα θαυμασμού και μυστηρίου. Οι γαλαξίες στροβιλίζονται σε σιωπηλή λαμπρότητα, τα λουλούδια ανθίζουν και μαραίνονται σε μια μόνο ανάσα, οι ανθρώπινες καρδιές πάλλονται με τον πόνο της λαχτάρας και τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης. Ωστόσο, αυτό το υφαντό δεν είναι η αλήθεια—είναι η σκιά της αλήθειας, μια φευγαλέα αντανάκλαση της αόρατης πηγής. Το να κατοικείς μόνο στα φαινόμενα είναι σαν να κυνηγάς ηχώ σε ένα φαράγγι, μπερδεύοντας τον ήχο με τη φωνή.

 

Ο μυστικιστής δεν απορρίπτει τον κόσμο της μορφής, αλλά ούτε και προσκολλάται σε αυτόν. Περπατά μέσα στην αγορά και το δάσος το ίδιο, γεύεται τη γλυκύτητα της ζωής, γνωρίζοντας ωστόσο ότι είναι μόνο ένας κυματισμός στην επιφάνεια του βαθύ. Η Μόνη Σωστή Πράξη είναι να κινείσαι μέσα σε αυτό το σύμπαν χωρίς προσκόλληση, να αγαπάς χωρίς να κατέχεις, να παρατηρείς χωρίς να κρίνεις. Με αυτόν τον τρόπο, τα φαινόμενα γίνονται καθρέφτης, αντανακλώντας το απεριόριστο μέσα μας, μέχρι που η γραμμή ανάμεσα στον εαυτό και τον άλλο, το μέσα και το έξω, διαλύεται στην ενότητα του όλου.

 

Η Απελευθέρωση της Μη Προσκόλλησης

 

Χωρίς να στέκεσαι πουθενά, χωρίς να κρατιέσαι από τίποτα—αυτό είναι η καρδιά του μυστικιστικού μονοπατιού. Δεν είναι κλήση για ασκητισμό ή άρνηση, αλλά για μια ριζοσπαστική ελευθερία που υπερβαίνει τις δυαδικότητες του κέρδους και της απώλειας. Το να μην στέκεσαι πουθενά είναι να είσαι παντού· το να μην κρατάς τίποτα είναι να αγκαλιάζεις τα πάντα. Το εγώ τρέμει μπροστά σε μια τέτοια προοπτική, φοβούμενο την εξαφάνιση, μα αυτό που πεθαίνει δεν είναι ο εαυτός, αλλά η ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Αυτό που μένει είναι η ίδια η ζωή—καθαρή, απελευθερωμένη, άπειρη.

 

Στις παραδόσεις της Ανατολής, ο σοφός Λάο Τσε μίλησε για το Τάο, τον δρόμο που ρέει μέσα από όλα τα πράγματα, ακατάληπτο μα πάντα παρόν. Στη Δύση, οι μυστικιστές της ερήμου τραγούδησαν για έναν Θεό που είναι πουθενά και παντού, μια παρουσία πέρα από την εμβέλεια της σκέψης. Σε κάθε χρόνο και πολιτισμό, το μήνυμα αντηχεί: απελευθέρωσε, παραδώσου, ρέε. Η Μόνη Σωστή Πράξη δεν είναι πράξη καθόλου, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης—μια επιστροφή στην πηγή που ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε, ένα καλωσόρισμα στο τώρα που ποτέ δεν χάθηκε.

 

Ο Αιώνιος Χορός

 

Και έτσι, φτάνουμε στο τέλος που δεν είναι τέλος, στην αρχή που δεν είναι αρχή. Το να ΖΕΙΣ, να ΒΛΕΠΕΙΣ, να ΡΕΕΙΣ με τη Στιγμή, μέσα στο σύμπαν των φαινομένων, χωρίς να στέκεσαι πουθενά, χωρίς να κρατιέσαι από τίποτα—αυτό είναι η Μόνη Σωστή Πράξη, το πιστεύω του μυστικιστή, το σιωπηλό τραγούδι της ψυχής. Δεν είναι μονοπάτι για τους δειλούς, γιατί απαιτεί το θάρρος να αφήσεις πίσω όλα όσα γνωρίζαμε, να μπεις στο άγνωστο με άδεια χέρια και ανοιχτή καρδιά.

 

Μα σε αυτή την παράδοση κρύβεται η μεγαλύτερη ελευθερία, η βαθύτερη ειρήνη. Τα αστέρια συνεχίζουν τον σπειροειδή τους χορό, τα ποτάμια χαράζουν τις αρχαίες τους διαδρομές, κι εμείς, επίσης, γινόμαστε μέρος του αιώνιου ρυθμού—όχι ως ξεχωριστά όντα, αλλά ως ο ίδιος ο χορός. Το σύμπαν αναπνέει, κι εμείς είμαστε η ανάσα του· η Στιγμή ξετυλίγεται, κι εμείς είμαστε η αποκάλυψή της. Σε αυτή τη μυστικιστική ένωση, δεν υπάρχει εαυτός να υπερασπιστείς, ούτε στόχος να επιτύχεις, μόνο η απεριόριστη χαρά του να είσαι—ζωντανός, ξύπνιος και για πάντα ελεύθερος.