The Only Real Attainment: A Mystical Exploration of Being Beyond Time

 

In the vast expanse of human longing, where desires flicker like stars in a restless sky, there lies a singular truth that transcends all striving, all becoming, all motion. It is the truth of “Being”—a state so pure, so absolute, that it exists beyond the grasp of time, untouched by the ceaseless dance of coming and going. This, the mystics proclaim, is the Only Real Attainment: to rest in the eternal now, where the soul knows itself as infinite, unbound, and whole.

 

The Illusion of Time

 

To the ordinary mind, time is a river—an unyielding current that carries us from birth to death, from moment to moment, through joys and sorrows, gains and losses. We measure our lives by its flow, marking the years, the days, the fleeting seconds, as though they define who we are. Yet the mystic sees through this veil. Time, they whisper, is but a shadow cast by the light of eternity—a mirage shimmering in the desert of our ignorance.

 

What is it to "come" or to "go" if all that exists is “now”? The past is a memory, a story we tell ourselves, and the future a dream yet unformed. Neither possesses substance beyond the mind's clinging. To step outside of time is not to escape it but to see it for what it is: a fleeting illusion that dissolves in the presence of pure awareness. The Only Real Attainment lies not in reaching a distant shore but in awakening to the shoreless ocean that has always been.

 

The Eternal Now

 

Imagine a moment—any moment—stripped of its before and after. A breath held in stillness, a heartbeat suspended, a gaze that pierces through the layers of thought to the silence beneath. This is the eternal now, the timeless ground of Being. It is not a place to arrive at, for it is already here. It is not a state to achieve, for it is what you are when all striving falls away.

 

The mystics of every tradition have pointed to this truth. In the East, the sages of Advaita Vedanta call it “Sat-Chit-Ananda”—existence, consciousness, bliss—an unbroken reality that underlies all appearances. In the West, the Christian mystics speak of the "I Am," the divine presence that dwells within, eternal and unchanging. The Sufis whirl into the ecstasy of “fana”, the annihilation of the self in the Beloved, where time dissolves into the boundless embrace of the One. Across cultures and ages, the message echoes: to “Be” is to know the Real.

 

The Obstacle of Becoming

 

Yet how elusive this attainment seems! The mind, conditioned by time, clings to the notion of becoming. "I will be happy when," it declares. "I will be whole if." It chases after shadows—wealth, love, wisdom, enlightenment—as though the Real could be found in some distant tomorrow. Even the spiritual seeker falls into this trap, imagining that years of meditation, prayer, or penance will deliver them to the gates of eternity.

 

But the mystic laughs gently at this folly. "You are already what you seek," they say. "The pearl lies not in the oyster but in the palm of your hand—if only you would open it." Becoming is the illusion; Being is the truth. To step outside of time is to cease the endless journey and recognize that there was never anywhere to go.

 

The Dissolution of the Self

 

At the heart of this attainment lies a paradox: to “Be” fully, one must let go of the "I" that claims to be. The self—the bundle of memories, fears, and desires—is the lens through which time distorts the eternal. It is the voice that says, "I was," "I will be," binding us to the wheel of past and future. To rest in Being is to dissolve this self, not through force but through surrender, like a drop merging into the ocean.

 

In this dissolution, there is no loss, only liberation. The mystic does not mourn the vanishing of the ego but rejoices in the vastness that remains. Without coming, without going, there is only the infinite expanse of presence—unborn, undying, radiant with the light of its own nature. This is the Only Real Attainment: not a possession, not a prize, but the recognition of what has always been.

 

The Mystical Path to Being

 

How, then, does one awaken to this timeless truth? The path is no path, for it leads not forward but inward. Yet the traditions offer signposts, luminous threads to guide the soul home. Meditation stills the mind, peeling back the layers of thought until the silence of Being shines forth. Contemplation pierces the illusion, asking, "Who am I beyond name and form?" Devotion melts the heart, dissolving the self in love for the divine. And grace—unseen, unearned—whispers the final word, lifting the veil when the seeker least expects it.

 

The mystic does not demand effort but attention. "Be still," says the Psalmist, "and know." Watch the breath, the Sufi instructs, for in its rhythm lies the pulse of eternity. Rest in awareness, the Zen master advises, for it is the mirror that reflects the Real. Each teaching, a different note in the same song: the song of Being, sung outside of time.

 

The Ecstasy of Attainment

 

To abide in Being is to taste a joy that no words can capture—a peace that surpasses understanding, a love that knows no opposite. It is the ecstasy of the eternal, where every moment pulses with the fullness of existence. The mystic does not flee the world but sees it anew: every leaf, every star, every face a reflection of the One, shimmering in the timeless now.

 

This is not a withdrawal from life but a deepening into it. The mundane becomes sacred, the fleeting eternal, for all is held within the vastness of Being. There is no coming, no going—only the dance of the infinite, unfolding in perfect stillness.

 

The Only Real Attainment

 

In the end, the Only Real Attainment is not something gained but something remembered. It is the homecoming of the soul to its own nature, the awakening of the dreamer to the dreamless truth. Beyond time, beyond striving, beyond the self, there is only “Being”—pure, radiant, and free.

 

So pause, beloved, and listen. Beneath the clamor of the world, beneath the ticking of the clock, there is a silence that calls you. It is not distant, not separate, not other. It is you—your essence, your truth, your eternity. Step outside of time, if only for a moment, and know: this is the Only Real Attainment, and it is already yours.

…

 

Η Μόνη Πραγματική Επίτευξη: Μια Μυστικιστική Εξερεύνηση του Είναι Πέρα από τον Χρόνο

 

Στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης λαχτάρας, όπου οι επιθυμίες τρεμοπαίζουν σαν αστέρια σε έναν ανήσυχο ουρανό, υπάρχει μια μοναδική αλήθεια που υπερβαίνει κάθε προσπάθεια, κάθε γίγνεσθαι, κάθε κίνηση. Είναι η αλήθεια του «Είναι»—μια κατάσταση τόσο καθαρή, τόσο απόλυτη, που υπάρχει πέρα από την εμβέλεια του χρόνου, ανέγγιχτη από τον αδιάκοπο χορό του ερχομού και της φυγής. Αυτό, διακηρύσσουν οι μυστικιστές, είναι η Μόνη Πραγματική Επίτευξη: να αναπαυθείς στο αιώνιο τώρα, όπου η ψυχή γνωρίζει τον εαυτό της ως άπειρο, αδέσμευτο και ολόκληρο.

 

Η Ψευδαίσθηση του Χρόνου

 

Για τον συνηθισμένο νου, ο χρόνος είναι ένα ποτάμι—ένα αδυσώπητο ρεύμα που μας παρασύρει από τη γέννηση στον θάνατο, από στιγμή σε στιγμή, μέσα από χαρές και λύπες, κέρδη και απώλειες. Μετράμε τη ζωή μας με τη ροή του, σημειώνοντας τα χρόνια, τις μέρες, τα φευγαλέα δευτερόλεπτα, σαν να καθορίζουν ποιοι είμαστε. Ωστόσο, ο μυστικιστής διακρίνει πέρα από αυτό το πέπλο. Ο χρόνος, ψιθυρίζουν, δεν είναι παρά μια σκιά που ρίχνεται από το φως της αιωνιότητας—ένα είδωλο που τρεμοπαίζει στην έρημο της άγνοιάς μας.

 

Τι σημαίνει να "έρθεις" ή να "φύγεις" αν όλα όσα υπάρχουν είναι το «τώρα»; Το παρελθόν είναι μια ανάμνηση, μια ιστορία που λέμε στον εαυτό μας, και το μέλλον ένα όνειρο που δεν έχει ακόμη σχηματιστεί. Κανένα από τα δύο δεν έχει υπόσταση πέρα από την προσκόλληση του νου. Το να βγεις έξω από τον χρόνο δεν είναι να τον αποφύγεις, αλλά να δεις τι πραγματικά είναι: μια φευγαλέα ψευδαίσθηση που διαλύεται στην παρουσία της καθαρής επίγνωσης. Η Μόνη Πραγματική Επίτευξη δεν βρίσκεται στο να φτάσεις σε μια μακρινή ακτή, αλλά στο να ξυπνήσεις στον ακύμαντο ωκεανό που πάντα υπήρχε.

 

Το Αιώνιο Τώρα

 

Φαντάσου μια στιγμή—οποιαδήποτε στιγμή—γυμνή από το πριν και το μετά της. Μια ανάσα κρατημένη στην ακινησία, ένας χτύπος της καρδιάς σε αναστολή, ένα βλέμμα που διαπερνά τα στρώματα της σκέψης μέχρι τη σιωπή από κάτω. Αυτό είναι το αιώνιο τώρα, το άχρονο έδαφος του Είναι. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις, γιατί είναι ήδη εδώ. Δεν είναι μια κατάσταση που κατακτάς, γιατί είναι αυτό που είσαι όταν κάθε προσπάθεια εξαφανίζεται.

 

Οι μυστικιστές κάθε παράδοσης έχουν δείξει αυτή την αλήθεια. Στην Ανατολή, οι σοφοί της Αντβάιτα Βεδάντα το αποκαλούν «Σατ-Τσιτ-Ανάντα»—ύπαρξη, συνείδηση, ευδαιμονία—μια αδιάσπαστη πραγματικότητα που υποβαστάζει όλες τις εμφανίσεις. Στη Δύση, οι χριστιανοί μυστικιστές μιλούν για το "Εγώ Ειμί," την θεία παρουσία που κατοικεί μέσα μας, αιώνια και αμετάβλητη. Οι Σούφι στροβιλίζονται στην έκσταση του «φανά», την εξαφάνιση του εαυτού στον Αγαπημένο, όπου ο χρόνος διαλύεται στην απεριόριστη αγκαλιά του Ενός. Μέσα από πολιτισμούς και αιώνες, το μήνυμα αντηχεί: το να «Είσαι» είναι να γνωρίσεις το Πραγματικό.

 

Το Εμπόδιο του Γίγνεσθαι

 

Κι όμως, πόσο φευγαλέα φαίνεται αυτή η επίτευξη! Ο νους, προσαρμοσμένος στον χρόνο, προσκολλάται στην έννοια του γίγνεσθαι. "Θα είμαι ευτυχισμένος όταν," δηλώνει. "Θα είμαι ολόκληρος αν." Κυνηγάει σκιές—πλούτο, αγάπη, σοφία, φώτιση—σαν να μπορεί το Πραγματικό να βρεθεί σε κάποιο μακρινό αύριο. Ακόμα και ο πνευματικός αναζητητής πέφτει σε αυτή την παγίδα, φανταζόμενος ότι χρόνια διαλογισμού, προσευχής ή μετάνοιας θα τον οδηγήσουν στις πύλες της αιωνιότητας.

 

Αλλά ο μυστικιστής γελά απαλά με αυτή την ανοησία. "Είσαι ήδη αυτό που ψάχνεις," λένε. "Το μαργαριτάρι δεν βρίσκεται στο στρείδι, αλλά στην παλάμη του χεριού σου—αν μόνο το άνοιγες." Το γίγνεσθαι είναι η ψευδαίσθηση· το Είναι είναι η αλήθεια. Το να βγεις έξω από τον χρόνο είναι να σταματήσεις το ατελείωτο ταξίδι και να αναγνωρίσεις ότι ποτέ δεν υπήρχε πουθενά να πας.

 

Η Διάλυση του Εαυτού

 

Στην καρδιά αυτής της επίτευξης βρίσκεται ένα παράδοξο: για να «Είσαι» πλήρως, πρέπει να αφήσεις τον "εγώ" που ισχυρίζεται ότι είναι. Ο εαυτός—το σύνολο των αναμνήσεων, των φόβων και των επιθυμιών—είναι ο φακός μέσω του οποίου ο χρόνος παραμορφώνει το αιώνιο. Είναι η φωνή που λέει, "Ήμουν," "Θα είμαι," δένοντάς μας στον τροχό του παρελθόντος και του μέλλοντος. Το να αναπαυθείς στο Είναι είναι να διαλύσεις αυτόν τον εαυτό, όχι με βία αλλά με παράδοση, σαν μια σταγόνα που ενώνεται με τον ωκεανό.

 

Σε αυτή τη διάλυση, δεν υπάρχει απώλεια, μόνο απελευθέρωση. Ο μυστικιστής δεν θρηνεί για την εξαφάνιση του εγώ, αλλά χαίρεται για την απεραντοσύνη που απομένει. Χωρίς ερχομό, χωρίς φυγή, υπάρχει μόνο η απέραντη έκταση της παρουσίας—αγέννητη, αθάνατη, λαμπερή με το φως της δικής της φύσης. Αυτή είναι η Μόνη Πραγματική Επίτευξη: όχι μια κατοχή, όχι ένα βραβείο, αλλά η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε.

 

Η Μυστικιστική Οδός προς το Είναι

 

Πώς, λοιπόν, ξυπνά κανείς σε αυτή την άχρονη αλήθεια; Ο δρόμος δεν είναι δρόμος, γιατί δεν οδηγεί μπροστά αλλά μέσα. Ωστόσο, οι παραδόσεις προσφέρουν οδοδείκτες, φωτεινά νήματα για να οδηγήσουν την ψυχή σπίτι. Ο διαλογισμός ηρεμεί τον νου, απομακρύνοντας τα στρώματα της σκέψης μέχρι να λάμψει η σιωπή του Είναι. Η στοχαστικότητα διαπερνά την ψευδαίσθηση, ρωτώντας, "Ποιος είμαι πέρα από όνομα και μορφή;" Η αφοσίωση λιώνει την καρδιά, διαλύοντας τον εαυτό στην αγάπη για το θείο. Και η χάρη—αόρατη, ακατάκτητη—ψιθυρίζει την τελευταία λέξη, σηκώνοντας το πέπλο όταν ο αναζητητής το περιμένει λιγότερο.

 

Ο μυστικιστής δεν απαιτεί προσπάθεια αλλά προσοχή. "Μείνε ακίνητος," λέει ο Ψαλμωδός, "και γνώρισε." Παρακολούθησε την ανάσα, διδάσκει ο Σούφι, γιατί στον ρυθμό της βρίσκεται ο παλμός της αιωνιότητας. Αναπαύσου στην επίγνωση, συμβουλεύει ο δάσκαλος του Ζεν, γιατί είναι ο καθρέφτης που αντανακλά το Πραγματικό. Κάθε διδασκαλία, μια διαφορετική νότα στο ίδιο τραγούδι: το τραγούδι του Είναι, που τραγουδιέται έξω από τον χρόνο.

 

Η Έκσταση της Επίτευξης

 

Το να κατοικείς στο Είναι είναι να γευτείς μια χαρά που δεν μπορούν να συλλάβουν τα λόγια—μια ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, μια αγάπη που δεν γνωρίζει αντίθετο. Είναι η έκσταση του αιώνιου, όπου κάθε στιγμή πάλλεται με την πληρότητα της ύπαρξης. Ο μυστικιστής δεν αποφεύγει τον κόσμο, αλλά τον βλέπει εκ νέου: κάθε φύλλο, κάθε αστέρι, κάθε πρόσωπο είναι μια αντανάκλαση του Ενός, που τρεμοπαίζει στο άχρονο τώρα.

 

Αυτό δεν είναι απόσυρση από τη ζωή, αλλά εμβάθυνση σε αυτήν. Το καθημερινό γίνεται ιερό, το φευγαλέο αιώνιο, γιατί όλα κρατιούνται μέσα στην απεραντοσύνη του Είναι. Δεν υπάρχει ερχομός, ούτε φυγή—μόνο ο χορός του απείρου, που ξετυλίγεται σε τέλεια ακινησία.

 

Η Μόνη Πραγματική Επίτευξη

 

Στο τέλος, η Μόνη Πραγματική Επίτευξη δεν είναι κάτι που κερδίζεται, αλλά κάτι που θυμάσαι. Είναι η επιστροφή της ψυχής στη δική της φύση, το ξύπνημα του ονειρευτή στην ονειρόμορφη αλήθεια. Πέρα από τον χρόνο, πέρα από την προσπάθεια, πέρα από τον εαυτό, υπάρχει μόνο το «Είναι»—καθαρό, λαμπερό και ελεύθερο.

 

Σταμάτα, λοιπόν, αγαπημένε, και άκου. Κάτω από τον θόρυβο του κόσμου, κάτω από το τικ-τακ του ρολογιού, υπάρχει μια σιωπή που σε καλεί. Δεν είναι μακριά, δεν είναι ξεχωριστή, δεν είναι άλλη. Είναι εσύ—η ουσία σου, η αλήθεια σου, η αιωνιότητά σου. Βγες έξω από τον χρόνο, έστω για μια στιγμή, και γνώρισε: αυτή είναι η Μόνη Πραγματική Επίτευξη, και είναι ήδη δική σου.