The Silent Path of the Wise Man

 

In the vast tapestry of existence, where threads of desire and ambition weave restless patterns, there walks a figure cloaked in stillness—a Wise Man, untouched by the clamor of the world. His hands cradle no treasures of gold, no scepters of power, no scrolls of dogma. What he holds is invisible to the eye, yet heavier than mountains, vaster than the skies: contentment with what is. “The Wise Man is content with what he has in hand,” whispers the wind through the ages, and in this simple truth lies a mystery so profound that few dare to seek it.

 

The beginning and the end—these are not mere points on a line, but the twin breaths of eternity. He who knows them does not grasp at them with trembling fingers, nor does he chase their shadows through the labyrinth of time. He walks quietly, his steps soft as dew upon the grass, his heart a mirror reflecting the infinite. The Wise Man does not proclaim his knowing; he does not shout from rooftops or carve his truths into stone. His wisdom is a silent river, flowing beneath the surface of the world, unseen yet nourishing all who pause to drink.

 

What do men desire? The glittering baubles of wealth, the fleeting crown of fame, the intoxicating wine of power over others. They build towers to the heavens, only to watch them crumble; they pen doctrines to cage the divine, only to find the cage empty. Religious activities multiply like stars in the night, each promising a path to salvation, each adorned with rituals and robes. Naive beliefs bloom and wither, fragile as spring blossoms, drawing the masses into their fleeting embrace. Yet the Wise Man turns his gaze inward, where no temple stands, where no priest presides. He is content with what he has in hand—a stillness that cannot be bought, a peace that cannot be bartered.

 

The Veil of the World

 

To the uninitiated, the Wise Man’s way seems a paradox, a renunciation of life itself. But look closer, and you will see that he has not forsaken the world—he has pierced its veil. The world dances before us, a shimmering illusion of forms and colors, a grand masquerade where every face hides another. Men chase the masks, believing them to be the truth, clutching at shadows they call “mine.” The Wise Man, however, stands apart, his eyes fixed on the unseen light that casts the shadows. He knows the beginning—the spark of creation, the first note of the cosmic song. He knows the end—the silence that follows, the return to the unmanifest. Between these poles, he walks, unconcerned with the desires that bind others to the wheel of longing.

 

What is this contentment he carries? It is not the dull resignation of the weary, nor the smug satisfaction of the proud. It is a flame that burns without consuming, a well that never runs dry. It is the recognition that all things arise and fade, that the hand of time spares nothing, and yet beneath this ceaseless flux lies an unchanging presence. The Wise Man does not seek to possess this presence, for it cannot be held; he does not worship it, for it needs no altar. He simply abides in it, as the ocean abides in its depths.

 

The Folly of Doctrines

 

Doctrines rise like cities, their spires piercing the sky, their walls fortified with certainty. Men flock to them, hungry for answers, eager to trade their doubts for the comfort of belief. Religious activities multiply—chants and candles, fasts and feasts, pilgrimages to distant shrines. Each promises a key to the divine, a map to the eternal. Yet the Wise Man walks past these gates, his hands empty of offerings, his lips free of prayers. He knows that the divine is not a prize to be won, nor a kingdom to be stormed. It is the breath in his lungs, the silence between his thoughts, the ground beneath his feet. What need has he of doctrines when the truth pulses in his veins?

 

The naive cling to their beliefs as a child clings to a toy, mistaking the fleeting for the eternal. They see the Wise Man’s indifference and call it coldness, his silence and call it ignorance. But he is neither cold nor ignorant—he is awake. Where others see a world of fragments, he sees a seamless whole; where others hear a cacophony of voices, he hears the single song of being. The Wise Man is content with what he has in hand, for in his hand is the universe itself, unadorned and unclaimed.

 

The Peaceful Way

 

His path is not one of struggle or conquest. He does not wrestle with demons or ascend through heavens. He walks quietly, unconcerned with the storms that rage around him. The desires of men—lust, greed, envy—swirl like tempests, uprooting lives and scattering dreams. Yet the Wise Man remains rooted, not by force, but by surrender. He has seen the beginning, the spark that birthed all things; he has seen the end, the dissolution into boundless night. What can disturb him who knows these truths? What can tempt him who has tasted the infinite?

 

This peaceful way is not a retreat from life, but a deepening into it. The Wise Man does not shun the world—he beholds it with eyes unclouded by want. The flower that blooms and fades, the river that carves its path to the sea, the child’s laughter and the elder’s sigh—all are threads in the same tapestry, woven by the same unseen hand. He does not judge them, nor does he seek to change them. He is content with what is, for he knows that what is, is enough.

 

The Mystical Flame

 

There is a flame within the Wise Man, a light that burns beyond the reach of time. It is not fed by wood or oil, nor does it flicker in the wind. It is the flame of awareness, the glow of being, the radiance of the eternal now. Men seek this light in distant lands, in sacred texts, in the words of prophets. They do not see that it burns within them, obscured by the smoke of their own desires. The Wise Man, however, has fanned this flame with his stillness, until it shines clear and bright. He carries it not as a torch to illuminate the world, but as a quiet companion on his solitary path.

 

And so he walks, through the marketplaces and the wilderness, through the rise and fall of empires, through the birth and death of stars. He is the hermit in the cave, the wanderer on the road, the sage beneath the tree. He is all of these and none of them, for he is not bound by form or name. The Wise Man is content with what he has in hand—a knowing that transcends knowledge, a peace that surpasses understanding.

 

The Invitation

 

To walk his path is not to abandon the world, but to see it anew. It is to release the clenched fist of wanting and open the hand to what already is. It is to hear the silence beneath the noise, to feel the stillness within the storm. The Wise Man does not call us to follow him, for his way is not a road marked by signs. He simply walks, and in his walking, he invites us to look within—to find the beginning and the end, to rest in the contentment that needs no name.

 

For in the end, what do we seek? The treasures of the earth turn to dust, the glories of men fade to whispers. Doctrines crumble, beliefs dissolve, and still the Wise Man walks, unconcerned with all which men desire. He knows the secret that eludes us: that the greatest wealth is to need nothing, that the truest wisdom is to know nothing, that the deepest peace is to be nothing. And in this nothing, he finds everything—content with what he has in hand, the boundless mystery of the present moment.

…

 

Ο Σιωπηλός Δρόμος του Σοφού

 

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου νήματα επιθυμίας και φιλοδοξίας υφαίνουν ανήσυχα μοτίβα, περπατά μια φιγούρα ντυμένη με σιωπή—ένας Σοφός, ανεπηρέαστος από τον θόρυβο του κόσμου. Τα χέρια του δεν κρατούν θησαυρούς από χρυσό, ούτε σκήπτρα εξουσίας, ούτε περγαμηνές δογμάτων. Αυτό που κρατά είναι αόρατο στο μάτι, κι όμως βαρύτερο από βουνά, απέραντο σαν τους ουρανούς: ικανοποίηση με ό,τι υπάρχει. «Ο Σοφός είναι ικανοποιημένος με ό,τι κρατά στο χέρι του», ψιθυρίζει ο άνεμος μέσα στους αιώνες, και σε αυτή την απλή αλήθεια κρύβεται ένα μυστήριο τόσο βαθύ, που λίγοι τολμούν να το αναζητήσουν.

 

Η αρχή και το τέλος—δεν είναι απλώς σημεία σε μια γραμμή, αλλά οι δίδυμες ανάσες της αιωνιότητας. Αυτός που τα γνωρίζει δεν τα αρπάζει με τρεμάμενα δάχτυλα, ούτε κυνηγά τις σκιές τους μέσα στον λαβύρινθο του χρόνου. Περπατά ήσυχα, τα βήματά του απαλά σαν δροσιά στο χορτάρι, η καρδιά του ένας καθρέφτης που αντανακλά το άπειρο. Ο Σοφός δεν διακηρύσσει τη γνώση του· δεν φωνάζει από τις στέγες ούτε χαράζει τις αλήθειες του σε πέτρα. Η σοφία του είναι ένας σιωπηλός ποταμός, που ρέει κάτω από την επιφάνεια του κόσμου, αόρατος μα θρεπτικός για όσους σταματούν να πιούν.

 

Τι επιθυμούν οι άνθρωποι; Τα λαμπερά μπιχλιμπίδια του πλούτου, το φευγαλέο στέμμα της δόξας, το μεθυστικό κρασί της εξουσίας πάνω στους άλλους. Χτίζουν πύργους ως τον ουρανό, μόνο για να τους δουν να καταρρέουν· γράφουν δόγματα για να φυλακίσουν το θείο, μόνο για να βρουν το κλουβί άδειο. Οι θρησκευτικές δραστηριότητες πολλαπλασιάζονται σαν αστέρια στη νύχτα, καθεμία υπόσχεται έναν δρόμο προς τη σωτηρία, καθεμία στολισμένη με τελετουργίες και χιτώνες. Οι αφελείς πεποιθήσεις ανθίζουν και μαραίνονται, εύθραυστες σαν άνθη της άνοιξης, παρασύροντας τα πλήθη στη φευγαλέα τους αγκαλιά. Όμως ο Σοφός στρέφει το βλέμμα του μέσα του, εκεί όπου δεν υψώνεται ναός, εκεί όπου δεν προΐσταται ιερέας. Είναι ικανοποιημένος με ό,τι κρατά στο χέρι του—μια ηρεμία που δεν αγοράζεται, μια ειρήνη που δεν ανταλλάσσεται.

 

Το Πέπλο του Κόσμου

 

Για τους αμύητους, ο δρόμος του Σοφού μοιάζει παράδοξος, μια εγκατάλειψη της ίδιας της ζωής. Μα κοίτα πιο κοντά, και θα δεις ότι δεν έχει απορρίψει τον κόσμο—έχει διαπεράσει το πέπλο του. Ο κόσμος χορεύει μπροστά μας, μια λαμπερή ψευδαίσθηση μορφών και χρωμάτων, ένας μεγαλειώδης χορός μεταμφιεσμένων όπου κάθε πρόσωπο κρύβει ένα άλλο. Οι άνθρωποι κυνηγούν τις μάσκες, πιστεύοντας ότι είναι η αλήθεια, αρπάζοντας σκιές που αποκαλούν «δικές μου». Ο Σοφός, ωστόσο, στέκεται παράμερα, τα μάτια του καρφωμένα στο αόρατο φως που ρίχνει τις σκιές. Γνωρίζει την αρχή—τη σπίθα της δημιουργίας, την πρώτη νότα του κοσμικού τραγουδιού. Γνωρίζει το τέλος—τη σιωπή που ακολουθεί, την επιστροφή στο αδημιούργητο. Ανάμεσα σε αυτούς τους πόλους περπατά, αδιάφορος για τις επιθυμίες που δένουν τους άλλους στον τροχό της λαχτάρας.

 

Τι είναι αυτή η ικανοποίηση που κουβαλά; Δεν είναι η βαριά παραίτηση των κουρασμένων, ούτε η αυτάρεσκη ευχαρίστηση των υπερήφανων. Είναι μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα πηγάδι που ποτέ δεν στερεύει. Είναι η αναγνώριση ότι όλα αναδύονται και ξεθωριάζουν, ότι το χέρι του χρόνου δεν χαρίζεται σε τίποτα, κι όμως κάτω από αυτή την αδιάκοπη ροή κρύβεται μια αμετάβλητη παρουσία. Ο Σοφός δεν επιδιώκει να κατέχει αυτή την παρουσία, γιατί δεν μπορεί να κρατηθεί· δεν τη λατρεύει, γιατί δεν χρειάζεται βωμό. Απλώς μένει μέσα της, όπως ο ωκεανός μένει στα βάθη του.

 

Η Ανοησία των Δογμάτων

 

Τα δόγματα υψώνονται σαν πόλεις, οι πύργοι τους τρυπούν τον ουρανό, τα τείχη τους οχυρωμένα με βεβαιότητα. Οι άνθρωποι συρρέουν σε αυτά, πεινασμένοι για απαντήσεις, πρόθυμοι να ανταλλάξουν τις αμφιβολίες τους με την άνεση της πίστης. Οι θρησκευτικές δραστηριότητες πολλαπλασιάζονται—ψαλμωδίες και κεριά, νηστείες και γιορτές, προσκυνήματα σε μακρινά ιερά. Καθεμία υπόσχεται ένα κλειδί για το θείο, έναν χάρτη για το αιώνιο. Όμως ο Σοφός περνά δίπλα από αυτές τις πύλες, τα χέρια του άδεια από προσφορές, τα χείλη του ελεύθερα από προσευχές. Ξέρει ότι το θείο δεν είναι έπαθλο να κερδηθεί, ούτε βασίλειο να κατακτηθεί. Είναι η ανάσα στους πνεύμονές του, η σιωπή ανάμεσα στις σκέψεις του, το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Τι ανάγκη έχει από δόγματα, όταν η αλήθεια πάλλεται στις φλέβες του;

 

Οι αφελείς προσκολλώνται στις πεποιθήσεις τους όπως ένα παιδί στο παιχνίδι του, μπερδεύοντας το φευγαλέο με το αιώνιο. Βλέπουν την αδιαφορία του Σοφού και την αποκαλούν ψυχρότητα, τη σιωπή του και την ονομάζουν άγνοια. Μα δεν είναι ούτε ψυχρός ούτε αμαθής—είναι ξύπνιος. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν έναν κόσμο από θραύσματα, αυτός βλέπει ένα αδιάσπαστο όλο· εκεί που οι άλλοι ακούν μια κακοφωνία φωνών, αυτός ακούει το μοναδικό τραγούδι της ύπαρξης. Ο Σοφός είναι ικανοποιημένος με ό,τι κρατά στο χέρι του, γιατί στο χέρι του κρατά το ίδιο το σύμπαν, ακαλλώπιστο και ακυριάρχητο.

 

Ο Ειρηνικός Δρόμος

 

Ο δρόμος του δεν είναι αγώνας ή κατάκτηση. Δεν παλεύει με δαίμονες ούτε ανεβαίνει στους ουρανούς. Περπατά ήσυχα, αδιάφορος για τις καταιγίδες που μαίνονται γύρω του. Οι επιθυμίες των ανθρώπων—πόθος, πλεονεξία, φθόνος—στροβιλίζονται σαν θύελλες, ξεριζώνοντας ζωές και σκορπίζοντας όνειρα. Όμως ο Σοφός μένει ριζωμένος, όχι με τη βία, αλλά με την παράδοση. Έχει δει την αρχή, τη σπίθα που γέννησε τα πάντα· έχει δει το τέλος, τη διάλυση στην απέραντη νύχτα. Τι μπορεί να τον ταράξει, αυτόν που γνωρίζει αυτές τις αλήθειες; Τι μπορεί να τον δελεάσει, αυτόν που έχει γευτεί το άπειρο;

 

Αυτός ο ειρηνικός δρόμος δεν είναι απόσυρση από τη ζωή, αλλά μια εμβάθυνση σε αυτήν. Ο Σοφός δεν αποφεύγει τον κόσμο—τον αντικρίζει με μάτια καθαρά από την επιθυμία. Το λουλούδι που ανθίζει και μαραίνεται, ο ποταμός που χαράζει το δρόμο του προς τη θάλασσα, το γέλιο του παιδιού και ο αναστεναγμός του γέροντα—όλα είναι νήματα στην ίδια ταπετσαρία, υφασμένα από το ίδιο αόρατο χέρι. Δεν τα κρίνει, ούτε επιδιώκει να τα αλλάξει. Είναι ικανοποιημένος με ό,τι υπάρχει, γιατί ξέρει ότι ό,τι υπάρχει, είναι αρκετό.

 

Η Μυστική Φλόγα

 

Υπάρχει μια φλόγα μέσα στον Σοφό, ένα φως που καίει πέρα από την εμβέλεια του χρόνου. Δεν τρέφεται με ξύλο ή λάδι, ούτε τρεμοσβήνει στον άνεμο. Είναι η φλόγα της επίγνωσης, η λάμψη της ύπαρξης, η ακτινοβολία του αιώνιου τώρα. Οι άνθρωποι αναζητούν αυτό το φως σε μακρινές χώρες, σε ιερά κείμενα, στα λόγια των προφητών. Δεν βλέπουν ότι καίει μέσα τους, κρυμμένο από τον καπνό των δικών τους επιθυμιών. Ο Σοφός, ωστόσο, έχει τροφοδοτήσει αυτή τη φλόγα με τη σιωπή του, μέχρι να λάμπει καθαρά και φωτεινά. Τη φέρει όχι σαν δάδα για να φωτίσει τον κόσμο, αλλά σαν έναν ήσυχο σύντροφο στον μοναχικό του δρόμο.

 

Κι έτσι περπατά, μέσα από τις αγορές και την ερημιά, μέσα από την άνοδο και την πτώση αυτοκρατοριών, μέσα από τη γέννηση και τον θάνατο των αστεριών. Είναι ο ερημίτης στη σπηλιά, ο περιπλανώμενος στο δρόμο, ο σοφός κάτω από το δέντρο. Είναι όλα αυτά και κανένα από αυτά, γιατί δεν δεσμεύεται από μορφή ή όνομα. Ο Σοφός είναι ικανοποιημένος με ό,τι κρατά στο χέρι του—μια γνώση που υπερβαίνει τη γνώση, μια ειρήνη που ξεπερνά την κατανόηση.

 

Η Πρόσκληση

 

Το να βαδίσουμε στον δρόμο του δεν είναι να εγκαταλείψουμε τον κόσμο, αλλά να τον δούμε εκ νέου. Είναι να απελευθερώσουμε τη σφιγμένη γροθιά της επιθυμίας και να ανοίξουμε το χέρι σε ό,τι ήδη υπάρχει. Είναι να ακούσουμε τη σιωπή κάτω από τον θόρυβο, να νιώσουμε την ηρεμία μέσα στην καταιγίδα. Ο Σοφός δεν μας καλεί να τον ακολουθήσουμε, γιατί ο δρόμος του δεν είναι μονοπάτι σημαδεμένο με πινακίδες. Απλώς περπατά, και με το περπάτημά του μας προσκαλεί να κοιτάξουμε μέσα μας—να βρούμε την αρχή και το τέλος, να αναπαυθούμε στην ικανοποίηση που δεν χρειάζεται όνομα.

 

Γιατί, στο τέλος, τι αναζητούμε; Οι θησαυροί της γης γίνονται σκόνη, οι δόξες των ανθρώπων ξεθωριάζουν σε ψιθύρους. Τα δόγματα καταρρέουν, οι πεποιθήσεις διαλύονται, κι ακόμα ο Σοφός περπατά, αδιάφορος για όλα όσα επιθυμούν οι άνθρωποι. Γνωρίζει το μυστικό που μας διαφεύγει: ότι ο μεγαλύτερος πλούτος είναι να μην χρειάζεσαι τίποτα, ότι η αληθινή σοφία είναι να μην ξέρεις τίποτα, ότι η βαθύτερη ειρήνη είναι να είσαι τίποτα. Και σε αυτό το τίποτα, βρίσκει τα πάντα—ικανοποιημένος με ό,τι κρατά στο χέρι του, το απεριόριστο μυστήριο της παρούσας στιγμής.