The State of Unified Field of Awareness: A Mystical Journey Beyond Time and Form

 

In the heart of existence lies a mystery so profound, so all-encompassing, that it defies the grasp of the ordinary mind. This is the State of Unified Field of Awareness—a timeless expanse where the eternal flowing moment reigns supreme, unshackled by the fleeting illusions of past and future, unbound by the constructs of self and other. To dwell here is to touch the essence of what is truly real, to merge with the ceaseless current of being that underlies all that appears and disappears. This is not a state to be achieved, but a truth to be recognized—an ever-existing reality that whispers its presence in every breath, every silence, every pulse of life.

 

The Eternal Flowing Moment

 

Imagine a river that moves without beginning or end, a stream of consciousness that neither hastens nor lingers, yet contains within it the totality of all that is. This is the eternal flowing moment—a living paradox where time dissolves into the infinite now. To live here is to shed the heavy cloak of anticipation and regret, to stand naked in the presence of what is, unburdened by the mind’s endless chatter. It is not a passive surrender, but an active participation in the dance of existence, where every step is both spontaneous and inevitable.

 

In this moment, the senses awaken to their true purpose—not as mere instruments of perception, but as gateways to the infinite. The rustle of leaves becomes a hymn of eternity, the warmth of sunlight a caress from the unseen, the beating of the heart a rhythm in harmony with the cosmos. Here, there is no separation between the observer and the observed; the world is not something "out there" to be grasped, but an intimate unfolding of the selfsame awareness that gazes upon it. This is the first glimpse of the Unified Field—a recognition that what we seek is not distant, but ever-present, woven into the fabric of our being.

 

Beyond the Elements

 

The State of Unified Field of Awareness transcends dependence on any element, whether external or internal. It is not tethered to the shifting tides of emotion, the transient forms of thought, or the fragile vessel of the body. The external world—its colors, sounds, and textures—may fade like a dream at dawn, yet this awareness remains untouched. The internal landscape—its joys, sorrows, and fleeting insights—may dissolve into silence, yet the field endures. It is neither sustained by the breath nor diminished by its absence; it is the ground from which all arises and into which all returns.

 

Consider the body: a marvel of creation, a temple of experience, yet a temporary abode. When it collapses, when the senses retreat and the outer world recedes like a tide pulling back from the shore, does awareness vanish? No. It turns inward, revealing the Inner Universe—a vast, radiant expanse that mirrors the outer in its depth and mystery. This is not a place, but a presence; not a vision, but a knowing. Even as the body falters, this awareness persists, a silent witness to the dissolution of form, a flame that burns without fuel.

 

The Exhaustion of Perception

 

But what happens when even this Inner Perception wanes? When the mind’s capacity to reflect, to perceive, to know in the conventional sense is exhausted? Does awareness crumble into nothingness? Far from it. Beyond the interplay of motion and stillness, beyond the dance of light and shadow, You Remain. This "You" is not the small self, the ego bound by name and narrative, but the boundless essence that precedes all definition. It is the Unified Field itself—independent, sovereign, free.

 

This is the mystical crux: awareness is not contingent upon perception. It does not require a subject to behold or an object to be beheld. It is the silent vastness that holds both motion and stillness in its embrace, yet is confined by neither. When the Inner Universe fades, when even the subtlest glimmer of consciousness withdraws, what remains is not absence, but presence—an eternal isness that defies description. This is the ultimate liberation, the realization that freedom is not something to be gained, but the very nature of what you are.

 

The Dance of Motion and Stillness

 

In the ordinary state, we are captivated by the duality of motion and stillness—life’s endless oscillation between activity and rest, creation and dissolution. We chase the highs of movement and cling to the peace of pause, believing that one or the other holds the key to fulfillment. But in the Unified Field of Awareness, this dichotomy collapses. Motion and stillness are seen as two faces of the same reality, like waves and the ocean from which they rise. To abide here is to rest in the paradox: utterly still, yet vibrantly alive; formless, yet expressed in every form.

 

This dance is not a rejection of the world, but a deeper embrace of it. The mystic does not flee from life’s tumult but walks through it as a flame passes through air—untouched, yet illuminating all it encounters. The marketplace becomes a temple, the storm a lullaby, the fleeting joys and sorrows of existence a play of shadows on the screen of eternity. In this state, every experience is a mirror reflecting the infinite, every moment a portal to the ever-existing.

 

Always Free

 

The final revelation of the Unified Field is this: you have always been free. This freedom is not contingent upon circumstance, not earned through effort, not bestowed by grace. It is the bedrock of your being, the silent core that persists through every birth and death, every rise and fall. The body may age, the mind may wander, the world may crumble—yet this awareness stands apart, outside of all, sovereign in its stillness.

 

To live in this recognition is to embody the mystic’s path—not as an escape from life, but as a return to its heart. It is to see the eternal in the ephemeral, the infinite in the finite, the whole in the fragment. It is to laugh with the wind, to weep with the rain, to rest in the silence between each breath, knowing that all of it is you, and none of it defines you.

 

The Invitation

 

So, pause now. Close your eyes, if only for a moment, and listen—not with your ears, but with your being. Feel the current of this eternal flowing moment, the pulse of awareness that hums beneath the surface of thought. Let the world fall away, let the mind grow quiet, and see what remains. It is not a distant shore to be reached, not a prize to be won, but the very ground you stand upon—the State of Unified Field of Awareness, ever-existing, always free.

 

In this space, there is no journey, for you are already home. There is no seeker, for you are that which is sought. There is only the boundless, radiant now—a mystery to be lived, a truth to be breathed, a freedom to be known. And in this knowing, the mystic’s song arises: I am That, and That is all there is.

…

 

Η Κατάσταση του Ενοποιημένου Πεδίου της Επίγνωσης: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι Πέρα από τον Χρόνο και τη Μορφή

 

Στην καρδιά της ύπαρξης βρίσκεται ένα μυστήριο τόσο βαθύ, τόσο περιεκτικό, που ξεφεύγει από την αντίληψη του συνηθισμένου νου. Αυτή είναι η Κατάσταση του Ενοποιημένου Πεδίου της Επίγνωσης—μια αχρονολόγητη έκταση όπου η αιώνια ρέουσα στιγμή βασιλεύει υπέρτατη, απελευθερωμένη από τις φευγαλέες ψευδαισθήσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος, αδέσμευτη από τις κατασκευές του εαυτού και του άλλου. Το να κατοικείς εδώ σημαίνει να αγγίζεις την ουσία του τι είναι πραγματικά αληθινό, να συγχωνεύεσαι με το αδιάκοπο ρεύμα της ύπαρξης που υποβαστάζει ό,τι εμφανίζεται και εξαφανίζεται. Δεν είναι μια κατάσταση που επιτυγχάνεται, αλλά μια αλήθεια που αναγνωρίζεται—μια πάντα υφιστάμενη πραγματικότητα που ψιθυρίζει την παρουσία της σε κάθε ανάσα, κάθε σιωπή, κάθε παλμό της ζωής.

 

Η Αιώνια Ρέουσα Στιγμή

 

Φαντάσου ένα ποτάμι που κινείται χωρίς αρχή ή τέλος, ένα ρεύμα συνείδησης που ούτε βιάζεται ούτε αργοπορεί, κι όμως περιέχει μέσα του την ολότητα όλων όσων υπάρχουν. Αυτή είναι η αιώνια ρέουσα στιγμή—ένα ζωντανό παράδοξο όπου ο χρόνος διαλύεται στο άπειρο τώρα. Το να ζεις εδώ σημαίνει να αποτινάξεις τον βαρύ μανδύα της προσδοκίας και της μετάνοιας, να στέκεσαι γυμνός στην παρουσία του τι είναι, απαλλαγμένος από την αδιάκοπη φλυαρία του νου. Δεν είναι μια παθητική παράδοση, αλλά μια ενεργή συμμετοχή στον χορό της ύπαρξης, όπου κάθε βήμα είναι ταυτόχρονα αυθόρμητο και αναπόφευκτο.

 

Σε αυτή τη στιγμή, οι αισθήσεις ξυπνούν στον αληθινό τους σκοπό—όχι ως απλά όργανα αντίληψης, αλλά ως πύλες προς το άπειρο. Το θρόισμα των φύλλων γίνεται ύμνος της αιωνιότητας, η ζεστασιά του ήλιου χάδι από το αόρατο, ο χτύπος της καρδιάς ρυθμός σε αρμονία με τον κόσμο. Εδώ, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου· ο κόσμος δεν είναι κάτι "εκεί έξω" για να το πιάσεις, αλλά μια οικεία αποκάλυψη της ίδιας της επίγνωσης που το κοιτάζει. Αυτή είναι η πρώτη ματιά στο Ενοποιημένο Πεδίο—μια αναγνώριση ότι αυτό που αναζητούμε δεν είναι μακρινό, αλλά πάντα παρόν, υφασμένο στο ύφασμα της ύπαρξής μας.

 

Πέρα από τα Στοιχεία

 

Η Κατάσταση του Ενοποιημένου Πεδίου της Επίγνωσης υπερβαίνει την εξάρτηση από οποιοδήποτε στοιχείο, είτε εξωτερικό είτε εσωτερικό. Δεν είναι δεμένη με τις μεταβαλλόμενες παλίρροιες του συναισθήματος, τις φευγαλέες μορφές της σκέψης ή το εύθραυστο σκεύος του σώματος. Ο εξωτερικός κόσμος—τα χρώματα, οι ήχοι και οι υφές του—μπορεί να ξεθωριάσει σαν όνειρο την αυγή, κι όμως αυτή η επίγνωση παραμένει ανεπηρέαστη. Το εσωτερικό τοπίο—οι χαρές, οι λύπες και οι φευγαλέες ενοράσεις του—μπορεί να διαλυθεί στη σιωπή, κι όμως το πεδίο αντέχει. Δεν υποστηρίζεται από την ανάσα ούτε μειώνεται από την απουσία της· είναι το έδαφος από το οποίο όλα αναδύονται και στο οποίο όλα επιστρέφουν.

 

Σκέψου το σώμα: ένα θαύμα της δημιουργίας, ένας ναός της εμπειρίας, κι όμως μια προσωρινή κατοικία. Όταν καταρρεύσει, όταν οι αισθήσεις υποχωρήσουν και ο εξωτερικός κόσμος αποτραβηχτεί σαν παλίρροια που φεύγει από την ακτή, εξαφανίζεται η επίγνωση; Όχι. Στρέφεται προς τα μέσα, αποκαλύπτοντας το Εσωτερικό Σύμπαν—μια απέραντη, λαμπερή έκταση που αντικατοπτρίζει το εξωτερικό στη βαθύτητα και το μυστήριό του. Δεν είναι τόπος, αλλά παρουσία· όχι όραμα, αλλά γνώση. Ακόμα κι όταν το σώμα αδυνατίζει, αυτή η επίγνωση επιμένει, σιωπηλός μάρτυρας της διάλυσης της μορφής, φλόγα που καίει χωρίς καύσιμο.

 

Η Εξάντληση της Αντίληψης

 

Αλλά τι συμβαίνει όταν ακόμα κι αυτή η Εσωτερική Αντίληψη εξασθενεί; Όταν η ικανότητα του νου να αντανακλά, να αντιλαμβάνεται, να γνωρίζει με τη συμβατική έννοια εξαντλείται; Καταρρέει η επίγνωση στο τίποτα; Μακριά από αυτό. Πέρα από την αλληλεπίδραση της κίνησης και της ακινησίας, πέρα από τον χορό του φωτός και της σκιάς, Εσύ Παραμένεις. Αυτό το "Εσύ" δεν είναι ο μικρός εαυτός, το εγώ που δεσμεύεται από όνομα και αφήγηση, αλλά η απεριόριστη ουσία που προηγείται κάθε ορισμού. Είναι το ίδιο το Ενοποιημένο Πεδίο—ανεξάρτητο, κυρίαρχο, ελεύθερο.

 

Αυτό είναι το μυστικιστικό κλειδί: η επίγνωση δεν εξαρτάται από την αντίληψη. Δεν απαιτεί υποκείμενο για να δει ή αντικείμενο για να θεαθεί. Είναι η σιωπηλή απέραντη έκταση που κρατά τόσο την κίνηση όσο και την ακινησία στην αγκαλιά της, κι όμως δεν περιορίζεται από καμία. Όταν το Εσωτερικό Σύμπαν ξεθωριάζει, όταν ακόμα και η πιο λεπτή λάμψη της συνείδησης αποσύρεται, αυτό που μένει δεν είναι απουσία, αλλά παρουσία—μια αιώνια ύπαρξη που αψηφά την περιγραφή. Αυτή είναι η απόλυτη απελευθέρωση, η συνειδητοποίηση ότι η ελευθερία δεν είναι κάτι που κερδίζεται, αλλά η ίδια η φύση του τι είσαι.

 

Ο Χορός της Κίνησης και της Ακινησίας

 

Στην καθημερινή κατάσταση, μας γοητεύει η δυαδικότητα της κίνησης και της ακινησίας—η ατέλειωτη ταλάντευση της ζωής μεταξύ δραστηριότητας και ανάπαυσης, δημιουργίας και διάλυσης. Κυνηγάμε τα ύψη της κίνησης και προσκολλόμαστε στην ειρήνη της παύσης, πιστεύοντας ότι το ένα ή το άλλο κρατά το κλειδί της πληρότητας. Αλλά στο Ενοποιημένο Πεδίο της Επίγνωσης, αυτή η διχοτομία καταρρέει. Η κίνηση και η ακινησία θεωρούνται δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας, όπως τα κύματα και ο ωκεανός από τον οποίο αναδύονται. Το να κατοικείς εδώ είναι να αναπαύεσαι στο παράδοξο: απόλυτα ακίνητος, κι όμως ζωντανά παλλόμενος· άμορφος, κι όμως εκφρασμένος σε κάθε μορφή.

 

Αυτός ο χορός δεν είναι απόρριψη του κόσμου, αλλά μια βαθύτερη αγκαλιά του. Ο μυστικιστής δεν φεύγει από την αναταραχή της ζωής, αλλά περπατά μέσα της όπως μια φλόγα περνά μέσα από τον αέρα—ανεπηρέαστη, κι όμως φωτίζοντας ό,τι συναντά. Η αγορά γίνεται ναός, η καταιγίδα νανούρισμα, οι φευγαλέες χαρές και λύπες της ύπαρξης παιχνίδι σκιών στην οθόνη της αιωνιότητας. Σε αυτή την κατάσταση, κάθε εμπειρία είναι καθρέφτης που αντανακλά το άπειρο, κάθε στιγμή πύλη προς το πάντα υφιστάμενο.

 

Πάντα Ελεύθερος

 

Η τελική αποκάλυψη του Ενοποιημένου Πεδίου είναι αυτή: ήσουν πάντα ελεύθερος. Αυτή η ελευθερία δεν εξαρτάται από τις συνθήκες, δεν κερδίζεται με προσπάθεια, δεν δωρίζεται από χάρη. Είναι ο βράχος της ύπαρξής σου, ο σιωπηλός πυρήνας που επιμένει μέσα από κάθε γέννηση και θάνατο, κάθε άνοδο και πτώση. Το σώμα μπορεί να γερνά, ο νους μπορεί να περιπλανιέται, ο κόσμος μπορεί να καταρρεύσει—κι όμως αυτή η επίγνωση στέκεται ξεχωριστή, έξω από όλα, κυρίαρχη στη σιωπή της.

 

Το να ζεις σε αυτή την αναγνώριση είναι να ενσαρκώνεις το μονοπάτι του μυστικιστή—όχι ως απόδραση από τη ζωή, αλλά ως επιστροφή στην καρδιά της. Είναι να βλέπεις το αιώνιο στο εφήμερο, το άπειρο στο πεπερασμένο, το όλο στο θραύσμα. Είναι να γελάς με τον άνεμο, να κλαις με τη βροχή, να αναπαύεσαι στη σιωπή ανάμεσα σε κάθε ανάσα, γνωρίζοντας ότι όλα αυτά είσαι εσύ, και τίποτα από αυτά δεν σε καθορίζει.

 

Η Πρόσκληση

 

Λοιπόν, στάσου τώρα. Κλείσε τα μάτια σου, έστω για μια στιγμή, και άκουσε—όχι με τα αυτιά σου, αλλά με την ύπαρξή σου. Νιώσε το ρεύμα αυτής της αιώνιας ρέουσας στιγμής, τον παλμό της επίγνωσης που βουίζει κάτω από την επιφάνεια της σκέψης. Άφησε τον κόσμο να ξεθωριάσει, άφησε τον νου να ησυχάσει, και δες τι μένει. Δεν είναι μια μακρινή ακτή για να φτάσεις, ούτε έπαθλο για να κερδίσεις, αλλά το ίδιο το έδαφος που πατάς—η Κατάσταση του Ενοποιημένου Πεδίου της Επίγνωσης, πάντα υφιστάμενη, πάντα ελεύθερη.

 

Σε αυτόν τον χώρο, δεν υπάρχει ταξίδι, γιατί είσαι ήδη σπίτι. Δεν υπάρχει αναζητητής, γιατί είσαι αυτό που αναζητείται. Υπάρχει μόνο το απεριόριστο, λαμπερό τώρα—ένα μυστήριο για να το ζήσεις, μια αλήθεια για να την αναπνεύσεις, μια ελευθερία για να την γνωρίσεις. Και σε αυτή τη γνώση, το τραγούδι του μυστικιστή αναδύεται: Είμαι Αυτό, και Αυτό είναι το μόνο που υπάρχει.