The Infinite Vastness of Limitless Awareness

The journey into Limitless Awareness is not a path that can be tread by the feet, nor a destination that can be reached by time-bound measures. It is a vast expanse that pervades all existence, dissolving the false constructs of space and time, shattering the illusions of separation and duality. Those who have glimpsed this Reality, those whose inner veils have been lifted, come to see that what they once called the 'self' is but a fleeting shadow cast upon the eternal canvas of consciousness.

The Dissolution of Illusion

To dwell in the abode of Limitless Awareness is to have passed beyond the constraints of ego, beyond the delusions that create boundaries between 'this' and 'that,' 'I' and 'you.' The veil of illusion that shrouds perception is lifted, revealing a field of infinite presence, a silent, luminous vastness where all things interpenetrate without obstruction.

The mind, conditioned by years of identity and attachment, struggles to comprehend this dissolution. It asks: "If I let go of all that defines me, what remains?" But this question arises from the fear of loss, the fear that without attachment, one would cease to exist. Yet, in reality, nothing is lost—only the chains of illusion are broken. And what remains is that which has always been: the Infinite Awareness, free, boundless, radiant beyond measure.

Beyond Space and Time

Once the mirage of separateness fades, one comes to know that there is no 'here' or 'there,' no 'before' or 'after.' Whether the body is seated upon the cold stones of a mountain peak, drifting with the ocean’s tides, wandering through bustling streets, or resting in silent solitude, it makes no difference. Space and time are but momentary ripples upon the infinite sea of awareness. The body, an instrument formed by the elements, moves according to the natural unfolding of existence, its course predetermined by the rhythm of the cosmos. Yet the essence, the true self, remains untouched, immovable, resting in the ever-present Now.

The Silent Observer

The one who has awakened to this Reality becomes like the sky, vast and ungraspable, watching as the clouds of experience drift by without clinging to them. Joy and sorrow arise and fade, like waves upon the shore. Gain and loss, praise and blame—such dualities no longer bind the awakened one. For there is no 'one' to be affected, only Awareness itself, silent and serene, witnessing all yet untouched by any of it.

This state is not an escape from the world but a total immersion in it, a profound intimacy with all things, untainted by the grasping mind. The awakened one walks through the world as a silent mirror, reflecting the dance of existence yet remaining pure and untainted. Nothing sticks, nothing remains. Each moment arises fresh, new, and boundless.

The Unfathomable Truth

Words fail to capture the full essence of this Awareness. Language is a tool forged in the realm of duality, and thus, it falters when attempting to describe that which is beyond all distinctions. The scriptures of old have hinted at it, the enlightened ones have spoken of it, but none have truly contained it within mere speech. For this Reality must be lived, must be experienced directly, beyond thought, beyond concept.

Those who seek it through intellect alone will find themselves chasing shadows. Yet those who surrender, who let go of the striving mind and dissolve into the present moment, will find that they have never been separate from it. The truth is not something to be acquired; it is what you are. There is nothing to attain, nowhere to go. There is only this, this vast, limitless, eternal Awareness, the ever-present essence of all things.

The Stillness Within

Thus, the wise turn their gaze inward, not to escape but to recognize what has always been. They cease their search for truth in external forms, knowing that all appearances are but passing reflections in the great mirror of Awareness. And in the depths of that stillness, where no thought stirs, where no self remains, they awaken to the Unfathomable.

Here, in this timeless, boundless space, there is no need to ask, "Where am I?" or "Who am I?" For the one who asks has vanished, and only Truth remains.

Limitless. Eternal. Unchanging.

Such is the Vastness of Infinite Awareness.

…

Η Άπειρη Απεραντοσύνη της Απεριόριστης Επίγνωσης

Το ταξίδι προς την Απεριόριστη Επίγνωση δεν είναι ένα μονοπάτι που μπορεί να διαβεί κανείς με τα πόδια, ούτε ένας προορισμός που μπορεί να επιτευχθεί με χρονικά μέτρα. Είναι μια απέραντη έκταση που διαπερνά κάθε ύπαρξη, διαλύοντας τις ψευδείς κατασκευές του χώρου και του χρόνου, θρυμματίζοντας τις ψευδαισθήσεις του διαχωρισμού και της δυαδικότητας. Εκείνοι που έχουν αντικρίσει αυτήν την Πραγματικότητα, εκείνοι των οποίων τα εσωτερικά πέπλα έχουν αρθεί, βλέπουν πως αυτό που κάποτε αποκαλούσαν "εγώ" δεν είναι παρά μια φευγαλέα σκιά επάνω στον αιώνιο καμβά της συνείδησης.

Η Διάλυση της Ψευδαίσθησης

Το να κατοικεί κανείς στην οικία της Απεριόριστης Επίγνωσης σημαίνει να έχει υπερβεί τα δεσμά του εγώ, να έχει ξεπεράσει τις αυταπάτες που δημιουργούν όρια μεταξύ του "αυτού" και του "άλλου", του "εγώ" και του "εσένα". Το πέπλο της ψευδαίσθησης που σκεπάζει την αντίληψη ανυψώνεται, αποκαλύπτοντας ένα πεδίο άπειρης παρουσίας, μια σιωπηλή, φωτεινή απεραντοσύνη όπου όλα διαπερνούν το ένα το άλλο χωρίς εμπόδια.

Ο νους, διαμορφωμένος από χρόνια ταύτισης και προσκόλλησης, δυσκολεύεται να κατανοήσει αυτή τη διάλυση. Ρωτά: «Αν αφήσω όλα όσα με ορίζουν, τι απομένει;» Αλλά αυτή η ερώτηση πηγάζει από τον φόβο της απώλειας, από τον φόβο πως χωρίς προσκόλληση, θα έπαυε να υπάρχει. Κι όμως, στην πραγματικότητα, τίποτα δεν χάνεται—μόνο οι αλυσίδες της ψευδαίσθησης σπάνε. Και αυτό που απομένει είναι εκείνο που πάντα υπήρχε: η Άπειρη Επίγνωση, ελεύθερη, απεριόριστη, ακτινοβόλα πέρα από κάθε μέτρο.

Πέρα από τον Χώρο και τον Χρόνο

Όταν το απατηλό πέπλο της χωριστότητας διαλύεται, αναγνωρίζει κανείς πως δεν υπάρχει "εδώ" ή "εκεί", "πριν" ή "μετά". Είτε το σώμα κάθεται πάνω στις ψυχρές πέτρες μιας ορεινής κορυφής, είτε παρασύρεται από τα ρεύματα του ωκεανού, είτε περιπλανιέται μέσα σε πολυσύχναστους δρόμους, είτε αναπαύεται σε σιωπηλή μοναξιά, δεν έχει σημασία. Ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι παρά στιγμιαίοι κυματισμοί στην άπειρη θάλασσα της επίγνωσης. Το σώμα, ένα όργανο διαμορφωμένο από τα στοιχεία, κινείται σύμφωνα με τη φυσική εξέλιξη της ύπαρξης, η πορεία του καθοδηγείται από τον ρυθμό του σύμπαντος. Όμως η ουσία, το αληθινό Είναι, παραμένει ανέγγιχτο, ακίνητο, αναπαυόμενο στην αιώνια Παρουσία του Τώρα.

Ο Σιωπηλός Παρατηρητής

Όποιος έχει αφυπνιστεί σε αυτήν την Πραγματικότητα γίνεται σαν τον ουρανό, αχανής και άπιαστος, παρακολουθώντας τα σύννεφα των εμπειριών να παρασύρονται χωρίς να προσκολλάται σε αυτά. Η χαρά και η λύπη αναδύονται και φθίνουν, σαν κύματα που αγγίζουν την ακτή. Το κέρδος και η απώλεια, ο έπαινος και η μομφή—τέτοιες δυαδικότητες δεν δεσμεύουν πλέον τον αφυπνισμένο. Διότι δεν υπάρχει "κάποιος" που να επηρεάζεται, μόνο η ίδια η Επίγνωση, σιωπηλή και γαλήνια, που είναι μάρτυρας όλων χωρίς να αγγίζεται από τίποτα.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι μια φυγή από τον κόσμο αλλά μια απόλυτη εμβάπτιση μέσα του, μια βαθιά οικειότητα με όλα τα πράγματα, αμόλυντη από τον διεκδικητικό νου. Ο αφυπνισμένος περπατά μέσα στον κόσμο σαν ένας σιωπηλός καθρέφτης, αντανακλώντας τον χορό της ύπαρξης δίχως να αλλοιώνεται. Τίποτα δεν προσκολλάται, τίποτα δεν παραμένει. Κάθε στιγμή αναδύεται φρέσκια, νέα και απεριόριστη.

Η Ακατανόητη Αλήθεια

Οι λέξεις αδυνατούν να συλλάβουν πλήρως την ουσία αυτής της Επίγνωσης. Η γλώσσα είναι ένα εργαλείο σμιλευμένο στον κόσμο της δυαδικότητας και έτσι αποτυγχάνει όταν επιχειρεί να περιγράψει αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε διάκριση. Οι γραφές των αρχαίων σοφών έχουν υπαινιχθεί αυτό το μυστήριο, οι φωτισμένοι το έχουν περιγράψει, αλλά κανείς δεν το έχει περικλείσει πλήρως μέσα στον λόγο. Διότι αυτή η Πραγματικότητα πρέπει να βιωθεί άμεσα, πέρα από τη σκέψη, πέρα από την έννοια.

Εκείνοι που την αναζητούν μόνο με τη διάνοια θα βρεθούν να κυνηγούν σκιές. Μα εκείνοι που εγκαταλείπουν την προσπάθεια του νου, που διαλύονται στην παρούσα στιγμή, θα ανακαλύψουν πως ποτέ δεν υπήρξαν ξεχωριστοί από αυτήν. Η αλήθεια δεν είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί· είναι αυτό που ήδη είσαι. Δεν υπάρχει τίποτα να επιτευχθεί, κανένα μέρος να φτάσεις. Υπάρχει μόνο αυτό: η άπειρη, αιώνια, απεριόριστη Επίγνωση, η διαρκής ουσία όλων των πραγμάτων.

Η Εσωτερική Σιγή

Έτσι, οι σοφοί στρέφουν το βλέμμα προς τα μέσα, όχι για να ξεφύγουν, αλλά για να αναγνωρίσουν αυτό που πάντα ήταν. Σταματούν να αναζητούν την αλήθεια σε εξωτερικές μορφές, γνωρίζοντας πως όλες οι εμφανίσεις είναι απλώς περαστικές αντανακλάσεις στον μεγάλο καθρέφτη της Επίγνωσης. Και στα βάθη αυτής της σιγής, όπου καμία σκέψη δεν αναδεύεται, όπου κανένα εγώ δεν παραμένει, αφυπνίζονται στο Ακατανόητο.

Εδώ, σε αυτόν τον άχρονο, απεριόριστο χώρο, δεν υπάρχει ανάγκη να ρωτήσει κανείς: «Πού είμαι;» ή «Ποιος είμαι;» Διότι αυτός που ρωτά έχει χαθεί, και μόνο η Αλήθεια παραμένει.

Απεριόριστη. Αιώνια. Αμετάβλητη.

Τέτοια είναι η Απέραντη Άπειρη Επίγνωση.