Eternity

People who want to escape from the Real (What Happens Here, Now, the Simple Fact) resort to thought, similar to those who, wanting to escape from their lives, resort to wine and drunkenness... They sacrifice Truth for imagination and the absurd.

Losing yourself in the visions of thought, or in the contemplation of the senses and the world would not be a bad thing... if you only knew how to dream.

Freeing yourself from thought is the simplest of all... After all, thought is only memory or sick imagination... it does not exist in the Here, Now, in the Real... only you resurrect the dead images of time that is gone, or raise new avatars of what you see as the most real…

Eternity is like the Empty Space that stretches beyond all the limits of thought... but life is like the fleeting breath of wind that gently shakes the branches and leaves of activity... only to be left at the end again with silence and stillness.

Eternity is Inherent in every Being (being its very Essence)... If it were not so then no Being would find the Way to Eternity and the Timeless... and still because of this fact it is certain that no creature will perish , but all will eventually reach Redemption, even if it takes thousands of lives…

...

Η Αιωνιότητα

Οι άνθρωποι που θέλουν να ξεφύγουν από το Πραγματικό (Αυτό που Συμβαίνει Εδώ, Τώρα, το Απλό Γεγονός) καταφεύγουν στη σκέψη, όμοια με αυτούς που θέλοντας να ξεφύγουν από τη ζωή τους καταφεύγουν στο κρασί και στην μέθη… Θυσιάζουν την Αλήθεια για την φαντασία και το παράλογο.

Το να χάνεσαι στα οράματα της σκέψης, ή στην ενατένιση των αισθήσεων και του κόσμου δεν θα ήταν κακό… αν ήξερες μονάχα πως ονειρεύεσαι.

Το να ελευθερωθείς από την σκέψη είναι το πιο απλό από όλα… Στο κάτω-κάτω η σκέψη είναι μονάχα μνήμη ή άρρωστη φαντασία… δεν υπάρχει στο Εδώ, Τώρα, στο Πραγματικό… μονάχα εσύ ανασταίνεις τις πεθαμένες εικόνες του χρόνου που έχει φύγει, ή υψώνεις νέα είδωλα αυτών που βλέπεις θεωρώντας τα πιο πραγματικά…

Η Αιωνιότητα μοιάζει με τον Άδειο Χώρο που απλώνεται πέρα από όλα τα όρια της σκέψης… μα η ζωή μοιάζει σαν τη φευγαλέα πνοή του ανέμου που αργοσαλεύει τα κλαδιά και τα φύλλα της δραστηριότητας… για ν’ απομείνει στο τέλος πάλι η σιωπή και η ακινησία.

Η Αιωνιότητα είναι Έμφυτη σε κάθε Ον (όντας η Ίδια η Ουσία του)… Αν δεν ήταν έτσι τότε κανένα ον δεν θα εύρισκε τον Δρόμο Προς Την Αιωνιότητα και το Άχρονο… κι ακόμα ακόμα εξαιτίας αυτού του γεγονότος είναι βέβαιο ότι κανένα πλάσμα δεν θα χαθεί, αλλά όλα θα φτάσουν κάποτε στη Λύτρωση, ακόμα κι αν χρειαστούν χιλιάδες ζωές…