1. Οντολογία της Ψυχής
2. Φαινομενολογία της Ψυχής
3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η
εξωτερική διδασκαλία
4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο
άνθρωπος
5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά
Κέντρα κι άλλες παραδόσεις
6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η
Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς
~~~
7. Η Άβυσσος, (η
Ένωση με τον Πατέρα)
Η Πραγματικότητα Είναι Μία, Μοναδική, Κι Αυτή
η Πραγματικότητα Είναι Συνειδητή Παρουσία, χωρίς αναγνωρίσιμες ιδιότητες. Δεν
υπάρχει καμία αντίληψη, ή πιο σωστά «κανένα περιεχόμενο» αντίληψης. Για αυτό
«Αυτό» μοιάζει (για συνειδήσεις που
λειτουργούν σε ένα κατώτερο επίπεδο αντίληψης) με «Κενό», χωρίς Χώρο, χωρίς
Χρόνο. Μια Κατάσταση Τελείως Υπερβατική, έξω από κάθε φαντασία του ανθρώπου.
Μια Άβυσσος. Όμως μια Άβυσσος Πλήρους
Συνειδητότητας, Πλήρους Ζωής. Μια Μυστηριώδης Ζωή που δεν μπορούμε (εμείς οι
άνθρωποι) να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε.
Εντός Αυτής της Πραγματικότητας, της Αβύσσου,
που (εμείς οι άνθρωποι) ονομάζουμε Πηγή, Πατέρα, Θεό, και χωρίς να
διαχωρίζονται από Αυτή, εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα της ύπαρξης,
υποκειμενικές αντιλήψεις κι αντικειμενικές καταστάσεις. Για την Θεία Συνείδηση
Υπάρχει Ενότητα Ύπαρξης, Ζωής. Κι όλα τα φαινόμενα γίνονται (από την πλευρά της
Θείας Συνείδησης) αντιληπτά σαν κινήσεις της Μίας Ύπαρξης (κι όχι σαν ξεχωριστά
φαινόμενα όπως τα συλλαμβάνουν συνειδήσεις σε μια κατώτερη κατάσταση αντίληψης,
άγνοιας). Για την Θεία Συνείδηση Υπάρχει Μια Πραγματικότητα, που Βιώνει. Δεν
υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στην Πραγματικότητα και στην «Δημιουργία».
Αυτή η Θεία Συνείδηση που χαρακτηρίζεται σαν
Θείος Νους είναι ένας Ωκεανός Θείας Αντίληψης, ένας Ωκεανός Θείας Ενέργειας,
που εκδηλώνεται σαν Αντίληψη, σαν Νόηση (στην υπερβατική μορφή της, που δεν
έχει καμία σχέση με την ανθρώπινη νοημοσύνη). Όταν Εντός Αυτής της Θείας
Συνείδησης, του Ωκεανού της Νοημοσύνης, εκδηλώνεται Δραστηριότητα, Κίνηση, που
γίνεται αντιληπτή σαν Αντίληψη με Ιδιότητες, δηλαδή με «περιεχόμενο», αυτό, από
την πλευρά της Θείας Συνείδησης, συλλαμβάνεται σαν «κίνηση» του Θείου Ωκεανού της
Αντίληψης, της Ενέργειας. Όμως η ίδια η Αντίληψη που αρχίζει να λειτουργεί με
ιδιότητες (με «περιεχόμενο») συλλαμβάνει τον εαυτό της σαν κάτι «ξεχωριστό».
Αυτά είναι μόνο αντιληπτικό φαινόμενο κι όχι πραγματικό. Αυτό δεν γίνεται από
την Θεία Συνείδηση που Γνωρίζει και Βιώνει την Ενότητα (ότι Όλα Είναι Ένα) αλλά
μόνο από την Αντίληψη που αρχίζει να «Διαχωρίζεται» (που νομίζει ότι
διαχωρίζεται, που βιώνει την εμπειρία του ξεχωριστού, σαν μια αντιληπτική
εμπειρία). Πως και γιατί «Γεννάται» στους Κόλπους του Θεού, Αυτή η Αντίληψη,
που ενώ Είναι Ένα με τον Θεό, ταυτόχρονα «λειτουργεί» και σαν κάτι «ξεχωριστό»
δεν γνωρίζουμε. Απλά Συμβαίνει.
Όταν η Αντίληψη αρχίζει να λειτουργεί, να «διαχωρίζεται»
(σαν αντίληψη με ιδιότητες), στην αρχή (όπως το κατανοούμε εμείς)
αντιλαμβάνεται απλά την Θεία Πραγματικότητα και Βιώνει (εξ’ αντανακλάσεως) την
Ενοποιημένη Θεία Πραγματικότητα. Αλλά ήδη μέσα σε αυτή την Κατάσταση Ύπαρξης
υπάρχει το Σπέρμα του Διαχωρισμού. Υπάρχει Κάτι που Αντιλαμβάνεται και κάτι που
γίνεται αντιληπτό. Από εδώ πηγάζει ο διαχωρισμός σε Υποκείμενο, Αντικείμενο. Σε
αυτή όμως την Ουράνια Κατάσταση Υποκείμενο και Αντικείμενο είναι ακόμα Ένα, μια
Ουράνια Ενότητα, μια Φωτεινή Κατάσταση, αφού το Υποκείμενο είναι ταυτόχρονα
Αντικείμενο.. Σιγά σιγά όμως αρχίζει η Διάκριση Υποκειμένου και Αντικειμένου.
Το Υποκείμενο Νοιώθει το Αντικείμενο (δηλαδή τον Εαυτό του) σαν Χώρο, σαν κάτι
αντικειμενικό. Επειδή όμως δεν υπάρχει ακόμα σαφής διαχωρισμός το Υποκείμενο
νοιώθει να είναι Παντού μέσα στον Χώρο.
Όταν το Υποκείμενο Περιορίζεται Τοπικά
εμφανίζονται πολλά υποκείμενα που βιώνουν μια αυτοσυνειδησία, την αντίληψη μιας
ξεχωριστής ύπαρξης. Όλα τα υποκείμενα που βιώνουν το φαινόμενο της Τοπικότητας
του Υποκειμένου είναι μικρές εικόνες (περιορισμένες) του Μεγάλου Υποκειμένου. Κι
όλα αυτά είναι αντιληπτικές καταστάσεις. Η αντίληψη της ύπαρξης από μια τοπική
θέση είναι όμως τελείως διαφορετική. Το υποκείμενο νοιώθει να υπάρχει μέσα σε
ένα αντικειμενικό κόσμο με ξεχωριστά αντικείμενα. Είναι ο Κόσμος της Σκιάς, οι
κατώτεροι κόσμοι, ο νοητικός κόσμος, ο ψυχικός κόσμος, ο κόσμος της «ύλης»,
όπου το υποκείμενο βιώνει την ξεχωριστή ύπαρξη, την δυαδικότητα, την εμπειρία της
ατομικής ζωής.
Όλα αυτά είναι αντιληπτικά φαινόμενα μόνο. Από
την Άποψη της Θείας Συνείδησης υπάρχει μόνο Δραστηριότητα μέσα στην Ενοποιημένη
Πραγματικότητα, Ύπαρξη, Ζωή. Από την άποψη όμως της Αντίληψης, που περιορίζεται
όλο και πιο πολύ, του Υποκειμένου, των υποκειμένων (που είναι όλα αντιληπτικές
καταστάσεις) αυτή η Πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή διαφορετικά. Η διαφοροποίηση
του Υποκειμένου (ο περιορισμός του) κι η εμπειρία του (δηλαδή η αντίληψη της αντικειμενικότητας
του κόσμου, διαφορετική ανάλογα με το επίπεδο «εξέλιξης») είναι φαινόμενα
ταυτόχρονα. Δηλαδή την «στιγμή» που το
Υποκείμενο γίνεται Τοπικό αναδύεται ο αντικειμενικός κόσμος του, σαν
αντικειμενική κατάσταση. Κι έτσι συνέχεια. Όλα αυτά όμως για την Θεία Συνείδηση
Συμβαίνουν Μέσα στην Μία Πραγματικότητα. Μόνο τα περιορισμένα όντα που βιώνουν
μια περιορισμένη αντιληπτική κατάσταση έχουν την εμπειρία ότι ζουν ξεχωριστά σε
κάποια αντικειμενική δημιουργία την οποία «ψηλαφίζουν» σαν κάτι ξεχωριστό,
αντικειμενικό, πραγματικό.
…
Τα όντα, που δεν αποχωρίζονται ποτέ πραγματικά
από την Πηγή τους, από τον Θείο Ωκεανό Αντίληψης, Ενέργειας, Ζωής, αλλά «αποχωρίζονται»
μόνο αντιληπτικά, και βιώνουν αυτόν τον διαχωρισμό κι έχουν αυτή την εμπειρία
των αντικειμενικών κόσμων, αργά ή γρήγορα συνειδητοποιούν (ή θα
συνειδητοποιήσουν) ότι όλα αυτά είναι μόνο αντιληπτικά φαινόμενα,
μετασχηματισμοί της Θείας Νοητικής Ενέργειας, που έχουν μόνο σχετική
πραγματικότητα και δεν είναι ανεξάρτητες αντικειμενικές πραγματικότητες. Είναι
δηλαδή πραγματικά μόνο σαν παροδικά φαινόμενα, υπάρχουν όσο εκδηλώνονται και
μετά διαλύονται μέσα στον Ωκεανό της Θείας Ενέργειας. Το ότι εμείς (τα όντα),
με την περιορισμένη αντίληψή μας τα νοιώθουμε όπως τα νοιώθουμε δεν σημαίνει
ότι είναι έτσι, μια απόλυτη πραγματικότητα. Πιο πολύ μοιάζει με ονειρική
κατάσταση. Κάποια στιγμή, όλα τα όντα, με την Περισυλλογή στον «Εαυτό» θα
κατανοήσουν ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην δική τους ύπαρξη (την
Πραγματική Ύπαρξή τους, στο Βάθος) και την Θεία Ύπαρξη. Αυτή την Οδό προς την
Πλήρη Αφύπνιση δίδαξαν όλοι οι Σοφοί της Ανθρωπότητας. Αυτή την Οδό προς την
Πηγή, προς τον Πατέρα μας, δίδαξε ο Ιησούς.
Η Εμπειρία της Επιστροφής (στην Πλήρη
Κατανόηση) γίνεται αντιληπτή από τις περιορισμένες συνειδήσεις σαν
Απελευθέρωση, σαν Συνειδητοποίηση του Θείου Βάθους της Ύπαρξης. Η Απελευθέρωση
από τους κόσμους της Σκιάς είναι μονάχα απελευθέρωση από τους κατώτερους
κόσμους. Αλλά και η Αληθινή Ζωή στους Ουρανούς δεν είναι παρά Ζωή μέσα σε μια «Ψεύτικη
Δημιουργία». Το Ύστατο Βήμα είναι η Εγκατάλειψη κάθε ιδιότητας της Αντίληψης,
κάθε «περιεχομένου» και η Διάλυση Μέσα στην Άβυσσο της Θείας Πραγματικότητας. Αν
αυτό γίνεται αντιληπτό από το Υποκείμενο σαν μια Εκμηδένιση, είναι μόνο από την
πλευρά του Υποκειμένου. Στην πραγματικότητα είναι η Μετάβαση στην Θεία Αντίληψη
της Μιας Πραγματικότητας. Τελικά αυτό που διαλύεται είναι μόνο η αίσθηση του
διαχωρισμού, η άγνοια. Την στιγμή που σαν Υποκείμενο νοιώθουμε να Εκμηδενιζόμαστε
την ίδια στιγμή Αναγεννιόμαστε σαν Θεός. Δεν χάνουμε στην πραγματικότητα την
Συνέχεια της Ύπαρξης. Απλά «Μεταμορφωνόμαστε» σε Αυτό που Είμαστε Πάντα.
…
Η Συνείδηση, ανάλογα με την Κατάσταση της έχει
διαφορετική Εμπειρία της Πραγματικότητας. Υπάρχει όμως Μόνο Μία Πραγματικότητα.
Όλες οι άλλες καταστάσεις είναι μονάχα αντιληπτικές καταστάσεις, ονειρικές
καταστάσεις (με την έννοια του παροδικού φαινομένου κι όχι του ψεύτικου
φαινομένου). Αλλά ακόμα και το πιο μεγάλο όνειρο κάποια στιγμή τελειώνει. Ακόμα
κι η πιο μακριά νύχτα έχει το ξημέρωμά της. Κι έρχεται η Στιγμή που για καθένα
που ζει μέσα στην άγνοια Ανατέλλει το Φως και Συνειδητοποιεί ότι Είναι Πάντα
Εδώ, Μέσα στην Αιωνιότητα, Αυτός ο Ίδιος, Ένα με τον Θεό, Θεός Από Την Φύση
Του, Θεός μέσα στην Πλήρη Κατανόησή του, του Ολοκληρωμένου Όντος, του Χωρίς Ιδιότητες,
Πέρα από τον Χρόνο, Πέρα από τον Χώρο, Μέσα στην Άβυσσο, η Ίδια η Άβυσσος.