(Ψυχολογία της Συνειδητότητας)
Υπάρχει ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτό Μαρτυρείται από την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
που Βιώνει Αυτή την Πραγματικότητα (τον ΖΩΝΤΑΝΟ ΘΕΟ) και από τις «Συνειδήσεις»
που Υψώνονται Ως Αυτή την «Κατάσταση» κι έχουν Αυτή την «Εμπειρία» (έχοντας
ξεπεράσει κάθε αντίληψη «προσωπικής» ύπαρξης). Η «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ» που Βιώνει Αυτή
την Κατάσταση έχει Μια Αίσθηση Συμπαγούς Ενότητας και Μοναδικότητας, έχει την
Εμπειρία του «Ενός Χωρίς Δεύτερο». Σε μια Τέτοια Συνείδηση δεν υπάρχει κανένας
διαχωρισμός, τίποτα πέρα από την Απεραντοσύνη Αυτής της Αιωνιότητας.
Οτιδήποτε «Εμφανίζεται» Πέρα από την ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, «υποκειμενική
αντίληψη» (αίσθηση προσωπικής ύπαρξης), ή «αντικειμενική εμπειρία», δεν είναι
παρά Αντιληπτική Δραστηριότητα, Νοητική Δραστηριότητα (με την έννοια του ΝΟΕΙΝ
που έδιναν οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι όπως ο Παρμενίδης, ή ο Χέγκελ), Νοητική
Ενέργεια που αντανακλάται σε κατώτερα επίπεδα σαν Ενέργεια και σαν «Ύλη» (που
δεν είναι παρά «στερεοποιημένη» ενέργεια). Όλα αυτά δεν είναι «ψεύτικα», «μη
πραγματικά». Υπάρχουν σαν «φαινόμενα». Υπάρχουν δηλαδή σαν δραστηριότητες, σαν «γεγονότα»,
«φαινόμενα», την στιγμή που συμβαίνουν. Προέρχονται από προηγούμενα φαινόμενα
κι αποτελούν αιτίες για επερχόμενα φαινόμενα. Έτσι το μόνο πραγματικό είναι
αυτό που συμβαίνει εδώ, τώρα στο απόλυτο παρόν, μια «ροή φαινομένων». Αυτό το «Εδώ,
Τώρα» συμπεριλαμβάνει τα πάντα, αόρατα και ορατά, μη-υλικά και υλικά. Κι όλα
είναι φαινόμενα.
Μια «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ» που βιώνει αυτά τα φαινόμενα έχει αναγκαστικά αντίληψη
προσωπικής ύπαρξης και «αντικειμενική» εμπειρία όλων αυτών που ζει. Είναι μια
Συνείδηση «διαχωρισμένη». Η Διαχωρισμένη Συνείδηση είναι πιο πλατιά ή πιο στενή
ανάλογα με το πόσο απελευθερώνεται ή πόσο απορροφάται στο κόσμο των φαινομένων.
Αλλά και η Ίδια η Συνείδηση δεν είναι παρά ένα «φαινόμενο». Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Αποκαλύπτεται όταν εξαλείφεται κάθε
προσωπική συνείδηση.
Τελικά ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Είναι η ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και κάθε
άλλη μορφή ύπαρξης δεν είναι παρά μια αυταπάτη, ένα φαινόμενο, μια
δραστηριότητα που έχει αρχή και τέλος. Ό,τι Απομένει στο Τέλος Είναι η ΜΙΑ ΚΑΙ
ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΟ ΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.
Έτσι μέσα στην «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ», Μέσα σε Κάθε Συνείδηση, μέσα στον άνθρωπο, στον
καθένα, Υπάρχει η Αιώνια Βάση της Πραγματικότητας, πάνω στην οποία εδράζεται
οποιαδήποτε αντίληψη προσωπικής ύπαρξης, προσωπικής εμπειρίας, προσωπικής ζωής.
Μέσα σε Κάθε Συνείδηση Υπάρχει η Ίδια η Φύση της, συνειδητοποιημένη ή όχι,
καθώς και οι επιφανειακή δραστηριότητα μιας προσωπικής ύπαρξης με όλες τις «εμπειρίες»
της. Μέσα σε Κάθε Συνείδηση υπάρχει μια τάση προς την Συνιδητοποίηση, προς την
Κατανόηση της Πραγματικότητας και μια τάση για απορρόφηση στις επιφανειακές
δραστηριότητες, στην προσωπική ύπαρξη και στις προσωπικές εμπειρίες.
Υπάρχει μια Παγκόσμια Ροή της Ύπαρξης προς τα έξω, προς την φαινομενική
ύπαρξη και μια Παγκόσμια Επιστροφή πίσω στην Πηγή. Τα «όντα» ακολουθούν αυτή
την παγκόσμια ροή και έτσι ενοικούν στους κόσμους της φαινομενικής ύπαρξης. Στο
υλικό σύμπαν υπάρχουν εκατομμύρια κατοικημένοι πλανήτες. Η γη δεν είναι παρά ένας
ασήμαντος πλανήτης κι εδώ οι άνθρωποι
είναι ακόμα πρωτόγονοι, απολίτιστοι. Κι ασφαλώς αυτοί που θεωρούν ότι μόνο η γη
κατοικείται κι ότι εδώ μόνο εμφανίστηκε ο «Βούδας» ή ο «Υιός του Θεού», είναι
απλά ανόητοι. Η Αλήθεια είναι διαφορετική.
Αλλά η Συνείδηση που Ακολουθώντας το Παγκόσμιο Ρεύμα βρίσκεται ήδη σε
Ανοδική Πορεία προς το ΑΛΗΘΙΝΟ δεν μπορεί να προχωρήσει παρά μόνο
εγκαταλείποντας τις αυταπάτες μιας προσωπικής ύπαρξης και όλων των προσωπικών
εμπειριών. Η Φώτιση στον Βουδισμό ή η Ένωση με τον Θεό στον Χριστιανισμό ή το
Φανά Φι ΄λάχ στο Ισλάμ σημαίνει ακριβώς την εγκατάλειψη κάθε προσωπικής
ύπαρξης, την Βίωση της ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ αρχίζει όταν εγκαταλείπεται η σκέψη, κάθε προσωπική
παρέμβαση στην αντίληψη, όταν εγκαταλείπονται όλα τα φαινόμενα κι Αναδύεται η
ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Η Αληθινή Προσευχή αρχίζει όταν εγκαταλείπεται
κάθε εγώ Μπροστά στην Παρουσία του Θεού. Το Αληθινό Πνεύμα Αρχίζει να Ζει όταν
η Συνείδηση απελευθερώνεται από τους προσωπικούς περιορισμούς στην ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ
ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Ο Ιησούς το είπε πιο απλά, με μια παραβολή, (στο Κατά Λουκάν, ΙΗ΄ 10-14).
Αλλά για να καταλάβει κάποιος θα πρέπει να προβληματιστεί πολύ κι ίσως βρει το
πραγματικό βάθος των λόγων του «Θεού». Διαβάστε την «Παραβολή του τελώνου και
του φαρισαίου». Κάθε Συνείδηση, κάθε
άνθρωπος, ο καθένας, είναι και φαρισαίος και τελώνης, και τα δύο, ή το ένα ή το
άλλο. Ο φαρισαίος είναι ο ανόητος που απορροφάται στις εξωτερικές
δραστηριότητες. Ο τελώνης είναι ο άνθρωπος που αρχίζει να κατανοεί την αληθινή
φύση του, την μηδενικότητά του πάνω στο ΑΙΩΝΙΟ ΦΟΝΤΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ. Εδώ
δεν μιλάμε για μια υποκριτική ταπείνωση του εγώ μπροστά στο Μεγαλείο του Θεού.
Μιλάμε για μια πλήρη, ολοκληρωτική και τελειωτική εξάλειψη του εγώ. Μονάχα όταν
σβήσουν όλα τα «ψέματα» Υπάρχει ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ο Μόνος Δρόμος Προς την ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ο Δρόμος της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑΣ.
Αυτή είναι η Στενή Πύλη, αυτή είναι η Τεθλιμμένη Οδός, Αυτή είναι η Αλήθεια,
Αυτή είναι η Ζωή, η ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ.