Η Επιστήμη, εξορισμού, είναι μια αντικειμενική επιβεβαιούμενη γνώση (και κατά σύμβαση και προσωρινά) βέβαιη γνώση. Αναζητώντας την Αλήθεια αυτού που αντιλαμβανόμαστε «έξω» αναγκαστικά η επιστήμη χρησιμοποιεί εξωτερικές δυνάμεις, λειτουργίες, του ανθρώπου, την διανόηση, την ηθική επιλογή, τις εξωτερικές αισθήσεις. Δεν μπορεί (και δεν έχει κανένα δικαίωμα) καθώς απέδειξε ο Καντ να «κάνει» «Μεταφυσική».
Από την άλλη μεριά, η Θρησκεία, οι θρησκείες, στην προσπάθειά τους να μείνουν στον χώρο του συγκεκριμένου, του κοινωνικά αποδεκτού και κοινωνικά εφαρμόσιμου, αναγκάζονται, την όποια «Εμπειρία Θεού» έχει ο Ιδρυτής της Θρησκείας, ή οι οπαδοί του, να τη λογικοποιήσουν, να την κάνουν θεολογικό δόγμα, ηθική συμπεριφορά, εξωτερική λατρεία. Έτσι η «Θρησκεία», απορρίπτοντας το «Εσωτερικό Περιεχόμενο» και μένοντας στον χώρο του συγκεκριμένου γίνεται Διδασκαλία ή Θεολογική Επιστήμη. Χάνοντας όμως το «Εσωτερικό Βιωματικό Περιεχόμενο» χάνει τη Ίδια την Ουσία της. Γίνεται απλή εξωτερική λατρεία, μίμηση θρησκείας (που δεν «βιώνεται»), υποκρισία. Αυτό το απέδειξε ο Κίρκεγκωρ.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, ούτε οι επιστήμες ούτε οι θρησκείες έχουν να πουν κάτι για την Αληθινή Θρησκεία του Βιώματος. Το σημαντικό δεν είναι να υιοθετήσουμε ένα «αυθαίρετο» (σε μεγάλο βαθμό) ιδεολογικό σύστημα, μια κοσμοθεωρία, μια αντίληψη πραγμάτων, και μέσα από αυτή να γνωρίσουμε τον άνθρωπο, τον εαυτό μας και να αναζητήσουμε τη Αλήθεια, τον Θεό ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα λάθος που κάνουν ακόμα και μεγάλοι θρησκειολόγοι όπως ο Ρούντολφ Όττο («Το Ιερό», 1917) ή ο Μιρσέα Ελιάντε («Το Ιερό και το βέβηλο», 1956). Παρόλη την επιστημονική κατάρτισή τους και τις ευγενείς προθέσεις τους να είναι «αντικειμενικοί» διαπράττουν το λάθος να αντικειμενικοποιούν το «Ιερό» (ή Οτιδήποτε τέλος πάντων Υπάρχει Πραγματικά). Μετατρέπουν το «Ιερό» σε μια «αντίληψη, σε μια έννοια (σε ένα «είδωλο» της φαντασίας) και επιχειρούν να διαχειριστούν επιστημονικά αυτή τη «αντίληψη». Αλλά όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη Αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα «ιερό», κανένας «θεός» έξω από τον άνθρωπο που θα μπορούσε να συλλάβει με τη διανόηση ή το συναίσθημα ή τις αισθήσεις. Το «Ιερό Είναι Εσωτερικό Βίωμα». Και δεν είναι «υποκειμενικό βίωμα» αλλά Υπέρβαση του υποκειμένου, Ανάδυση στην Αντικειμενική Πραγματικότητα. Τελικά το Πραγματικό δεν έχει καμία σχέση με όσα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος με την σκέψη του.
Το πραγματικά σημαντικό στην Αναζήτηση της Αλήθειας είναι να Γνωρίσουμε, να Κατανοήσουμε «Αυτόν Που Αντιλαμβάνεται» (εμάς τους ίδιους, τον καθένα, που «παρατηρεί»). Για να Γνωρίσουμε τον Αληθινό Άνθρωπο που Είμαστε δεν θα το κάνουμε ούτε μέσω της εξωτερικής επιστήμης ούτε μέσω των εξωτερικών λογικοποιημένων θρησκειών ούτε μέσω μιας φαινομενολογικής αντικειμενικής θρησκειολογικής έρευνας. Η Αλήθεια δεν είναι αντικειμενική, εκεί έξω (αντικείμενο της σκέψης) για να μπορεί να καταγραφεί και να περιγραφεί. Ο Άνθρωπος, Αυτό Που Είμαστε, δεν είναι «αντικείμενο». Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, ο Ζωντανός Άνθρωπος. Κι η Μόνη Αλήθεια που Υπάρχει είναι η Ζωντανή Αλήθεια που Βιώνουμε, που Ψηλαφούμε. Πως λοιπόν θα γνωρίσουμε τον Άνθρωπο; Τον Αληθινό Εαυτό; Αυτό Που Είμαστε (ο καθένας μας); Πως θα φτάσουμε στην Αλήθεια; Τι είναι Αλήθεια;
Τι είναι Αλήθεια; Τούτο το ερώτημα το έθεσε ο Πόντιος Πιλάτος στον Ιησού, όταν τον οδήγησαν δέσμιο μπροστά του. Απάντηση δεν δόθηκε σε αυτό το περιστατικό (άλλωστε ο Πιλάτος δεν ρωτούσε πραγματικά, βεβαίωνε απλά, με ερώτηση, την άγνοιά του). Απαντήσεις στο ερώτημα μπορούν να δοθούν πολλές, κατά τις προκαταλήψεις του καθενός, αλλά ποια είναι η αληθινή; Τελικά τι είναι Αλήθεια; Για να το βρούμε θα πρέπει να πάμε κάμποσα χρόνια πίσω από το περιστατικό που αναφέραμε πιο πάνω, στην Έρημο την μέρα που ο Νεαρός Ιησούς έφτανε κατάκοπος εκεί που ήταν τα «Τέκνα του Φωτός». Ο Ιησούς δεν ήταν αμόρφωτος. Γνώριζε τον Νόμο. Κι είχε μια βαθιά ευσέβεια που πήγαινε πολύ πέρα από την εξωτερική λατρεία. Αλλά εκείνη την μέρα άφηνε πίσω του ένα ολόκληρο κόσμο για να εισέλθει σε ένα Άλλο Κόσμο, Εσωτερικό, Πνευματικό, στο Βασίλειο του Θεού, στο Βασίλειο της Αλήθειας. Αυτός Γνώρισε την Αλήθεια. Και θα ήταν χρήσιμο να δούμε, να κατανοήσουμε, τι ακριβώς συνέβη τότε.
Τι έμαθε ο Ιησούς κοντά στους Εσσαίους; Τι Βίωσε στην Έρημο; Και μετά, όταν επέστρεψε από την Έρημο στον κόσμο των ανθρώπων για να κηρύξει τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, τι πραγματικά δίδαξε; Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η Αλήθεια λέγεται μισή ή διαστρεβλώνεται. Εδώ θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με βάση την Εσωτερική Παράδοση, που μεταδόθηκε σε ελάχιστους, Ποιος Πραγματικά Ήταν ο Ιησούς; Τι Δίδαξε; Και ποιο είναι το Μήνυμα της Αλήθειας για την Βασιλεία των Ουρανών;
Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του την αντιλαμβάνεται άμεσα κι ολοκληρωτικά μέσα από μια αυθόρμητη εσωτερική προεννοιολογική αίσθηση στην οποία το Είναι Αποκαλύπτεται στην Πραγματική Ουσία του. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ, στο σώμα, (όταν μιλάμε για τον ενσαρκωμένο άνθρωπο) μέσα στο χώρο, μέσα στον κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν μέσα από ένα «αντιληπτικό κέντρο» (τον κόσμο γύρω μας «σφαιρικά»). Αυτός ο Τρόπος Αντίληψης (αυτού του είδους η επίγνωση) μας «πληροφορεί» ότι είμαστε εδώ, μέσα στο περιβάλλον που ανιχνεύουμε. Στην πραγματικότητα αυτό που «γνωρίζουμε» (έτσι) είναι η ύπαρξή μας μέσα σε αυτό το περιβάλλον που αναγνωρίζουμε, στο περιβάλλον που συλλαμβάνουμε με τις εξωτερικές δραστηριότητες, με την διανόηση, τις επιλογές, τις εξωτερικές αισθήσεις. Όποιες πληροφορίες έχουμε για την «Ύπαρξη» είναι μέσα στον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε. Ο κόσμος έξω είναι πραγματικός – αυτό δεν συζητείται, Αλλά εμείς τον αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που περιγράψαμε (πάντα μεροληπτικό και λανθασμένο). Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν Αντιλαμβανόμαστε (δεν έχουμε επίγνωση) της Ύπαρξής μας στον Πραγματικό Κόσμο, Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, αλλά στον κατασκευασμένο από τις εξωτερικές δραστηριότητες, την διανόηση, τις επιλογές και τις αισθήσεις, κόσμο.
Προφανώς για να Γνωρίσουμε Πραγματικά Αυτό Που Είμαστε, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι, πρέπει να σταματήσουμε να κατασκευάζουμε συνεχώς μια εικόνα του κόσμου. Κι αυτό μπορεί να γίνει με την εγκατάλειψη της εξωτερικής δραστηριότητας με την «κατάργηση» των αισθήσεων, με την «απάθεια» των συναισθημάτων (και των επιλογών), με την «σιώπηση» της διανόησης, με την Επάνοδο στον Εαυτό, στον Πραγματικό Άνθρωπο Που Είμαστε σαν Άμεσο Βίωμα της Ύπαρξης, στον Έσω Άνθρωπο. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του Υιού του Ανθρώπου στον Αγιογραφικό Συμβολισμό. Ο Πραγματικός Άνθρωπος, όχι αυτός που αντιλαμβάνεται η διανόηση ή οι αισθήσεις. Ο Δρόμος προς τα Έσω, προς τον Πραγματικό Άνθρωπο, είναι ο Μόνος Δρόμος προς την Αλήθεια.
Ο Ιησούς, ήδη πριν πάει στην Έρημο, Βίωνε την Ύπαρξη σαν Κάτι Πραγματικό, πέρα από τις αντιλήψεις και ήδη Αισθάνονταν την Απεραντοσύνη της Εσωτερικής Ύπαρξης. Στην Έρημο όμως επιβεβαίωσε αυτό που διαισθάνονταν γιατί υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που το Βίωναν αυτό. Εκεί, στην Έρημο, όπου η εξωτερική αμορφία του τοπίου απάλυνε τις μορφές του κόσμου, στον ατέλειωτο χρόνο που ρέει χωρίς να διαφοροποιείται, ο Ιησούς μπόρεσε να Βιώσει Απόλυτα τον Πραγματικό Άνθρωπο (που Ήταν), να γίνει «Υιός Ανθρώπου». Η Στροφή Προς Τον Εαυτό, η Βίωση Του Εαυτού σαν Πραγματικής Ύπαρξης, πέρα από το σώμα, πέρα από τον κόσμο των μορφών, του Φανέρωσε όχι μόνο την Πνευματική Αιώνια Ουσία της Ύπαρξης αλλά και ότι Αυτή η Ουσία ήταν Κάτι που ξεπερνούσε το σώμα. Ένοιωσε σαν να Αναδυόταν από τον κόσμο των μορφών, σαν να ξαναγεννιόταν σε ένα Νέο Ολοκαίνουργιο Πνευματικό Κόσμο. Αυτή ακριβώς η Βιωματική Εμπειρία, η Είσοδος στον Πνευματικό Κόσμο κι η ταυτόχρονη ανύψωση πάνω από τον κόσμο των μορφών είναι το «Πνευματικό Βάπτισμα», η Πνευματική Γέννηση, η Γέννηση Άνωθεν (για την οποία μίλησε ο Ιησούς στον Νικόδημο αργότερα). Αυτό είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ» του οποίου η «βάπτιση στο ύδωρ» δεν είναι παρά ένα φτωχό εξωτερικό σύμβολο (που στερείται «πνευματικού περιεχομένου»).
Αυτό που Βίωσε ο Ιησούς όταν Στράφηκε Έσω, στον Πραγματικό Άνθρωπο, πέρα από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες, είναι ότι Υπάρχει Εδώ (ένα Πνευματικό Εδώ), Κάτι Απεριόριστο, Υπερβατικό, Αιώνιο, που συμπεριλάμβανε (σαν ένα μέρος του) τον εξωτερικό κόσμο των μορφών. Αλλά Όλα μέσα σε Αυτόν τον Πλατύτερο Κόσμο «ήταν» διαφορετικά. Υπήρχαν Αιώνια Πράγματα και Παροδικά Φαινόμενα. Αλλά κι αυτά τα παροδικά φαινόμενα λούζονταν σε ένα άλλο πνευματικό φως, φαίνονταν διαφορετικά. Ο Ιησούς έβλεπε τον κόσμο από ένα Ανώτερο Κέντρο Όρασης (κι όχι μέσα από την διανόηση, το συναίσθημα ή τις αισθήσεις). Παρόλα αυτά και η αντίληψη λειτουργούσε κι οι αισθήσεις λειτουργούσαν (σαν μια μερική λειτουργία μιας Γενικότερης Αντίληψης του Κόσμου, μιας Πιο Πλατιάς Επίγνωσης της Ύπαρξης). Ο Ιησούς Βίωσε την Ενότητα της Ύπαρξης και την Βαθύτερη Σχέση Ενότητας Όλων των Πραγμάτων, πέρα από τις εξωτερικές μορφές που φαίνονται στον συνηθισμένο άνθρωπο «διαχωρισμένες», (UNDIVIDED – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ).
Αυτή η Εμπειρία, η Βίωση της Ζωής από ένα Ανώτερο Κέντρο Αντίληψης, δεν είναι παρά η Αρχή της Εσωτερικής Ζωής. Στην Ιερή Παράδοση της Ερήμου όπου είχε καταφύγει ο Νεαρός Μύστης των Μυστηρίων του Θεού μιλούσαν (και Βίωναν όσοι μπορούσαν, στο μέτρο που μπορούσαν) για μια Πολύ Βαθύτερη Εμπειρία της Πραγματικότητας, Όπου όλες οι μορφές, όλοι οι «διαχωρισμοί» γίνονταν διάφανοι, σχεδόν ανύπαρκτοι. Και καθώς Βάθαινε η Εμπειρία κι η Κατανόηση στον ατέλειωτο χρόνο της Ερήμου ο Ιησούς Ανυψώθηκε και Βίωσε την Ομοιόμορφη Παγκοσμιότητα της Ύπαρξης (WHOLENESS – ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΟΛΟΤΗΤΑΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) και έγινε Υιός του Θεού. Ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός θνητός. Είχε το Σημάδι του Θεού, το Μυστικό Χρίσμα, ήταν ένας «Χριστός» και μπορούσε να Ανυψωθεί στην Χριστική Συνείδηση, στην Παγκόσμια Συνείδηση. Αυτός Ήταν ο Προορισμός του Υιού του Ανθρώπου (κάθε ανθρώπου που κατανοούσε την Ενότητα της Ύπαρξης). Αλλά ελάχιστοι Εργάζονταν σε Αυτή την Οδό. Ελάχιστοι Περνούν την Στενή Πύλη και ακόμα λιγότεροι Βαδίζουν την Τεθλιμμένη Οδό - «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν», Ματθαίος 7,14). Ελάχιστοι Ανυψώνονται Ως Την Χριστική Συνείδηση. Αυτή η Ανύψωση του Υιού του Ανθρώπου σε Υιό του Θεού, που είναι μέσα στην Φύση κάθε ανθρώπου, είναι το Δεύτερο Μυστήριο που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ» (που δεν έχει καμία σχέση με το άλειμμα με λάδι που κάνουν στους ναούς).
Όλες οι Εμπειρίες που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο, όσα γίνονταν, γίνονταν Εσωτερικά, σε Αυτόν τον Ίδιο, μέσα στο ίδιο το σώμα του, μέσα στον ίδιο κόσμο της Ερήμου και της Ερημιάς. Αυτός που ήρθε εδώ, για να μάθει, να ακούσει, να κατανοήσει, είχε ήδη ξεπεράσει τους ανθρώπινους δασκάλους του. Κι αυτό δεν άργησε να αναγνωριστεί στους ανθρώπους. Ο Ιησούς Ήταν ο Διδάσκαλος. Αλλά αυτό που ενδιέφερε τον Ιησού (αν και Παρασυρόταν πια από την Εσωτερική Ορμή της Ύπαρξης και τα είχε «αφήσει» όλα στον ΘΕΟ) δεν ήταν ούτε ο κόσμος τον οποίο είχε προ πολλού απαρνηθεί (γεγονός που πέρασε στην Παράδοση σαν ο «πειρασμός στην έρημο»), ούτε να είναι Διδάσκαλος των ανθρώπων. Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ δεν ήταν πια ένα διαχωρισμένο αντιληπτικό κέντρο (ο «άνθρωπος») ούτε η Συνείδηση της Ενότητας (ο υιός του ανθρώπου) ούτε πια η Παγκόσμια Αντίληψη (ο Υιός του Θεού). Ο Ιησούς Ήθελε να Είναι Ένα με τον Θεό. Όχι να γίνει ή να επιτύχει κάποια «ένωση», γιατί όλα αυτά είναι παιδιάστικες συμπεριφορές, αλλά ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, να Νοιώσει την Βαθύτερη Ενότητα της Ύπαρξης με την ΠΗΓΗ, με τον ΠΑΤΕΡΑ. Ήθελε να Βιώσει το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, την ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Ένοιωσε όχι σαν κάτι που νοιώθεις, που αναγνωρίζεις και μπορείς (ως ένα σημείο να «περιγράψεις», το Ένοιωσε σαν Απόλυτη Απουσία του Εαυτού, σαν Αληθινό Φως που Διαλύει τα Πάντα, σαν Απέραντο Βάθος, Απέραντη Σιωπή, Απέραντη Ειρήνη, Απέραντη Δύναμη, που Είναι Παντού, Πέρα από Όλα, Μέσα σε Όλα, Αγκαλιάζοντάς τα Όλα, σε ένα ΟΛΟ (WHOLE - ΟΛΟ). Κανένας δεν Γνωρίζει τον ΘΕΟ αν δεν έχει αυτή την Εμπειρία και μόνο ΑΥΤΟΣ που Έχει Αυτή την Εμπειρία Γνωρίζει τον ΘΕΟ και μπορεί να «ΜΙΛΗΣΕΙ» για τον ΘΕΟ. Αυτό είναι το Μεγάλο Μυστήριο της Συνάντησης του Όντος με τον ΘΕΟ (που Είναι Πέρα από το Ον). Είναι το Μυστήριο της Επιστροφής του Όντος στην ΠΗΓΗ του, η Ένωση με ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, με την Μυστηριώδη Δύναμη. Είναι το «ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» που Βίωσε Ιησούς και για το οποίο θα μιλούσε αργότερα στους μαθητές του (και που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με το εξωτερικό μυστήριο της εκκλησίας, της μετάληψης του «άρτου και οίνου», που είναι μια απλή συμβολική πράξη που «δείχνει» άλλα).
Ο Ιησούς στην Έρημο Βίωσε Όλα τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ένοιωσε να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ (για αυτό και δήλωσε αργότερα «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν», Ιωάννης 10,30). Κι όταν άφησε την Έρημο για να έρθει στους ανθρώπους ήταν ο ΘΕΟΣ που Ερχόταν στους ανθρώπους, Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ή ο Ιησούς που Ήταν Ένα με τον ΘΕΟ μέσα στο Σώμα του Ιησού, με ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ. Κι Ήρθε να Μιλήσει στους ανθρώπους για το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, που Μπορούν να Βρουν Μέσα τους (για αυτό και δήλωνε ότι, η Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι εδώ ή εκεί, μην ψάχνετε, απλά δείτε και ΙΔΟΥ, Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ - «ιδού γαρ η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί» (Λουκάς 17, 21). Και για τρία χρόνια εξηγούσε στους ανθρώπους τα Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Απλά και γενικά στις δημόσιες ομιλίες του και με λεπτομέρειες και σε βάθος στους «μαθητές» του. Εξηγούσε τι είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Τι Είναι το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ (UNDIVIDED - ΕΝΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΡΙΣΜΑ που Οδηγεί στην ΧΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (WHOLENESS - ΟΛΟΤΗΤΑ), Τι Είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (WHOLE - ΟΛΟ). Ελάχιστοι κατανόησαν. Κι ελάχιστοι συνέχισαν να κατανοούν όταν «έφυγε» ο Ιησούς. Μονάχα ο Ιωάννης ίσως που δημιούργησε ένα Μυστικιστικό Ρεύμα (συνεχίζοντας την Παράδοση των Εσσαίων). Ο Συγγραφέας του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (αν δεν το έγραψε ο ίδιος ο μαθητής του Ιησού) μετέδωσε την Γνώση στους Μυστικούς Πατέρες μέχρι σήμερα (οι περισσότεροι από τους οποίους έζησαν στην Έρημο ή απομονωμένοι και συχνά διωκόμενοι από την εξωτερική εκκλησία των θεατρικών μυστηρίων).
Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» που δημιουργήθηκε δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να διατηρήσει το ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της Δράσης και των Λόγων του Ιησού. Γρήγορα «αντικατέστησαν» τα ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ με «εξωτερικές τελετουργικές πράξεις» και σιγά-σιγά από την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΥΗΣΗ του Ιησού δεν έμειναν παρά μόνο εξωτερικές συμβολικές πράξεις. Από το Πνευματικό Περιεχόμενο της Δράσης του Ιησού δεν έμεινε τίποτα και ο χριστιανισμός όπως εφαρμόστηκε παγκόσμια είναι μόνο εξωτερική λατρεία και θεατρική παράσταση. Κανένας χριστιανός δεν αναζητά τον Πραγματικό Άνθρωπο και κανένας δεν εισέρχεται πραγματικά στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ για να Αναληφθεί Ως Τον ΘΕΟ μέσα από το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Κι υπάρχουν κι άνθρωποι που «στέκονται» στην «είσοδο» της Βασιλείας των Ουρανών κι ούτε «μπαίνουν» μέσα ούτε αφήνουν τους άλλους να «μπουν».
Αδελφοί, μην ξεγελιέστε! Ο Ιησούς υπήρξε ένας Άνθρωπος που «Έφτασε» (σαν Πνευματική Εμπειρία, Εξέλιξη, Βίωμα) να ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Κι αυτό το Μυστήριο του Θεού που Βίωσε στην Έρημο το «μετέφερε» στους ανθρώπους. Τα Μυστήρια είναι Εσωτερικές Βιωματικές Καταστάσεις δεν είναι εξωτερικές τελετουργικές πράξεις. Ο Ιησούς Δίδαξε την Οδό, ΠΩΣ Μπορεί ο άνθρωπος, ο συνηθισμένος άνθρωπος, να «γίνει πραγματικά «Υιός του Ανθρώπου» (UNDIVIDED), «Υιός του ΘΕΟΥ» (WHOLENESS), «Θεός» (WHOLE), «Θεός» όχι ο ΘΕΟΣ. Όλη αυτή η «Πνευματική Ανέλιξη» και συγκεκριμένη είναι και δυνατή για κάθε άνθρωπο και δεν υπάρχει κανένα άλλο εμπόδιο έξω από την δική μας επιλογή. Η Αληθινή Διδασκαλία του Ιησού, σαν Πνευματική Οδός και Δράση διασώθηκε μόνο στους Μυστικούς και σε Ομάδες Πιστών (όπως οι Ροδόσταυροι) που βρίσκονται πάντα εκτός της επίσημης εξωτερικής εκκλησίας. Όλη η Χριστιανική Ιστορία, με την Οργάνωση, με την «Θεολογία του Χριστού», με τις δραστηριότητες χιλιάδων χρόνων – λυπούμαστε που το λέμε, αλλά είναι αλήθεια – είναι μια ιστορική απάτη.
Αν κάποιος θέλει να αυταπατάται και να ονειρεύεται, είναι δικαίωμά του. Αλλά στον χώρο της απάτης ούτε την Αλήθεια μπορεί να βρει, ούτε τον ΘΕΟ. Γιατί ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Αν κάποιος δεν Τον Νοιώθει είναι γιατί είναι «τυφλός» κι όχι επειδή ο ΘΕΟΣ είναι κρυμμένος ή δεν υπάρχει. Όπως είπε ο Ιησούς, «όποιος έχει μάτια ας δει, όποιος έχει αυτιά ας ακούσει».
