Welcome!
The Foundations, ("Circle of Light", "Esoterism Studies", "Esoterism Academy", "Religious Philosophy Foundation"), are Spiritual Organizations, which have a purely educational character.
The Publications have a purely practical nature, to illuminate the phenomenon of existence. We try to look at our subjects from various, different, perspectives, precisely to illuminate as best we can the object of our contemplation. Some repetitions are done not out of blindness but for purely educational purposes.
We believe that we deal with all traditions, religions, theories and views, objectively. The reference to the various traditions is made to show that ultimately the Truth is one, regardless of its various historical expressions.
Our purpose is not only to give something from our understanding, but also to share the knowledge with everyone. If you have any question, suggestion, or opinion, about the topics published, we will be happy to share them with us.

Welcome to the Land of Truth (whose deepest and truest expression is the Silence that Rises in Understanding).

Thank you for being here!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Esoterism Studies

Esoterism Studies
* NEW BOOK
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Translate

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ARTICLE

ARTICLE
Sunday, 17 March, 2024
Showing posts with label ORPHISM. Show all posts
Showing posts with label ORPHISM. Show all posts

Sunday, December 8, 2019

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ


Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Αυτά τα επίπεδα στα οποία λειτουργεί χαρακτηρίζονται, ανώτερα (βαθύτερα, ουσιαστικότερα) ή κατώτερα (επιφανειακά, φαινομενικά). Για μια ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ δεν υπάρχουν τέτοιες διακρίσεις καθώς έχει Επίγνωση όλων των επιπέδων, χωρίς αυτά να συγχέονται μεταξύ τους ή να εγκλωβίζεται ή να απορροφιέται σε κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο. Για μια Συνείδηση όμως που λειτουργεί κυρίως σε κάποιο ιδιαίτερο επίπεδο, οι διαχωρισμοί των επιπέδων είναι πραγματικοί.
Συνήθως ο άνθρωπος (ή ο συνήθης άνθρωπος) λειτουργεί στα Επιφανειακά Επίπεδα της ΣΥΝΕΙΔΗΣ. Στην πραγματικότητα, όταν ο άνθρωπος (σαν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) λειτουργεί μέσα σε ένα υλικό (μέσα από ένα υλικό) φορέα, ένα σώμα, η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, που Υπερβατικά λειτουργεί σαν Συνείδηση Παγκόσμια, περιορίζεται σε συνείδηση ατομική και λειτουργεί σε ένα κέντρο ελέγχου, κέντρο ισορροπίας, στον εσωτερικό εγκέφαλο, από όπου ελέγχει τις περιφερειακές εξωτερικές λειτουργίες, που έχουν παράλληλη αντίστοιχη δράση στον περιφερειακό εγκέφαλο, στο νευρικό σύστημα, στο σώμα. Ο συνήθης άνθρωπος δεν είναι σε ισορροπία αλλά σε συνεχή δράση, στις εξωτερικές λειτουργίες. Βιώνει την ύπαρξη, την ζωή κι έχει «εμπειρία» και γνώση μέσα από την σκέψη, την συναίσθηση, την αίσθηση, το σώμα και την επαφή με τον εξωτερικό κόσμο.
Όλα αυτά είναι γνωστά κι έχουν περιγραφεί πολλές φορές, από πολλούς ανθρώπους,  σε διάφορες εποχές. Το σημαντικό όμως δεν είναι να τα γνωρίζουμε όλα αυτά αλλά να συνειδητοποιήσουμε ΠΟΥ βρισκόμαστε, ΠΩΣ έχουμε εμπειρία της Ύπαρξης. Η ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Απλά ΕΔΩ κι αυτό το ΕΔΩ συμπεριλαμβάνει το ΕΔΩ της Απόλυτης Κατάστασης, το Εδώ της Παγκόσμιας Συνείδησης, το εδώ της ατομικής συνείδησης κι όλες τις εμπειρίες (Αλλά μιλάμε για ΑΥΤΟ που τα Αγκαλιάζει Όλα, για τον Θεό, στην δυτική φιλοσοφική ορολογία). Μια Συνείδηση όμως που βρίσκεται μέσα στην Δημιουργία, μέσα στο Γίγνεσθαι, υπάρχουν Επίπεδα Συνείδησης, υπάρχει το ΕΔΩ, η Απόλυτη Κατάσταση, υπάρχει το Άχρονο Εδώ, ο Χώρος της Παγκόσμιας Συνείδησης, υπάρχει το εδώ της ατομικής συνείδησης, που κάθε συνείδηση το αντιλαμβάνεται από την δική της θέση, με τις δικές της αντιληπτικές προϋποθέσεις και περιορισμούς διαμορφώνοντας ένα προσωπικό σύμπαν (σύμφωνα με την προσωπική ερμηνεία της). Έτσι το ερώτημα για τον καθένα μας είναι ΠΟΥ είμαστε. Είμαστε ΕΔΩ, είμαστε ΕΔΩ, Εδώ, εδώ (κι εδώ, που ακριβώς;), ή είμαστε μόνο εδώ, σε ένα σώμα, κάπου στο σύμπαν, κάπου στον πλανήτη, σε κάποια ήπειρο, σε κάποια χώρα, σε κάποιο αστικό οικισμό ή στο ύπαιθρο, που; Και τι κάνουμε «εδώ»;
Χιλιάδες χρόνια τώρα η Θρησκεία (σαν Γενική Αντίληψη), η Φιλοσοφία (σαν Αντικειμενική Αναζήτηση), οι Εσωτερικές Παραδόσεις (κι όχι τα επιφανειακά θρησκεύματα ή οι εξωτερικοί θρησκευτικοί οργανισμοί) προσπάθησαν όχι απλά να απαντήσουν στο μεταφυσικό ερώτημα, στα φιλοσοφικά ερωτήματα του ανθρώπου, των ανθρώπων, αλλά κυρίως να χαράξουν ένα Δρόμο, προς την Πραγματικότητα, προς την Αλήθεια, προς την Απελευθέρωση (από τους υπαρξιακούς περιορισμούς). Έτσι δημιουργήθηκε ο Θρύλος της Οδού, η Οδός, η Ορθή Δράση που Οδηγεί στην Ολοκλήρωση του Όντος, του ανθρώπου, των ανθρώπων. Αλλά προφανώς εδώ δεν πρόκειται για κάποια πειθαρχία, για κάποια πνευματική δράση ή άσκηση. Η Αληθινή Οδός δεν είναι δράση αλλά είναι η φυσική δράση, το φυσικό γεγονός της εγκατάλειψης κάθε εξωτερικής επιφανειακής δράσης (στην σκέψη, στις αισθήσεις, στο σώμα, στον κόσμο). Αλλά ακόμα κι αυτή η περιγραφή είναι παραπλανητική. Τι θα πει εγκατάλειψη; ποιος εγκαταλείπει, τι εγκαταλείπει; Στην πραγματικότητα μιλάμε για την πραγματική ουσιαστική κι ολοκληρωτική «απόσπαση» από όλα αυτά, για την «ιερή αδιαφορία», για το λύσιμο από τα δεσμά της προσκόλλησης. Η Απελευθέρωση με αυτή την έννοια δεν σημαίνει αποκλεισμό των εξωτερικών λειτουργιών και των εξωτερικών εμπειριών, σημαίνει πιο σωστά την ορθή χρήση τους, την ορθή διαχείρισή τους και την ορθή χρησιμοποίησή τους (όταν είναι απαραίτητο). Αλλά παράλληλα αυτή η στάση μας επιτρέπει την πλήρη αποκοπή από τις εξωτερικές εμπειρίες όταν θέλουμε να ανυψωθούμε στα Εσωτερικά Ανώτερα Πεδία Ύπαρξης.
Η Απόσπαση που Οδηγεί στην Απελευθέρωση δεν είναι εύκολα κατανοητή για όσους είναι ήδη σε εξωτερική δραστηριότητα, απορροφημένοι στο εξωτερικό σύμπαν. Οι άνθρωποι που είναι στραμμένοι έξω προσπαθούν πάντα με εξωτερική δράση να βρουν, να προσεγγίσουν την Αλήθεια. Είναι επόμενο να αποτυγχάνουν όσες προσπάθειες κι αν κάνουν ,όσες ζωές κι αν ξοδεύουν, όσους αιώνες κι αν περιπλανηθούν. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η Αληθινή Δράση είναι Μη Δράση, ούτε μπορούν να εκτιμήσουν την απόσπαση, την μη δράση, την σιωπή της σκέψης, την ηρεμία, την απλή παρουσία, που θα τους οδηγούσε Πέραν του κόσμου και της σύγχυσης και της αυταπάτης. Η Ουσία της Οδού, η Πύλη προς την Αλήθεια, το Πραγματικό Περιεχόμενο της Δράσης, είναι ακριβώς η «παραίτηση» από όλα. Η Πύλη είναι Άπυλη, δεν υπάρχει Πύλη, υπάρχει μόνο το φυσικό γεγονός του τελειώματος, της διάλυσης κάθε προσκόλλησης , που απελευθερώνει.
Στην πραγματικότητα η Απελευθέρωση για την οποία μιλάμε εδώ μας οδηγεί απλά εδώ, στο κέντρο ισορροπίας της υλικής ύπαρξης, στο εσωτερικό του εγκεφάλου Από την άποψη της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ αυτό που βιώνουμε είναι η Μη Δυαδική Συνείδηση, η Επίγνωση που τα Αγκαλιάζει όλα χωρίς διαχωρισμούς υποκειμένου αντικειμένου, αντικειμένων, που όμως διατηρεί την διάκριση (την ιδιαιτερότητα) των πραγμάτων. Απλά αισθανόμαστε μέσα σε Μία Ολική Επίγνωση ότι όλα είναι Ένα. Το εδώ αυτής της εμπειρίας (της Μη Δυαδικής Συνείδησης), όσο ανώτερο και θεϊκό κι αν φαντάζει δεν είναι παρά η Πραγματική Κατάσταση του Ενσαρκωμένου Ανθρώπου. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι χαμένοι στους φανταστικούς κόσμους της σκέψης και στο χάος της εξωτερικής ζωής και της άθλιας κοινωνικής-πολιτικής οικονομικής βαρβαρότητας (του ανθρώπινου «πολιτισμού»).
Για όσους κατανοούν η διαδικασία (μη-διαδικασία) της εγκατάλειψης των εξωτερικών δραστηριοτήτων (ή πιο σωστά της απόσπασης από τα εξωτερικά, αντικείμενα, διαθέσεις δράσεις) οδηγεί τελείως φυσικά στην αφύπνιση (στην ενεργοποίηση, στην δραστηριοποίηση) των Εσωτερικών (ή πιο Εσωτερικών) Στρωμάτων της Συνείδησης. Αυτή η διαδικασία είναι τελείως φυσική (όπως είναι φυσική κι η αντίθετή της, της προσκόλλησης και της απορρόφησης στα εξωτερικά). Είναι Εγγενής Ιδιότητα και Δυνατότητα της Ανθρώπινης Ύπαρξης. Είναι Θέμα Βούλησης το τι αποφασίζει κάποιος. Κι είναι Θέμα Ηθικής γιατί κάποιος αποφασίζει ό,τι αποφασίζει. Οι άνθρωποι Στρέφονται προς το Φως ή προς το σκοτάδι του εγωισμού τους. Οι άνθρωποι είναι Ηθικοί ή κατρακυλάνε στις χαράδρες της ανηθικότητας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μια ζωή βαρβαρότητας. Κάποιοι το αποφασίζουν, κάποιοι σπρώχνονται και δεν αντιδρούν, κάποιοι σέρνονται μέσα στην αθλιότητα του ανθρώπινου «πολιτισμού».
Όσοι Ακολουθούν το Φως, όσοι Βαδίζουν την Οδό, όσοι Περνούν την Άπυλη Πύλη κι Εισέρχονται στα Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης, Μετατοπίζουν σιγά-σιγά το Κέντρο της Ύπαρξής τους σε Βαθύτερα, Ανώτερα, Υψηλότερα Επίπεδα Λειτουργίας της Συνείδησης. Από Εδώ, Υπάρχουν , Αντιλαμβάνονται και Λειτουργούν. Το Εδώ της Άχρονης Παγκόσμιας Συνείδησης είναι πέρα από τους κατώτερους εξωτερικούς (νοητικούς, ψυχικούς, υλικούς) κόσμους. Όταν αποκόπτεται κάποιος από τον εξωτερικό κόσμο και Εισέρχεται στην Εσωτερική Πραγματικότητα έχει μια τελείως διαφορετική εμπειρία της Ύπαρξης που δεν έχει καμία σχέση με την εξωτερική ζωή και την εμπειρία της επαφής με εξωτερικά αντικείμενα. Μιλάμε για Καταστάσεις Μιας Συνείδησης που Είναι Παντού, που Είναι Μόνο Αυτή, που Είναι Χωρίς Ιδιότητες και Περιορισμούς.
Κι ασφαλώς όλοι οι Οραματιστές της Αλήθειας Γνωρίζουν ότι πέρα από Αυτή την Άχρονη Ύπαρξη Υπάρχει η Απεραντοσύνη της Αληθινής Ουσίας, το ΕΔΩ του Θεού.
Έτσι, μετά από όλα αυτά που είπαμε (που συνέχεια λέμε και που τα λένε οι άνθρωποι από την Αυγή της Ανθρωπότητας) γίνεται φανερό γιατί είναι τόσο σημαντικό το να αναρωτηθούμε, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, ΠΟΥ είμαστε; Γιατί είμαστε «εδώ» που είμαστε; Τι κάνουμε «εδώ»; ΠΩΣ πρέπει να ζήσουμε, να δράσουμε; Τώρα, τώρα που βάζουμε το ερώτημα πρέπει να δώσουμε την απάντηση. Όμως οι άνθρωποι (με λύπη το λέμε) έχουν πάντα να κάνουν πιο σημαντικά πράγματα, έχουν την ζωή τους, τις ασχολίες τους, τα ενδιαφέροντά τους, τα προβλήματά τους. Απλά δίνουν την απάντηση έμπρακτα, με την ζωή τους, με τον τρόπο ζωής τους. Κι ασφαλώς, σε έναν Ανήθικο Κόσμο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Δικαίωμά του είναι. Κι όλοι έχουν δικαιώματα που μπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν συγκρούσεις και χάος.
Όμως υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν θέλουν να ζουν στον Κόσμο της Βαρβαρότητας. Ούτε απομονωμένοι είναι, ούτε χαμένοι σε ονειροπολήματα. Απλά Ζουν πέρα από τον Χρόνο των ανθρώπων, τις υποθέσεις του και τον αλληλοσπαραγμό τους.
~~~~~
Το Χρονικό Διάστημα από τις 7 Δεκεμβρίου μέχρι τις 7 Ιανουαρίου  θεωρείται, εδώ και χιλιάδες χρόνια στην Εσωτερική Παράδοση, σαν μια Ιερή Περίοδος Απομόνωσης, Περισυλλογής και Εσωτερικής Κατανόησης της Ύπαρξης.
Εξωτερικά είναι το Τέλος του Χρόνου Μιας Δημιουργίας κι Αρχή Μιας Νέας Δημιουργίας ή Ανανέωσης της Φύσης. Στον Φυσικό Κόσμο Αντιστοιχεί με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την Αναγέννηση της Υλικής Φύσης (λόγω της θέσης της γης σε σχέση με τον Ήλιο και την διαρκή μετακίνησή της προς την θέση της Ισημερίας). Μέσα στην Καρδιά του Χειμώνα Γεννιέται η Άνοιξη κι η Καλοκαιρία, μέχρι να αντιστραφεί πάλι η εξέλιξη στο Θερινό Ηλιοστάσιο.
Όμως το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ είχε για τους Αρχαίους Έλληνες, για τους Μύστες των Δελφών, της Ελευσίνας και των άλλων Μυητικών Κέντρων της Αρχαιότητας, μια άλλη, πολύ βαθύτερη σημασία. Στους Δελφούς, στο ΑΝΩΤΕΡΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ της Αρχαίας Ελλάδας, αυτή την Ιερή Περίοδο τελούσαν την Ιερή Ομαδική Τελετουργία του ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ. Οι Μύστες (κι όλοι οι μύστες κι οι λάτρες, στο μέτρο που «μπορούσαν») βίωναν, σε ΠΕΡΙΣΣΥΛΟΓΗ, την κατάργηση του Χρόνου (της Εξωτερικής Δημιουργίας), την Εμπειρία του ΑΧΡΟΝΟΥ ΧΩΡΟΥ, της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, κι Αποσύρονταν στις 22 του (δικού μας) Δεκέμβρη στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ κάθε (Εξωτερικής) Αντίληψης, Πέραν της Δημιουργίας, στην Βίωση της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, στην Απόλυτη Κατάσταση της ΘΕΪΚΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, Ενώνονταν (προσωρινά) μέσα στην ΕΚΣΤΑΣΗ με τον ΘΕΟ (τον ΔΙΑ).
Αυτή η Ιερή Κατάσταση της ΕΚΣΤΑΣΗΣ είναι η Πραγματική Ουσία της ΑΧΡΟΝΗΣ ΑΧΩΡΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ και το Περιεχόμενο της Θεϊκής Εμπειρίας μέσα στον Χώρο και τον Χρόνο της Δημιουργίας, το Αληθινό Νόημα της Ιερής Τελετουργίας του Νέου Έτους. Προφανώς οι Μύστες κι οι μύστες κι οι λάτρες της Αρχαίας Θρησκείας δεν γιόρταζαν μόνο την τοπική σημασία του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Η Ιερή Γιορτή του ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ δεν ήταν απλά μια εποχική, ημερολογιακή γιορτή. Αυτοί που πιστεύουν πως οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν πρωτόγονοι κι απολίτιστοι είναι αυτοί οι ίδιοι, προφανώς, απολίτιστοι κι ανόητοι.
Αλλά το ΝΕΟ ΕΤΟΣ για όλη την Μυστική Αρχαιότητα, δεν είναι μόνο η Πραγματική Κατάσταση του Όντος ή η Αρχή και το Τέλος της Δημιουργίας, είναι επίσης η ΙΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ της Εκκίνησης μιας Νέας Δημιουργίας, σε μια Αιώνια Επαναστροφή της Δημιουργίας, στο Φως, στην Ανάπτυξη, στην Άνθιση, στον Μαρασμό και στην Επιστροφή Πίσω, στην Αρχή. Οι Μυημένοι της Αρχαιότητας, βίωναν στην διάρκεια της ατομικής ζωής τους ολόκληρη την Δημιουργία, που επαναλαμβάνονταν ξανά και ξανά στο Ιερό Ημερολογιακό Έτος, με τις Εποχές. Το Ιερό Ημερολογιακό Έτος δεν είναι παρά μια μικρογραφία της ανθρώπινης ζωής που επαναλαμβάνεται σε κύκλο, καθώς προχωράμε προς την εξάντληση του ανθρώπινου χρόνου μας (της ζωής μας στην γη). Και κάθε Έτος υπάρχει η ευκαιρία να Μυηθούμε στην Αλήθεια, να Κατανοήσουμε την Αληθινή Σημασία της Ζωής και να Συμμετάσχουμε στις Ιερές Τελετουργίες (στο Πραγματικό Βίωμα της ΕΚΣΤΑΣΗΣ στην ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ μας) του ΙΕΡΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ. Μπορεί η Αρχαία Θρησκεία να μην έχει πια εξωτερικές εκδηλώσεις αλλά στους Εσωτερικούς Κύκλους και σε κάποιες Εσωτερικές Ομάδες, η Ιερή Πράξη της ΕΚΣΤΑΣΗΣ στο ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ τελείται ακόμα με σεβασμό και απόδοση τιμής στους Αρχαίους Μύστες που μας Παρέδωσαν το ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.
Η Νέα Δημιουργία που (Συμβολικά) φέρνει το Νέο Έτος γιορτάζονταν στους Δελφούς (και στα άλλα Μυητικά Κέντρα της Αρχαιότητας) με τα «Θεούγεννα», την Γέννηση του Διονύσου Ζαγρέα, του Γιού του Διός, του Γιού του Θεού. Ήταν η «Γιορτή» του «Διονύσου Λικνίτη», του Θείου Βρέφους, μέσα στον λικνίτη, το λιχνιστήρι, (ένα πλατύ επίπεδο καλάθι με το οποίο κοσκίνιζαν οι Αρχαίοι Έλληνες το στάρι).
Προφανώς σε αυτή την Γιορτή που μετράει πολλούς αιώνες πριν τον Χριστό έχει την «καταγωγή» της η Γιορτή των Χριστουγέννων, της Γέννησης του Θείου Βρέφους, των χριστιανών.
~~~~~
Καλές Γιορτές σε Όλους, σε όποια θρησκεία κι αν θέλουν να ανήκουν. Καλές Γιορτές!
Εμείς θα Είμαστε Πάλι Μαζί, με νέες δημοσιεύσεις, στις 5 Ιανουαρίου.



Sunday, November 10, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Δ΄


Η Εσωτερική Παράδοση, (Η Εσωτερική Πληροφόρηση)
Δελφική Λατρεία
 Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος
Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας
Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές
Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο
Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)
Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)
Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό.
Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)
Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς
Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.
Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης
Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους
Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου
Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

Η Τελική Μύηση

Συμβαίνει συχνά όταν μιλάμε για το Υπερβατικό ή προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει στην Εσωτερική Εμπειρία (των Ανώτερων Καταστάσεων της Ψυχής, της Συνείδησης, της Επίγνωσης) να επανερχόμαστε σε ένα θέμα. Αν κάποιος διαβάζει επιπόλαια νομίζει ότι επαναλαμβανόμαστε, ότι επαναλαμβάνουμε τις ίδιες πληροφορίες. Στην πραγματικότητα «φωτίζουμε» το θέμα από μια άλλη, ανώτερη προοπτική. Καθώς η Συνείδηση Μετουσιώνεται (ή Κατανοεί πιο Βαθιά) βλέπει διαφορετικά. Ένας Μύστης που έχει Ελευθερωθεί, που έχει Εμπειρία των πιο Εσωτερικών Ανωτέρων Καταστάσεων βλέπει διαφορετικά από τον μύστη που βρίσκεται στην «Διαδικασία της Απόσυρσης». Άλλωστε αν ο Σκοπός είναι η Βίωση του Αληθινού Άχρονου Εαυτού, της Υπέρτατης Φύσης μας, της Αληθινής Ουσίας της Ψυχής (που Είμαστε Εμείς), ο Στόχος είναι ακριβώς να Διευρυνθεί (ή να Βαθύνει ή να Ελευθερωθεί) η Συνείδηση για να Δούμε διαφορετικά, από μια ανώτερη σκοπιά.
Κι όσο πλησιάζουμε προς το Υπέρτατο Βίωμα της Πραγματικότητας, την Υπέρτατη Μυστική Εμπειρία, Βλέπουμε (και προσπαθούμε να εξηγήσουμε) όπως ο Μύστης, όπως έβλεπαν οι Μύστες του Απόλλωνα στους Δελφούς, για πολλούς αιώνες. Η Διδασκαλία, η Παράδοση που διαμόρφωσαν δεν χάθηκε παρά μόνο από την επιφάνεια της ιστορίας, δηλαδή από την περιοχή που εποπτεύουν, που βλέπουν και σχολιάζουν οι άνθρωποι της ιστορίας. Η Μυστική Παράδοση είναι ζωντανή όμως σε Μυστικούς Κύκλους και φτάνει μέχρι σήμερα και θα μεταδίδεται πάντα.


Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση

Σύμφωνα με την Ορφική Διδασκαλία που Βίωναν οι Μύστες των Δελφών, Υπάρχει Μία Πραγματικότητα, Μία φύση, Μία ψυχή, που τα Περιλαμβάνει όλα. Είναι το Βάθος της Ύπαρξης, όλων των όντων. Όλα τα όντα, κάθε ον, είναι στην Βαθύτερη Ουσία του Αυτό, πέρα από τις επιφανειακές ιδιότητες, δραστηριότητες ή εμφανίσεις του. Έτσι Εκ Φύσεως, από την Αρχή και για Πάντα, Είμαστε Αυτό, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβανόμαστε, τι αντιλαμβανόμαστε, πως το αντιλαμβανόμαστε. Αν λοιπόν (έτσι κι αλλιώς) Είμαστε Αυτό, τι νόημα έχει να μιλάμε για Διαφώτιση, για Απελευθέρωση, για Πραγματοποίηση; Τι εννοούμε; Πως τα εννοούμε όλα αυτά; Στην πραγματικότητα όλα τα όντα που βιώνουν (μέσα στην Δημιουργία) την περιορισμένη ύπαρξη δεν είναι Εδραιωμένα στο Βάθος, στο Κέντρο της Ύπαρξης κι είναι αποροφημένα σε περιφερειακές δραστηριότητες και βιώνουν έτσι μια ιδιαίτερη κατάσταση και πραγματικότητα. Έτσι η Αληθινή Ουσία, το Βάθος της Ύπαρξης, δεν είναι Αφυπνισμένο, Ενεργοποιημένο, Υπάρχει σαν Υπόβαθρο της Ύπαρξης, κάθε ύπαρξης, αλλά είναι «Αδρανές» γιατί η προσοχή στρέφεται αλλού. Έτσι, κάθε ον, κάθε άνθρωπος, στην παρούσα, δεδομένη κατάστασή του, είναι ήδη μέσα στην διαδικασία της απορόφησης, στην αυταπάτη μιας ιδιαίτερης, ξεχωριστής ζωής. Βιώνει μια κατάσταση που οφείλεται ασφαλώς σε μια προηγούμενη «δραστηριότητα» που ανιχνεύεται σε προηγούμενη ύπαρξη, σε άλλους κόσμους. Το γεγονός είναι ότι δεν είμαστε τυχαία «εδώ». Αλλά που είμαστε; Μέσα στο Εδώ της Πραγματικότητας, υπάρχουν διάφορα πεδία ύπαρξης και διάφορα επίπεδα επίγνωσης και κατανόησης. Όταν η Ψυχή,  η Συνείδηση, Διευρύνεται, Βαθαίνει η Επίγνωση κι Ολοκληρώνεται η Κατανόηση. Αλλάζει (Αφυπνίζεται, Ενεργοποιείται) η Ουσία μας, Διαφωτίζεται η Αντίληψη, Αντιλαμβανόμαστε Καθαρότερα τον Εαυτό, Διευρύνεται το Εδώ, και Καθαρίζει η Σχέση μας με το έξω, την εμπειρία του έξω, την εξωτερική ζωή.
Επειδή λοιπόν, όλα τα όντα στους κόσμους της Δημιουργίας, όλοι οι άνθρωποι, βρίσκονται ακριβώς σε αυτή την κατάσταση της «μεταφυσικής» άγνοιας, επειδή είναι αποροφημένα μέσα σε ιδιαίτερες καταστάσεις, περιορισμένες, παροδικές και συχνά χωρίς προσανατολισμό ή διέξοδο, για αυτό υπάρχει η ανάγκη της Μύησης στην Πραγματικότητα. Αυτό τον Σκοπό έχουν τα Μυστήρια κι αυτόν τον Σκοπό Υπηρετούσαν οι Μύστες των Δελφών και των άλλων Μυητικών Κέντρων, για πολλούς αιώνες φανερά και μετά μυστικά (στο περιθώριο της φανερής ιστορίας των ανθρώπων).
Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι εφόσον η Συνείδηση (και η Συνείδηση Γενικά και η Συνείδηση «προσωπικά», ο «καθένας») Αφυπνίζεται, Διαφωτίζεται, Εξελίσσεται, δεν υπάρχει μόνο μια Αντίληψη της Πραγματικότητας, αλλά Αντιλαμβανόμαστε την Πραγματικότητα από το Επίπεδο «Εξέλιξης» που βρισκόμαστε στην παρούσα κατάσταση, κάθε φορά. Έτσι έχει άλλο «νόημα» κι άλλο «περιεχόμενο» η Μύηση, σαν Διαδικασία, για τους μύστες που Εισέρχονται στην Οδό των Μυστηρίων (και δεν βαδίζουν απλά την Ιερό Οδό που οδηγεί στους Ιερούς Χώρους, την Ιερά Οδό των Δελφών, την Ιερά Οδό της Ελευσίνας,  σε ένα εξωτερικό, τυπικό προσκύνημα) και άλλο «Νόημα» και «Περιεχόμενο» για τους Μύστες των Ανωτέρων Προχωρημένων Βαθμών και άλλο Νόημα και Περιεχόμενο για τους Ιεροφάντες. Για τον μύστη που Εισέρχεται στα Μυστήρια η Μύηση είναι «Διαδικασία Απόσυρσης», Απελευθέρωσης από τα δεσμά και την εμπειρία της εξωτερικής ζωής. Για τον Ανώτερο Μύστη όμως είναι Εδραίωση στον Εσωτερικό Κόσμο και Εμβάθυνση της Εμπειρίας του Εσωτερικού Αιώνιου Χώρου. Αλλά για τους Ιεροφάντες η Μύηση, όπως την Βιώνουν και την Κατανοούν είναι κάτι πιο «βαθύ». Είναι Αφύπνιση της Ουσίας, Ενεργοποίηση του Βαθύτερου Κέντρου της Ύπαρξης, Μετουσίωση της Ύπαρξης, Απελευθέρωση της Αντίληψης και Αναγέννηση της Ζωής στις Αληθινές Διαστάσεις της.
Τι είναι Μύηση; Ας κάνουμε αυτή την ερώτηση ξανά κι ας εξετάσουμε το θέμα σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Μιλώντας γενικά κι ουσιαστικά (καθοδηγούμενοι από την βιωματική εμπειρία κι όχι από γνώσεις από δεύτερο χέρι ή από εξωτερικές πληροφορίες) Μύηση είναι η Διεύρυνση, το Βάθεμα, η Επέκταση της Ψυχής (της Συνείδησης) κι Αλλαγή στον Τρόπο που Βιώνουμε την Ύπαρξη κι Αντιλαμβανόμαστε την Ζωή και Κατανοούμε την «Εμπειρία». Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα μια Αλλαγή στην Σχέση μας (σαν Ψυχής, Συνείδησης, Παρουσίας, Επίγνωσης, Αντίληψης) με το σώμα και μια Βαθμιαία Μετατόπισή μας προς το Κέντρο, της Ύπαρξης, σε Βαθύτερες Λειτουργίες του Πυρήνα της Ύπαρξης, στην Αληθινή Άχρονη Ουσία μας.
Ο μύστης που μυείται στα Κατώτερα Μυστήρια, όπως αυτά της Ελευσίνας «εργάζεται» σε μια «Περιοχή» ανάμεσα στο Κέντρο της Ύπαρξης (που «εντοπίζεται» στο κέντρο του εγκεφάλου, πίσω από τα μάτια) και τις εξωτερικές περιοχές του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος, του σώματος και (μέσω του σώματος) του εξωτερικού κόσμου. Έχει σαν Ιερό στόχο την Απόσυρση στο Κέντρο, την Απόσυρση από τις εξωτερικές δραστηριότητες. Έτσι η Περισυλλογή έχει ακόμα έναν «εξωτερικό» χαρακτήρα. Μέσα στην «ακινησία» του σώματος, στην «ησυχία» της ζωτικής ψυχής (ενέργειας), στην «σιγή» της σκέψης, γίνεται δυνατή η Εμπειρία της Μετατόπισης της Ύπαρξης στο Κέντρο της, της Απελευθέρωσης από τα δεσμά, της Λύσις από το σώμα, σε μια αφυπνισμένη Μη-Δυαδική Συνείδηση.
Ο Μύστης των Ανώτερων Βαθμίδων της Μύησης, όπως «παραδίδονταν» στην Ελευσίνα και κυρίως στους Δελφούς μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία και καθώς ο χρόνος βάδιζε προς το Χειμερινό Ηλιοστάσιο έχει ήδη «Αποσπαστεί» από τον εξωτερικό κόσμο, από το σώμα και την εμπειρία της σωματικής ζωής στον αντικειμενικό κόσμο και Βιώνει στο Κέντρο της Ύπαρξης την Εσωτερική Εμπειρία, την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου, του Εσωτερικού Διαστήματος, των Εσωτερικών Καταστάσεων-Κόσμων. Ο Μύστης λοιπόν που «έφτασε» σε αυτά τα επίπεδα «αφύπνισης» «εργάζεται» Μέσα στο Κέντρο της Ύπαρξης, εργάζεται για την Βαθύτερη Αφύπνιση, την πιο Εσωτερική Ενεργοποίηση, την Ευρύτερη Απελευθέρωση.
Αλλά ο Μύστης που Προετοιμάζεται για την Ύστατη Τελική Μύηση, για να «γίνει», η είναι ήδη Ιεροφάντης, έχει μια Βαθύτερη Αντίληψη των πραγμάτων, Βιώνει ακόμα πιο βαθιά την Ύπαρξη. Έρχεται κάποια στιγμή (κι αυτό «Αποκαλύπτεται» στην «Προετοιμασία» της Τελικής Μύησης) που ο Μύστης Αντιλαμβάνεται, Βιώνει και Κατανοεί ότι αυτό που ονομάζουμε «Κέντρο της Ύπαρξης» δεν είναι ένα πραγματικό κέντρο αλλά μόνο το «σημείο» όπου η Άχρονη Απεριόριστη Ψυχή έρχεται σε «επαφή» κι αναλαμβάνει τον «έλεγχο» του σώματος. Αυτό δεν Αλλοιώνει την Φύση της Ψυχής, ούτε δημιουργεί καμία  πραγματική δέσμευση στην Ψυχή. Είναι καθαρά θέμα Βούλησης, αν θα αποσυρθούμε στην Ίδια την Ψυχική Ουσία, αν θα νοιώθουμε την Αληθινή Ουσία σαν Απεριόριστη Πραγματικότητα που εκδηλώνεται εδώ, στο σώμα (μέσα στο Κέντρο της Ύπαρξης), ή αν θα «εισέλθουμε» στον δυαδικό κόσμο όπου θα νοιώθουμε ότι είμαστε μια Παρουσία στο σώμα και στον εξωτερικό κόσμο. Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως η Τελική Μύηση μας φέρνει έξω, πέρα, υπεράνω του Κέντρου Ύπαρξης στον Απεριόριστο Χώρο της Ελεύθερης Ουσίας, στην Θεϊκή Ουσία. Αλλά μια Τέτοια εμπειρία που δίνει το πραγματικό νόημα στον Μυστικό Όρο «Έκστασις», δεν μπορεί παρά να είναι παροδική ενόσω παραμένουμε συνδεδεμένοι με ένα φορέα ύπαρξης, με ένα σώμα. Πρέπει να επανέλθουμε στην Παρουσία στο σώμα. Κι είναι στην ευχέρειά μας να Βιώνουμε τις Εσωτερικές Καταστάσεις ή την εξωτερική ζωή στον αντικειμενικό κόσμο (δηλαδή μέσα στην δυαδικότητα όπου διαχωρίζεται το υποκείμενο από τον κόσμο).
Βεβαίως, το τι είναι στην πράξη η Τελική Μύηση, ή πως γίνεται πρακτικά, η «Μετάβαση» στην Ύστατη Πραγματικότητα, πως βιώνουμε την Τελική Έκσταση, δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποκαλύψουμε ή να περιγράψουμε με λεπτομέρειες εδώ, αλλά νομίζουμε πως γίνεται κατανοητό το Αληθινό Νόημα της Τελικής Μύησης παρόλο που δεν διασαφηνίζεται καθαρότερο το πραγματικό περιεχόμενό της. Θα πρέπει κάποιος να «Μυηθεί» για να το Βιώσει, αυτός ο ίδιος, γιατί είναι κάποιες Εμπειρίες που πρέπει κάποιος να τις βιώσει αυτός ο ίδιος για να συλλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και τι σημαίνουν όλα αυτά. Αυτό που μπορούμε να πούμε, με βεβαιότητα, είναι ότι η Μύηση «Μεταμορφώνει» τον άνθρωπο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί αλλάζει η Σχέση της Ψυχής με το σώμα. Πόσο αλλάζει αυτή η Σχέση και σε τι συνίσταται η Νέα Σχέση που Βιώνουμε καθώς Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας αυτό αποτελεί αντικείμενο της προσωπικής εμπειρίας του καθενός.
Αυτό που Βίωναν οι Ιεροφάντες των Δελφών (και των Άλλων Ιερών Κέντρων της Αρχαίας Ελλάδας) καθώς Εμβάθυναν στην Ύπαρξη είναι ότι η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Ουσία, είναι το Εδώ που τα Περιλαμβάνει Όλα. Για να μπορέσουν ακριβώς να «φτάσουν» στην Πλήρη Εμπειρία», να Βιώσουν το Εδώ στην Απέραντη Χωρίς Όρια Έκτασή του έπρεπε να συλλάβουν την Βαθύτερη Πραγματική Έννοια, της Δραστηριότητας, που εκφράζεται σαν Χρόνος. Για τους Ανώτερους Μύστες το μόνο που υπάρχει είναι το Τώρα. Το Τώρα είναι ο Πραγματικός Χρόνος. Το Τώρα είναι η Ουσία του Χρόνου. Κι είναι ο Πραγματικός Χρόνος (το πραγματικό υπόβαθρο) όλων των χρονικών διαφοροποιήσεων. Πως μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά τον Χρόνο και να βιώσουμε το Τώρα σαν Πραγματικό Χρόνο, πέρα από όλα τα φαινόμενα; Μόνο έτσι, όταν Απελευθερωθούμε από τον Χρόνο, από τις Χρονικές Διαφοροποιήσεις μπορούμε να Βιώσουμε το Άχρονο Τώρα, στο Πλήρες Χωρίς Όρια Εδώ, δηλαδή την Θεότητα.
Η Ζωή κι η Αντίληψη και κάθε εμπειρία Εκκινεί από την Παρούσα Συνείδηση. Αυτό ισχύει για όλους. Υποτίθεται ότι οι Μυημένοι έχουν «Εκλεπτύνει» την Συνείδηση και μπορούν να δουν καθαρότερα, βαθύτερα, τον αληθινό χαρακτήρα όσων συμβαίνουν. Όταν «Σταθούμε Ακίνητοι» και «Παρατηρήσουμε με Προσοχή» Συνειδητοποιούμε ότι ο Μόνος Πραγματικός Χρόνος είναι Τώρα, αυτό που συμβαίνει τώρα. Παρατηρώντας λοιπόν αυτό που εισέρχεται στην αντίληψή μας βλέπουμε ότι όλο αυτό αλλάζει συνεχώς. Όχι μόνο όλα αυτά που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις από τον εξωτερικό κόσμο αλλά και όσα συμβαίνουν μέσα μας, η «στάση» μας απέναντι στα πράγματα, οι σκέψεις κι οι βαθύτερες αντιλήψεις, όλα αλλάζουν συνεχώς. Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Το Μόνο Σταθερό (στο Οποίο μπορούμε να Στηριχθούμε) είναι ο «Παρατηρητής», που Παραμένει Πάντα έξω από το «Περιεχόμενο της Αντίληψης», έξω από την αλλαγή, έξω από την ροή του χρόνου. Έτσι όταν Αφυπνίζεται ο «Παρατηρητής», όταν Συνειδητοποιούμε ότι Είμαστε ο «Παρατηρητής», γίνεται η «πρώτη διάκριση» ανάμεσα σε Εμάς (το Έσω) και το έξω (το «περιεχόμενο της αντίληψης»). Όταν λοιπόν Αποσυρόμαστε από όλα αυτά που συμβαίνουν (όταν σταματάμε να τους δίνουμε προσοχή, σημασία, αξία), τόσο ο «Παρατηρητής» οπισθοχωρεί σε Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης (ή σε πιο Εσωτερικές Λειτουργίες του Κέντρου Ύπαρξης που εντοπίζεται στο κέντρο του εγκεφάλου). Καθώς συμβαίνει αυτή η «Υπαρξιακή Μετατόπιση» είναι φυσικό να αλλάζει ο Χαρακτήρας του «Παρατηρητή», να γίνεται Βαθύτερος, Ευρύτερος, πιο Ελεύθερος (μέχρι την Τελική Απελευθέρωση). Αυτό έχει σαν συνέπεια να αλλάζει και η Αντίληψη του Κόσμου. Το Εδώ Διευρύνεται Συνεχώς κι αγκαλιάζει ευρύτερες σφαίρες της ύπαρξης (μέχρι να γίνει το ΕΔΩ που τα Περιλαμβάνει Όλα). Η Ύπαρξη μέσα στην Δημιουργία είναι πάντα αλλαγή, χρόνος. Είτε ο χρόνος των κατώτερων κόσμων, είτε η Αιωνιότητα των Ανώτερων Κόσμων. Ο Αληθινός Εαυτός, η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Συνείδηση, ο Αληθινός Παρατηρητής (όχι ο περιορισμένος παρατηρητής μέσα στον χρόνο) είναι πέρα από τον Χρόνο, Πέρα από των Χώρο της Αιωνιότητας.
Βέβαια ο κοινός άνθρωπος (που δεν έχει Μυηθεί στα Μυστήρια και δεν Εφαρμόζει Ορθά, την Απόσυρση, την Περισυλλογή, την Εδραίωση στον Εαυτό και χάνεται στις εξωτερικές δραστηριότητες, απορροφιέται από όλα αυτά που συμβαίνουν, με όλα αυτά, σε όλα αυτά και δεν έχει την ευχέρεια να «Μετατοπιστεί» προς τα Έσω, προς τον Αληθινό Εαυτό. Οι Μυημένοι όμως στα Μυστήρια το κάνουν Σταδιακά και τελικά Εδραιώνονται στο Κέντρο της Ύπαρξης, Εμβαθύνουν στις Εσωτερικές Λειτουργίες, Βιώνουν Βαθύτερες Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις και Τελικά Βιώνουν την Θεότητα.
Έτσι οι Μύστες των Δελφών (και όλοι οι Μυημένοι της Αρχαιότητας), έχοντας Εσωτερική Εμπειρία, μπορούσαν να αντιληφθούν την Ζωή σε όλη την Έκτασή της. Είχαν Εμπειρία (κάποιοι από αυτούς) του ΑΧΡΟΝΟΥ, του Αιώνιου Εσωτερικού Χώρου και του Χρόνου της εξωτερικής Πραγματικότητας, του Εξωτερικού Κόσμου των Μορφών που Αλλάζει Συνεχώς. Θέλοντας να Μιλήσουν για Όλα Αυτά, Βρήκαν Ιερές Αντιστοιχίες Ανάμεσα στην Παγκόσμια ζωή και το Τοπικό Ηλιακό Έτος. Αντιστοιχούσαν το ΑΧΡΟΝΟ στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την Δημιουργία στην Διάρκεια του Έτους. Η Άνοιξη Αντιστοιχεί στο Άνθισμα της Δημιουργίας το Θέρος στην Συγκομιδή των Καρπών, το Φθινόπωρο στην Ωρίμανση της Απόσυρσης από την Εξωτερική Ζωή κι ο Χειμώνας στην Σοφή Περισυλλογή στον Εαυτό. Έτσι, με Αυτές τις Αντιστοιχίες Καθιστούσαν Ιερό τον Εξωτερικό Τοπικό Χρόνο. Και σε αυτή την Ιερή Αντίληψη του Χρόνου Βασίζονταν όλες οι Μυστικές Ιερουργίες, τα Μυστήρια, οι Μυήσεις στην Διάρκεια του Έτους.
Οι Μύστες Είχαν Εμπειρία των Καταστάσεων της ύπαρξης και Ζούσαν την Ιερότητα της ζωής Υπηρετώντας τον Υπέρτατο Σκοπό της Αλήθειας, της Φωτεινής Αντίληψης και της Θεϊκής Ουσίας των Πάντων. Ζούσαν έναν Ιερό Βίο και Καθοδηγούσαν τον Άνθρωπο, τους ανθρώπους στο να «Επιστρέψουν» στο ΑΧΡΟΝΟ, στην Υπέρτατη Εμπειρία της Ύπαρξης. Η Μυητική Διαδικασία για τους Μέλλοντες Ιεροφάντες Κορυφωνόταν στην Ιερή Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου όπου (όσοι ήταν άξιοι) Βίωναν Πραγματικά (μέσα στην Έκσταση) το ΑΧΡΟΝΟ.
Κατανοούμε λοιπόν ότι ανάλογα με την Μυητική Εμπειρία που είχε ο καθένας από τους Μύστες Βίωνε την Ύπαρξη διαφορετικά, αντιλαμβανόταν διαφορετικά και εφάρμοζε διαφορετικά την Περισυλλογή και την Πρακτική Ζωή. Για τους Ανώτερους Μύστες που είχαν Εδραιωθεί στον Εσωτερικό Εαυτό δεν υπήρχε Διαδικασία Απόσυρσης  ή Προσπάθεια Περισυλλογής αλλά απλά Ιερή Αποχή από τα εξωτερικά κι η Περισυλλογή ήταν Στιγμιαία απόσυρση από όλα και Παραμονή στον Εαυτό. Καθένας Βίωνε την Ύπαρξη ανάλογα με το Βάθος της Επίγνωσής του. Αυτό που Διαπίστωναν τελικά οι Μύστες (όταν Βίωναν το ΑΧΡΟΝΟ) είναι ότι η Πραγματικότητα είναι πέρα από την Διαδικασία, την Φώτιση, την Πραγματοποίηση, οποιαδήποτε Δραστηριότητα. Μάθαιναν να Ζουν στο Φως χωρίς να παραλείπουν το Ιερό Καθήκον τους, την Αποστολή τους σε αυτή την ζωή. Απλά εκμεταλλευόντουσαν τον χρόνο τους στην γη στο έπακρο, ζώντας ορθά και κάνοντας τα σωστά πράγματα.
Το γεγονός ότι στον Ιερό Χώρο των Δελφών υπήρχαν Μύστες που είχαν Βιώσει το ΑΧΡΟΝΟ και Ζούσαν μια Ιερή Ζωή Καθαγιάζοντας τον Τοπικό Χρόνο και τις καθημερινές πράξεις, δεν είναι απλά ένας ισχυρισμός. Πέρα από την Εσωτερική Πληροφόρηση, αποδεικνύεται από την Δράση της Ιερής Κοινότητας, από τις Ιερές Τελετουργίες που Τελούσαν, από τις Γιορτές και την γενικότερη ιστορική δράση. Το ότι και στην Αρχαιότητα (λόγω έλλειψης πληροφοριών) και αργότερα στους χριστιανικούς αιώνες (λόγω εσκεμμένης διαστρέβλωσης της ιστορίας) επικράτησε μια αλλοιωμένη εικόνα για τους Δελφούς και την Δράση της Ιερής Κοινότητας είναι πρακτικά αδιάφορο. Όποιος θέλει να δει την Αλήθεια την βλέπει, όποιος κλείνει τα μάτια στην Αλήθεια απλά επιλέγει τον δρόμο της άγνοιας. Οι Ιεροί Μύστες Ζούσαν έτσι κι αλλιώς μια Ιερή Ζωή διαφορετική από αυτήν των απλών ανθρώπων.
Για τον Μύστη που Βιώνει την Εσωτερική Ουσία, που έχει Εδραιωθεί στον Εσωτερικό Εαυτό, που Παραμένει Ακίνητος Παρατηρητής όσων συμβαίνουν, υπάρχει Απόλυτη Ελευθερία. Ο «Παρατηρητής» μπορεί να Είναι στο ΑΧΡΟΝΟ, στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ, (μέσα στην Έκσταση), ή μπορεί να είναι στην Δημιουργία. Ενώ όμως Παρακολουθεί την Παγκόσμια Ροή των Φαινομένων, Έχει Σαφή Καθαρή Αντίληψη ότι η Ροή των Φαινομένων δεν είναι Ροή γιατί όλα γίνονται μέσα στην Ακινησία της Αντίληψης, Ρέουν  Χωρίς να Ρέουν, είναι μόνο ένα Φαινόμενο. Έτσι ο Μύστης όταν Βιώνει τις Καταστάσεις της Δημιουργίας δεν παραπλανάται να τα θεωρεί όλα αυτά πραγματικά. Έτσι μπορεί να Βιώνει τις Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις,  του Ανώτερου Εαυτού, να έχει Εμπειρία του Εσωτερικού Αιώνιου Χώρου, ή να βιώνει την εξωτερική ζωή του κατώτερου εαυτού, να ζει τον περιορισμένο εαυτό μέσα σε ένα αχανή εξωτερικό αντικειμενικό κόσμο. Όσο ο Μύστης είναι συνδεδεμένος με τον εξωτερικό φορέα του, το σώμα μπορεί να βιώνει όλες αυτές τις Καταστάσεις Ύπαρξης γνωρίζοντας ότι είναι Παροδικά Φαινόμενα. Την Μόνη αληθινή Κατάσταση (του ΑΧΡΟΝΟΥ) μπορεί να την Βιώνει μόνο Προσωρινά, (όπως στην ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ, που παρομοιάζεται στην Εσωτερική Παράδοση σαν το «κράτημα της αναπνοής» - πόσο θα το κάνεις;). Έχοντας όλη Αυτή την Εμπειρία, όταν αποχωρίζεται από το σώμα γνωρίζει που πηγαίνει. Όχι μόνο οι Κατώτεροι Κόσμοι της Μορφής (ο Αστρικός Ουρανός, η Νοητική Σφαίρα) είναι Παροδικοί αλλά ακόμα και τα Ηλύσια Πεδία της Μη-Δυαδικής Συνείδησης είναι μόνο Προσωρινή Διαμονή. Ακόμα και οι Ανώτεροι Ουρανοί του Εσωτερικού Χώρου, μολονότι είναι Αιώνιοι είναι Περιορισμένοι και συνεπώς δεν μπορούν να αναγνωριστούν σαν το ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΟΝΙΜΟ. Ο Αληθινός Μύστης (που έχει βιώσει πραγματικά, έστω και μία φορά, την ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ) ζει σαν Αφυπνισμένος Παρατηρητής, σε ένα Αιώνιο Τώρα και Μέσα σε Αυτό υπάρχουν όλα, παρελθόντα, τωρινά, και εισέρχονται κάθε στιγμή τα μελλούμενα. Αλλά όλα ανήκουν στο Παροδικό και Χάνονται στο Τέλος της Κοσμικής Δημιουργίας.



Το Απολλώνιο Σύμπαν


Όπως Ομολογεί η Εμπειρία των Μυστών Είμαστε Πάντα η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Ουσία, ο Παρατηρητής. Η Αληθινή Κατάστασή μας είναι το ΑΧΡΟΝΟ. Όταν μεταβαίνουμε, στην Δημιουργία, στον Ανώτερο  Εσωτερικό Εαυτό, στον κατώτερο εαυτό,  στο χρόνο του εξωτερικού κόσμου, αυτή είναι μια αλλαγή στην Αντίληψη, στην Επίγνωση, στην Κατανόηση. Απλά αποροφιόμαστε σε αυτό που συμβαίνει. Άρα κι η Επιστροφή δεν είναι πραγματική επιστροφή, είναι μόνο Αφύπνιση, Διαφώτιση, Κατανόηση.
Η Μύηση μας μαθαίνει τι ακριβώς Είμαστε, τι είναι πραγματικά η Ύπαρξη και τι σημαίνει η Ζωή. Μας διδάσκει πως να Αποσυρόμαστε από το Παροδικό, πως να Διαχειριζόμαστε την Ζωή Ορθά, πότε να είμαστε έξω, πότε να αποσυρόμαστε. Έτσι η ζωή γίνεται Ιερή.  Και τέλος μας αφυπνίζει στην παρούσα στιγμή, μας φέρνει μπροστά στο ερώτημα της ζωής. Πρακτικά, Που είμαστε την παρούσα στιγμή; Τι κάνουμε; Εκμεταλλευόμαστε σωστά τον χρόνο μας;
Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Βιώνεται μόνο Προσωρινά όσο είμαστε στο σώμα. Μόνο όταν αποχωριζόμαστε βιώνουμε μια Μόνιμη Μετάβαση στο ΑΧΡΟΝΟ.
Τελικά, ο ΕΑΥΤΟΣ είναι έξω από τον ΧΡΟΝΟ (τον Αιώνιο Χώρο, τον Χρόνο της Μεταβολής των Μορφών). ΕΔΩ, ΤΩΡΑ Είναι Όλα. Μπορείς να Είσαι στον ΕΑΥΤΟ, ΕΔΩ, ΤΩΡΑ. Μπορείς να είσαι Εδώ στον Αιώνιο Χώρο, μπορείς να ξεχνιέσαι εδώ στον Κόσμο των Μορφών. Το Εδώ ή το εδώ είναι Μέσα στο Όλο, μέρος του Όλου, δεν είναι το Όλο, δεν είναι κάτι ανεξάρτητο. Ό,τι είναι μέσα στον ΧΡΟΝΟ είναι περιορισμένο και παροδικό. Είναι αληθινό όταν συμβαίνει κι είναι παροδικό.  Όλες οι καταστάσεις, οι πραγματοποιήσεις, κάθε εξέλιξη, Όλα, είναι Μεταβολές. Όλα υπάρχουν κι ότι εμφανίζεται το ενεργοποιούμε εμείς, υπάρχει επειδή το παρατηρούμε. Αν απορροφηθούμε σε αυτό, αυτό αποκόβεται από το Όλο, φαίνεται ανεξάρτητο, «εισερχόμαστε» στην «πραγματικότητά» του. Η «Απόσυρση» από αυτό το απενεργοποιεί, το «εξαφανίζει». Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι η Κίνηση. Γίνεται αντιληπτός από την μεταβολή, από τα συμβάντα, αλλά δεν ταυτίζεται με τα συμβάντα. Είναι το Πλαίσιο της Κίνησης Μόνο, η Ζωή στην Αγνότητά της, η Λευκή Νύχτα που μέσα της πλέκονται τα όνειρα της ζωής.
Ο ΕΑΥΤΟΣ (το ΑΧΡΟΝΟ), ο ΧΡΟΝΟΣ, οι Μεταβολές Μέσα στον ΧΡΟΝΟ, ο Αιώνιος Χώρος (των Τριών Καταστάσεων), ο Χρόνος που Εκδηλώνονται οι Μορφές, τα Ηλύσια Πεδία,  ο Νοητικός Κόσμος , ο Αστρικός Κόσμος,  το Αιθερικό Πεδίο, το Υλικό Πεδίο, Όλα υπάρχουν ΕΔΩ, ΤΩΡΑ. Όλα όσα βιώνουμε είναι Εμπειρίες, υπαρξιακός χρόνος. Αλλά ποια είναι η Υπέρτατη Εμπειρία; Η Επιστροφή στον ΕΑΥΤΟ, η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟ ΑΧΡΟΝΟ. Αυτή ήταν η λύση που έδωσαν οι Αρχαίοι Σοφοί Μύστες κι αυτό το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ μας Παρέδωσαν να Διαφυλάξουμε και να Μεταδώσουμε στις μελλοντικές γενιές των ανθρώπων.


Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

Για τους Πραγματικά Μυημένους της Αρχαιότητας, των Δελφών, η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, ο Αληθινός Εαυτός, Βιωνόταν και γινόταν «Εσωτερική Εμπειρία» Μονάχα στην Υπέρτατη Κατάσταση που μπορεί να Βιώσει ο Άνθρωπος μέσα στην Έκσταση, σαν το ΑΧΡΟΝΟ. Ήταν λοιπόν ένα Βίωμα, μια «Εμπειρία Ζωής», αυτό που υπονοούσαν οι θεολογικοί όροι κι όχι απλά φιλοσοφικοί νοητικοί όροι που προσπαθούσαν να περιγράψουν την Πρώτη Αρχή. Η Εμπειρία του ΑΧΡΟΝΟΥ είναι μια Απόλυτη Κατάσταση που μέσα της συγχωνεύονται τα πάντα και λιώνουν τα «αντίθετα». Είναι μια Κατάσταση (αφού η Συνείδηση Εισέρχεται σε Αυτήν και Εξακολουθεί να Ζει, με τους Όρους Αυτής της Κατάστασης) και ταυτόχρονα δεν είναι Υπαρξιακή Κατάσταση (γιατί η Ύπαρξη είναι κάτι Περιορισμένο και γιατί εδώ δεν υπάρχει κάποια Αντίληψη που να Συλλαμβάνει κάποιο «περιεχόμενο», ιδιότητες, χαρακτηριστικά, κάτι που μπορεί να περιγράψει η Αντίληψη). Οι Μεγάλοι Μύστες είχαν ένα Μυστικό Όρο (ένα Βιωματικό Όρο, κι όχι απλά μια λέξη, όπως την αντιλαμβάνονται οι κοινοί άνθρωποι), ήταν ο όρος ΧΑΟΣ, το Χάος της Αρχαίας Παράδοσης, που όμως για όσους είχαν Βιώσει Πραγματικά την Υπέρτατη Κατάσταση «έδειχνε» τον πραγματικό «χαρακτήρα» του ΑΠΟΛΥΤΟΥ. Είναι ΑΥΤΟ που Υπάρχει Πάντα, ΑΥΤΟ που Υποστηρίζει τα Πάντα, Τελείως Πλήρες και Τελείως Κενό, Ζωντανό και Αθέατο, Φως και Σκοτάδι, Υπάρχει από Μόνο του, στην Δική του Κατάσταση και Βιώνεται Μόνο όταν η Ύπαρξη «Χάνεται» Μέσα του. Όλοι όσοι Βίωσαν (αν Βίωσαν) αυτή την Ύστατη Κατάσταση του Όντος γνωρίζουν για «τι» μιλάμε.
Αν και οι Μυημένοι μπορούσαν να Βιώσουν Αυτή την Κατάσταση (Μη-Κατάσταση) ανεξάρτητα από τον ιστορικό χρόνο και τις εξωτερικές συνθήκες, (μέσα στην Έκσταση), εν τούτοις η Ιερή Τελετουργία του Νέου Έτους, η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ, ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν απλά, πέρα από την Εσωτερική Εμπειρία που Βίωναν οι Μύστες, και ένα ιστορικό γεγονός που λάμβανε χώρα σε μια συγκεκριμένη στιγμή του Ιερού Ηλιακού Έτους (στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο), ούτε ήταν το πιο σημαντικό το γεγονός ότι συμμετείχαν σε αυτή την Μυστική εμπειρία πολλοί ταυτόχρονα. Αυτή η Τελετουργία ήταν μια «Επιβεβαίωση» της Πραγματικότητας, μια «Απόδειξη» για την φυσική, εγγενή, δυνατότητα του Ανθρώπου να Βιώσει την Υπέρτατη Κατάσταση της Ύπαρξής του και σηματοδοτούσε το πέρασμα από τον Χρόνο (της Δημιουργίας) στο ΑΧΡΟΝΟ (που Περιέχει τα Πάντα, Χωρίς να Αλλοιώνεται η Φύση του).
Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ήταν το Μεγάλο Εξωτερικό σύμβολο του ΑΧΡΟΝΟΥ. Οι Μύστες των Δελφών (και όλοι οι Μυημένοι του Αρχαίου Κόσμου) δεν προετοιμάζονταν για το φυσικό γεγονός του Ηλιοστασίου (αυτή θα ήταν όχι απλά μια επιφανειακή αλλά μια «υβριστική» ερμηνεία) αλλά για το ΜΥΣΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ την Ιερή Ώρα του Ηλιοστασίου (που ήταν Ιερή λόγω της Τελετουργίας, της Συμμετοχής των Μυστών και της Υπερβατικής Εμπειρίας που είχαν στην Διάρκειά της κι όχι σαν φυσικό εξωτερικό γεγονός, που θα ήταν ανόητη ειδωλολατρία).
Έτσι αφού οι Μύστες που είχαν ήδη Βιώσει την Υπέρτατη Κατάσταση (ή Προετοιμάζονταν να την Βιώσουν) Προετοιμάζονταν όλο τον μήνα πριν το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, για να Συμμετάσχουν σε μια Κοινή Ιερή Πράξη και να Ενωθούν Ομαδικά με το ΑΧΡΟΝΟ σε μια Ομαδική Εμπειρία που δεν είχε προσωπικό χαρακτήρα. Οι Μύστες «εκπροσωπούσαν» τον ΑΝΘΡΩΠΟ, το ανθρώπινο είδος και ολόκληρο του ανθρώπινο γένος. Και αυτό το έκαναν μέσα στην απλή Ανθρώπινη Εμπειρία και Γνώση τους κι όχι για να σφετερισθούν την Πνευματική Αλήθεια ή να κυριαρχήσουν θρησκευτικά πάνω στους άλλους. Μέσα από το Μυητικό Έργο τους (στην Διάρκεια του Ιερού Έτους) δεν «χειραγωγούσαν» τους ανθρώπους αλλά τους Άνοιγαν την Πνευματική Οδό της Απελευθέρωσης. Και γνώση είχαν και μέτρα λάβαιναν ενάντια σε αυτούς που προσπαθούσαν να εμπλέξουν το Ιερό και το «Μαντείο» σε κοσμικές επιδιώξεις και σε εξωτερικές υλικές δραστηριότητες. Αν η Ιερή Αδιαφορία δεν απομάκρυνε τους αμύητους κι αν η ιερή ανοχή και η ιερή κατανόηση δεν εξουδετέρωνε τις ταπεινές δραστηριότητες των εχθρών του ιερού, τότε ήταν αναγκασμένοι να απαντήσουν έμπρακτα, στο επίπεδο των βέβηλων, με ιερό πόλεμο.
Τον Ιερό Μήνα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Παρνασσός Έλαμπε μέσα στο Απόκοσμο Ουράνιο Φως και μονάχα οι Μυημένοι και οι Λάτρες του Φωτός μπορούσαν να το «διακρίνουν» από το λαμπερό φυσικό χειμωνιάτικο φως του Ιερού Όρους. Όλα ήταν Ειρηνικά, το Τοπίο, η Φύση, τα Δένδρα, οι Πηγές με το Ιερό Νερό κι οι Γλυκές Αναθυμιάσεις της μάνας γης. Και καθώς πλησίαζε η Ιερή Μέρα, η Ιερή Στιγμή, της Ιερής Πράξης, όλα βυθίζονταν όλο και πιο πολύ στην ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ. Κι όσοι ήταν Εδώ, στους Δελφούς, οι ιεροί προσκυνητές που έρχονταν από μακριά ένοιωθαν σαν να τους κοβόταν η ανάσα. Κι αυτό τους αφύπνιζε σε όσα ιερά συνέβαιναν στον Ιερό Χώρο, μέχρι που η αίσθηση της ζωής γινόταν ιερό δέος. Σήμερα δεν πηγαίνει κανένας με σεβασμό στον Ιερό Χώρο. Οι άνθρωποι αφού από το μίσος τους γκρέμισαν και επιχωμάτωσαν την περιοχή για να χτίσουν σπίτια να στεγάσουν την μικρότητά τους, προσπάθησαν να ξεχάσουν την ίδια τους την ζωή, την ίδια τους την ιστορία. Κι οι ανασκαφές των Γάλλων και των άλλων αυτό που αποκάλυψαν ήταν η βαρβαρότητα των ανθρώπων, όχι το Φως της Αλήθειας. Και το πλήθος των τουριστών που επισκέπτεται κατά χιλιάδες τον Χώρο προσβάλει την Αλήθεια, δεν προσφέρει Τιμή, μονάχα κέρδος στους εμπόρους της ιστορίας.
Αλλά τότε, παλιά, τότε που οι Έλληνες ήταν Έλληνες, όλα συνέβαιναν διαφορετικά, για αιώνες. Την Ιερή Μέρα οι Μύστες ντύνονταν σε ολόλευκους χιτώνες κι από νωρίς Ετοιμάζονταν για την ΜΕΓΑΛΗ ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ. Τι ακριβώς έκαναν; Μονάχα οι Μύστες Γνωρίζουν. Πέρα όμως από όλα όσα γνωρίζουμε, υποθέτουμε, ή φανταζόμαστε, ένα είναι βέβαιο. Την Ιερή Στιγμή μέσα σε κυριολεκτική και μεταφορική «Ακινησία» οι Μύστες Βυθίζονταν στο ΑΧΡΟΝΟ. Δεν μιλάμε για ακινησία του σώματος, της ψυχής ή του νου, ούτε για Ακινησία της Αντίληψης, αλλά για Ολοκληρωτική Ακινησία της Ύπαρξης, που Μέσα από την «Κοσμική Νύχτα» Βγάζει στο ΦΩΣ. Όταν οι Μύστες επέστρεφαν από την ΙΕΡΗ ΕΚΣΤΑΣΗ ξεκινούσε το Νέο Ιερό Έτος. Μέσα στην ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ σε λίγο θα άρχιζαν σιγά-σιγά ξανά οι Δραστηριότητες της Ζωής κι η Φύση θα Γιόρταζε μαζί με τους Ανθρώπους την Αναγέννηση του Χειμώνα και την Άνθιση της Άνοιξης. Το ΦΩΣ που για Μια Στιγμή είχε Αποσυρθεί στην Δική του Άχρονη Κατάσταση Επέστρεφε στην Δημιουργία για ένα ακόμα συμβολικό κύκλο.


Η Παράδοση

Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι το ΑΧΡΟΝΟ, τι είναι το ΦΩΣ. Κι όσοι Μύστες Βίωσαν την Υπέρτατη Κατάσταση είναι Άφωνοι. Η ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ είναι η Ίδια η Ουσία της Ζωής κι όχι μια Ιερή Υποχρέωση ή ένας Εξωτερικός Κανόνας Πειθαρχίας. Οι Αρχαίοι Μύστες Φρόντισαν να Ασφαλίσουν το Μυστικό και να Εξασφαλίσουν την Ιερή Μετάδοση του Φωτός, με την Προσωπική Μετάδοση μέσα στον Χρόνο. Αν σήμερα μιλάμε για όλα αυτά δεν το κάνουμε ούτε για να εντυπωσιάσουμε, ούτε για να προκαλέσουμε. Γνωρίζουμε ακόμα τις πιθανότητες να γίνει κακή χρήση όλων αυτών των πληροφοριών. Όσα είπαμε (το ορκιζόμαστε) δεν είναι δικά μας, γράφτηκαν με ιερή εντολή κι είναι μονάχα ένα μέρος από αυτά που μας αποκαλύφθηκαν. Δεν είναι απλά ντροπή για τους κατοίκους αυτού του Τόπου να έχουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την Αλήθεια, για το Παρελθόν, για τους Προγόνους τους, είναι ότι μη γνωρίζοντας δεν είναι Έλληνες. Πρέπει να Γνωρίσουν για να ξαναγίνουν Έλληνες.
Υπάρχει πραγματικά μια Εσωτερική Παράδοση που Πηγάζει από την Αρχαία Κοινότητα των Μυστών (που είχαν Ιερή Έδρα τους Δελφούς) και Συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όσοι είναι απέξω μπορούν να υποθέτουν ή να φαντάζονται πολλά. Όσοι είναι Μέσα γνωρίζουν ότι είναι καθαρά πνευματική κοινότητα χωρίς εξωτερικές δραστηριότητες ή παρουσία. Δεν μιλάμε για ανθρώπινο οργανισμό ή ίδρυμα. Η Μύηση, τα Μυστήρια είναι καθαρά Πνευματική Διαδικασία κι είναι κάτι ιδιωτικό κι όχι κάτι δημόσιο. Έχει περάσει πια η Εποχή που υπήρχε ανάγκη για μια Εξωτερική Θρησκεία. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν κατανοήσει ότι η Αλήθεια είναι Εσωτερική Διαφώτιση κι όχι Εξωτερική Δραστηριότητα (νοητική σύλληψη ή εξωτερική υλική πράξη). Κι αυτό που Διατηρεί και Μεταδίδει η Εσωτερική Παράδοση είναι το ΦΩΣ, η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, κι όχι Διδασκαλίες, οι Πρακτικές. Αν Υπηρετούμε έστω και στο Ελάχιστο αυτόν τον Σκοπό, νοιώθουμε ότι δεν χαραμίσθηκε η ζωή μας στην γη.
Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στο ιερό χρονικό διάστημα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Για κάποιους έχει σημασία, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν καν για τι πράγμα μιλάμε. Οι δρόμοι τους οδηγούν μακριά, πρέπει ακόμα να περιπλανηθούν στις χώρες της άγνοιας, μέχρι να διαπιστώσουν ότι όλα τα μονοπάτια που πήραν ή μπορούν να πάρουν, τους οδηγούν ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥΣ, στην ΘΕΪΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.


Sunday, November 3, 2019

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Γ'

Η Εσωτερική Παράδοση, (Η Εσωτερική Πληροφόρηση)
Δελφική Λατρεία
 Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος
Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας
Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές
Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο
Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)
Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)
Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό.
Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)
Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς
Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.
Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης
Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους
Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

Η πιο βαθιά, θεολογική, μεταφυσική, ανθρωπολογική αντίληψη, της Ορφικής Εσωτερικής Παράδοσης (που διατηρήθηκε στους Ορφικούς Θιάσους, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους, στους Δελφικούς Οσίους Ιεροφάντες, στους Μύστες της Ελευσίνας και σε όλα τα Μυητικά Κέντρα της Αρχαιότητας, κι ακόμα στους Μυημένους Φιλοσόφους, μέσα στους αιώνες) είναι η βιωματική αντίληψη μιας Ενιαίας Πραγματικότητας (Χωρίς «Διακρίσεις»), που οι Αρχαίοι Μύστες ονόμαζαν «Φύση», «Μεγάλη Ψυχή». Αυτή η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, από Μέσα της, Μέσα της, Εκδηλώνει Ό,τι Υπάρχει, κάθε Φαινόμενο. Αυτή η «Εκδήλωση», η «Δημιουργία» δεν είναι μια «Αλλοίωση» της Φύσης, μια «Μεταβολή» της Ουσίας, αλλά μόνο «Δραστηριότητες», «Δυνάμεις», «Πεδία Δράσης», «Μορφές». Με άλλα λόγια όλο αυτό που Συμβαίνει είναι «Αντιληπτικής», Νοητικής» Υφής κι όχι κάποια χειροπιαστή ουσία που αλλοιώνεται, αλλάζει και παράγει νέες καταστάσεις και μορφές (ανεξάρτητες ως ένα σημείο). Αυτό είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε γιατί από εδώ πηγάζει μια δεύτερη πολύ σημαντική αντίληψη των Ορφικών, η Αντίληψη του «Βάθρου» που Παραμένει σαν Ενιαία Πραγματικότητα και Στηρίζει όλες τις Φαινομενικές Αλλαγές, τις Περιέχει και τις Αφομοιώνει Αποκαθιστώντας την Ενότητα. Έτσι κάθε «Εκδήλωση», κάθε «Δημιουργία», κάθε «Εξελικτικό Ξεδίπλωμα Φαινομένων» είναι αναγκαστικά «Κυκλικό» γιατί όλα Επανέρχονται στην Αρχέγονη Ενότητα. Με άλλα λόγια η Ενιαία Πραγματικότητα, η Ενότητα του «Βάθρου», είναι η Μόνη Ύστατη Πραγματικότητα, πέρα από όλες τις Μεταβολές και τα Φαινόμενα (που «καταλήγουν» όλα στην Ενότητα).
Έτσι, το Μόνο Αληθινό είναι η Ενιαία Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή. Κι ενώ Αυτή η Φύση, Πηγαία κι Αυθόρμητα, Γεννά, Παράγει, Στηρίζει, Περιέχει και Καθοδηγεί τα πάντα στην εξέλιξή τους, γίνεται φανερό ότι Αυτή η Φύση, στην Αληθινή της Κατάσταση Παραμένει η Μόνη Πραγματικότητα κι όλα τα άλλα δεν είναι παρά περαστικά φαινόμενα. Όλα αυτά που «Δημιουργούνται», Πεδία, Κόσμοι, Μορφές, υπάρξεις, ζωή, εμπειρία, όλα είναι παροδικά. Και η Μόνη Αλήθεια είναι η Πραγματική Φύση στο Βάθος των Φαινομένων.
Από εδώ λοιπόν πηγάζει η βασική ορφική αντίληψη ότι η Κατάσταση της Ενότητας είναι η Αληθινή Φυσιολογική Κατάσταση κι ότι η «Διάσπαση» της Ενότητας είναι μια εκτροπή και μια «αμαρτία». Κατανοώντας όμως την φυσική αναγκαιότητα αυτής της διαδικασίας θεωρούν την «Διάσπαση» της Ενότητας όχι σαν «φόνο» αλλά σαν «Ιερή Τελετουργική Πράξη». Έτσι μέσα στον Θεολογικό Μύθο του Διασπαραγμού του Ζαγρέα από τους Τιτάνες, οι Τιτάνες δεν διαπράττουν μια «εχθρική» πράξη αλλά προωθούν μια φυσική εξελικτική ανάγκη. Για αυτό και στην Τελετουργική Αναπαράσταση του Διασπαραγμού οι ιερείς εκτελούν ένα ιερό καθήκον. Με άλλα λόγια η Διάσπαση της Ενότητας, φωτισμένη με την κατανόηση της πραγματικότητας, από «αμαρτία» γίνεται συνειδητή επιλογή που οδηγεί την δημιουργία στα άκρα της. Είναι ακριβώς μια επιλογή κι όχι ένα αθέλητο λάθος, μια πραγματική μοιραία «αμαρτία».
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι οι Ορφικοί θεωρούν την Κατάσταση της Οντολογικής Ενότητας (που μπορούμε να βιώσουμε στο Βάθος της ύπαρξής μας) σαν την Πραγματική Κατάσταση που μπορεί ο άνθρωπος, μέσα στην Κατανόησή του, να Αναζητήσει και να Βιώσει δείχνοντας «ανοχή» στην άλλη (αντίθετη) επιλογή που ακολουθούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αυτό δείχνει την Ευγένεια της Ορφικής Αντίληψης και την έλλειψη φανατισμού από τους Ορφικούς. Αυτή η θεολογική, φιλοσοφική, ανθρωπολογική, κατανόηση, της Τελικής Πραγματικότητας και του Αληθινού Προορισμού του ανθρώπου οδηγεί την Δράση και την Συμπεριφορά σε ένα ιερό τρόπο ζωής, σε αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν «Ορφικό Βίο».
Εφόσον οι Ορφικοί Αναζητούσαν (να Βιώσουν) την Οντολογική Ενότητα κι εφόσον αναγνώριζαν (αισθάνονταν, ένοιωθαν) ότι (άσχετα αν το βίωναν ή όχι) όλα Είναι Ένα στο Βάθος (της οντολογικής αναζήτησης) κατανοούσαν βαθιά ότι αυτή η Ενότητα δεν μπορεί να «διαχωρίζει», να «μάχεται», να «βλάπτει» οτιδήποτε. Έτσι ακολουθούσαν μια ζωή μη-βίας κι απέφευγαν την συνειδητή βλάβη οποιουδήποτε πλάσματος. Αυτός είναι ο λόγος που αρνούνταν τις αιματηρές θυσίες των ζώων (κι είχαν προσφορές μόνο καρπών, λουλουδιών, αρωμάτων, κλπ.) και απέφευγαν την κατανάλωση κρέατος, αυγών, κλπ. Αλλά η βαθιά κατανόηση της Ενότητας δεν περιόριζε τον Ορφικό Βίο σε κάποιους κανόνες εξωτερικής συμπεριφοράς και «αποχής», ούτε σε απλές τυπικές καθαρτήριες τελετουργίες, τους «καθαρμούς». Η Αναζήτηση της Οντολογικής Ενότητας, στο Βάθος μας, οδηγούσε σε μια πιο θρησκευτική, φιλοσοφική κι οντολογική (βιωματική) στάση ζωής. Εδώ βασίζεται η «Φιλοσοφία» της Απόσυρσης, της Περισυλλογής, της Απελευθέρωσης («Λύσις»). Οι Ορφικοί ήθελαν έμπρακτα να Επιστρέψουν στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα. Αυτός είναι ο λόγος της «ύπαρξης» (της «Καθιέρωσης») των Ιερών Μυστηρίων, δηλαδή της Μυητικής Διαδικασίας που θα μπορούσε να οδηγήσει τον άνθρωπο πίσω στην Αρχέγονη Ενότητα του Όντος.
Γινόταν κατανοητό, στους Κύκλους των Ορφικών, ότι εφόσον η Μόνη Πραγματικότητα είναι Ενιαία, ότι Μόνο Φύση υπάρχει, ότι Αυτή η Φύση είναι η Ψυχή που Εμψυχώνει τα πάντα, και βρίσκεται στο Βάθος (σαν «Βάθρο» της Ύπαρξης) πέρα από όλες τις παροδικές αντιληπτικές καταστάσεις που βιώνουν τα όντα, ο Δρόμος της επιστροφής στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα είναι Μέσα στον άνθρωπο, Μέσα μας, κι όχι στην εξωτερική αναζήτηση (με εξωτερικά μέσα) κάποιας αντικειμενικής πραγματικότητας, κάποιου αντικειμενικού θεού, γιατί ό,τι συλλαμβάνει η αντίληψη, η σκέψη, οι αισθήσεις, η εμπειρία, είναι «περιεχόμενο» και μικρότερο της ανθρώπινης αντίληψης. Η αναζήτηση ενός τέτοιου θεού είναι ειδωλολατρία κι ο «θεός» αυτής της σύλληψης είναι ένα «είδωλο» (της αντίληψης) κι όχι κάτι πραγματικό. Με άλλα λόγια οι Ορφικοί ήταν τελείως Εσωτερικοί (στην Αντίληψή τους), αναζητούσαν Έσω (στο Εσωτερικό Βίωμα) την Πραγματικότητα, την Αλήθεια και δεν ήταν ειδωλολάτρες όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι γύρω τους. Βάζοντας τα Θεμέλια της Εσωτερικής Παράδοσης διατήρησαν και μετέδωσαν το Φως (το Εσωτερικό Βίωμα, το Βίωμα του Εσωτερικού Φωτός, της Φωτεινής Ουσίας μας) μέσα στους αιώνες, μέχρι σήμερα. Σε αυτή την Εσωτερική Παράδοση χρωστάμε πολλές από τις «πληροφορίες» που έχουμε για την Αρχαιότητα.

 


(Αναπαράσταση του Ιερού Χώρου των Δελφών)


Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε στην Αρχαιότητα πρέπει να πάμε πέρα από την εξωτερική επιφανειακή εικόνα της Αρχαίας Ελλάδας που μεταδίδουν αιώνες τώρα οι «χριστιανοί» στην επίσημη αντίληψη, στην εκπαίδευση και στα σχολεία. Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι τα παρουσιάζουν. Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι Μυημένοι που ξεκινώντας από τον Όλυμπο (την Πατρίδα του Ορφέα) εγκαθίδρυσαν Ένα Ιερό Κέντρο στους Δελφούς και μέσω των Μυστικών Ιερών Σχέσεων, που η Ιερή Αμφικτυονία ήταν μόνο η εξωτερική δραστηριότητα (η εξωτερική εικόνα), είχαν δημιουργήσει ένα Ιερό Δίκτυο, με Ανώτερο Μυητικό Κέντρο τους Δελφούς, Εξωτερικό Λατρευτικό Κέντρο την Ελευσίνα, και Ιερά σε όλη την Ευρύτερη Ελλάδα. Όλα αυτά λειτουργούσαν Φυσικά χάρις στην Ύπαρξη Μυημένων κι όχι μέσα από ανθρώπινη εποπτεία, διοικητικό έλεγχο ή εξωτερικές δραστηριότητες. Η Εσωτερική Ζωή Λειτουργούσε στο Βάθος καθοδηγώντας με φωτισμένη δράση και τις εξωτερικές δραστηριότητες. Οι πιο πολλοί άνθρωποι, ακόμα και στην αρχαιότητα, έβλεπαν μόνο την επιφάνεια, τα ασήμαντα εξωτερικά γεγονότα. Με την κατάρρευση του Αρχαίου Κόσμου και την επικράτηση της «χριστιανικής» βαρβαρότητας, η Εσωτερική Παράδοση περιορίστηκε σε Μυστικούς Κύκλους Μυημένων, που μετέφεραν το Αρχαίο Φως μέχρι τις μέρες μας.
Σκοπός όλης αυτής της Μυητικής Δράσης και Δραστηριότητας ήταν ακριβώς να Εκπληρωθεί ο Εγγενής (Φυσικός) Προορισμός του Ανθρώπου, η Επιστροφή πίσω στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα. Η Υιοθέτηση της Ορφικής Διδασκαλίας, της Ορφικής Αντίληψης της Ζωής απαιτούσε τον «Ορφικό Βίο», την ορφική συμπεριφορά και ζωή. Αυτό Οδηγούσε στα Μυητικά Κέντρα, στα Μυστήρια, στην Μύηση. Κι η Μύηση, η Μυητική Διαδικασία είχε οργανωθεί από τους Ορφικούς Οσίους των Δελφών και τους Άλλους Ιεροφάντες με τέτοιο τρόπο που ο άνθρωπος να οδηγείται μέσω των Βαθμίδων της Μύησης στην Τελική Απελευθέρωση, στην Ύστατη Κατανόηση που Αναγνωρίζει στο Βάθος της Ύπαρξης την Αρχή, την Πραγματικότητα, την Αρχέγονη Φύση, την Ψυχή του Απείρου.
Όταν κάποιος Υιοθετεί (ακόμα και σήμερα) την Ορφική Αντίληψη για την Ύπαρξη, τον Κόσμο, την Ζωή, αρχίζει να αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα σαν Μια Ενότητα Εντός της Οποίας Συμβαίνουν όλα κι αρχίζει να Διερευνά την Σχέση του Όλου με την ατομικότητα που βιώνει, την Σχέση της Πραγματικής Ουσίας με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Με άλλα λόγια Συνδέει την Ύπαρξή του με το Βάθος της Ύπαρξης (ακόμα κι αν δεν το βιώνει καθαρά και στην έκτασή του) και Βλέπει όλα όσα συμβαίνουν Μέσα σε Αυτό το Πλαίσιο. Παύει να βλέπει τον εαυτό του σαν μια αποκομμένη ατομικότητα μέσα σε ένα αντικειμενικό εξωτερικό κόσμο. Αυτή είναι μια πλήρης αντιστροφή της Αντίληψης και της Φιλοσοφίας της Ζωής στα πλαίσια της οποίας αντιλαμβάνεται και δρα πλέον. Αυτή η κοσμοαντίληψη δεν περιορίστηκε στους Ορφικούς και Μυστικούς Κύκλους. Διαπνέει όλους τους αιώνες της Αρχαιότητας (μέχρι τους μεταχριστιανικούς αιώνες), εμπνέει τον Φιλοσοφικό Στοχασμό, στηρίζει την Κοινωνική Αντίληψη της Δημοκρατίας (που θεμελίωσε στην πραγματικότητα, σαν καθοδηγητής, ό «τύραννος» Πεισίστρατος) και αποτυπώνεται στον λόγο του Στωικού Κλεάνθη, τον 3ο π.Χ. αιώνα, «Εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν», που «κακώς» (πολύ «κακώς») αποδίδεται στον Απόστολο Παύλο (αν και ο ίδιος ομολόγησε στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο, κάποιους αιώνες μετά, ότι δανείστηκε την φράση).
Η πραγματική όμως πνευματική εργασία, πέρα από μια γενική κι αφηρημένη κοσμοαντίληψη, άρχιζε με την Μύηση της Άνοιξης, που άσχετα από τον αντικειμενικό τόπο που θα γίνονταν (στους Δελφούς του Παρνασσού, στο Ιερό της Περσεφόνης στις ειδυλλιακές όχθες του Αττικού Ιλισού, ή σε κάποιο από τα πολλά διάσπαρτα Ιερά, σε όλη την Ελλάδα), ο πραγματικός σκοπός και το «περιεχόμενο» της Μύησης ήταν να αντιληφθεί έμπρακτα ο μύστης, να βιώσει, ότι «Αυτός» (η Αληθινή Ουσία) είναι κάτι ξεχωριστό από την «εμπειρία» του, από τις δυνάμεις, που χρησιμοποιούσε, την σκέψη, τις αισθήσεις, το σώμα, τις πράξεις στον εξωτερικό κόσμο (που έκανε μέσω του σώματος), τον εξωτερικό κόσμο. Αυτή η συνειδητοποίηση (που σήμαινε στην πραγματικότητα την «ενεργοποίηση», την «αφύπνιση» του Βαθύτερου Κέντρου της Ψυχής μέσα στο σώμα, ή την «μετατόπιση» σε αυτό το Κέντρο, την απόσυρση από τα περιφερειακά μέρη όπου λειτουργεί ο συνηθισμένος άνθρωπος) γινόταν όχι με θεωρητική διδασκαλία αλλά με συγκεκριμένες στάσεις και δράσεις κι ανάληψη του ελέγχου των εξωτερικών λειτουργιών (της σκέψης, της αίσθησης, της αίσθησης του σώματος, της σωματικής δράσης). Μόνο όταν ο μύστης βίωνε πραγματικά αυτή την «διάκριση» του αληθινού εαυτού από τις λειτουργίες και το σώμα αποκτούσε νόημα και περιεχόμενο η Μύηση. Επειδή όμως ήταν μια περίοδος μαθητείας, δοκιμασίας, πνευματικής προσπάθειας, κι υπήρχαν πάντα αστοχίες για αυτό τον λόγο είχαν καθιερωθεί οι ιεροί «καθαρμοί» που δεν ήταν συνδεμένοι μόνο με το νερό (υδάτινοι καθαρμοί, βάπτισμα, κλπ.) αλλά και με άλλες δραστηριότητες. Όπως και να έχει αυτή η Πρώτη Μύηση ήταν η Βάση κι από αυτό αντλεί την σημασία της.
Ο αντικειμενικός στόχος της Θερινής Προετοιμασίας ήταν να Εδραιωθεί ο μύστης στο Πραγματικό Κέντρο του Εαυτού και να ελέγξει απόλυτα όλες τις περιφερειακές εξωτερικές λειτουργίες, δράσεις κι εμπειρίες. Αυτό γινόταν με την Εποπτεία των Μυστών στα Διάφορα Ιερά Κέντρα, στους Δελφούς, στην Ελευσίνα, (στο Πλουτώνιο), κι αλλού. Η πραγματική εμπειρία του μύστη «ελεγχόταν» με την έμπρακτη απόσυρσή του από όλα τα εξωτερικά, πράγμα που αποδείκνυε τον πλήρη έλεγχο των εξωτερικών λειτουργιών. Αυτό Προετοίμαζε την μύστη για την Μεγάλη Μύηση του Φθινοπώρου. Αυτό που διαφοροποιούσε την Περίοδο Προετοιμασίας από την Μεγάλη Μύηση του Φθινοπώρου ήταν ότι η δράση είχε σαν περιεχόμενο τον «έλεγχο» των εξωτερικών λειτουργιών, ενώ η Φθινοπωρινή Μύηση σηματοδοτούσε το οριστικό πέρασμα από τον εξωτερικό κόσμο στο Εσωτερικό Διάστημα, μια πλήρη αλλαγή της Συνείδησης και του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε.
Οι Μυήσεις στην διάρκεια του Ιερού Έτους δεν συνδέονται αποκλειστικά με ένα μόνο κέντρο αλλά ήταν αντικείμενο ιερών εργασιών σε όλα τα Ιερά Κέντρα. Έτσι, κακώς συνδέεται η Φθινοπωρινή Μύηση μόνο με την Ελευσίνα, με τα Μεγάλα Μυστήρια. Αυτό δεν προβλημάτιζε τους Αρχαίους Μύστες, τους Οσίους των Δελφών ή τους άλλους Ιεροφάντες. Εξάλλου οι Δελφικοί Μύστες είχαν διατηρήσει την πιο ιερή αποκλειστικότητα, αυτή των Χειμωνιάτικων Ιερουργιών του Νέου Έτους και των Γιορτών του Χειμώνα στον Παρνασσό. Η Μυητική Εμπειρία των Μεγάλων Μυστηρίων, η «Αυτοψία», η Όραση της Αληθινής Ουσίας μας, είναι ένα Οριστικό Πέρασμα σε μια Άλλη Πραγματικότητα (έτσι το ερμηνεύει η «εμπειρία» μας, η εμπειρία μιας συνείδησης που μετουσιώνεται αντιληπτικά). Είναι ταυτόχρονα «Έξοδος» από τον κόσμο των Φαινομένων, είναι «Είσοδος» στην Εσωτερική Πραγματικότητα, αλλά κυρίως είναι μια Πλήρης Μεταστροφή της Συνείδησης, της Αντιληπτικής Διαδικασίας και της Εμπειρίας της Ύπαρξης. Πρακτικά (για την εμπειρία του μύστη) σημαίνει μια πλήρη απόσυρση από τα «εξωτερικά», μια ολοκληρωτική απομόνωση από λειτουργίες και «πληροφορίες» από τον εξωτερικό κόσμο. Καθώς η Συνείδηση Αποσύρεται στον Εαυτό της η Αντίληψη έχει εμπειρία μόνο από τον Εσωτερικό Χώρο, νοιώθουμε να «βρισκόμαστε» αλλού, σε ένα άλλο κόσμο. Το Σύθαμπο Καθαρίζει σε Φως, Χωρίς Όρια. Αυτή η Εμπειρία της Αληθινής φωτεινής Ουσίας μας οδηγεί σταδιακά στην Απελευθέρωσή μας από τα δεσμά, στην Επέκταση στην Απεραντοσύνη της Φύσης μας, στην Άχρονη Πραγματικότητά της. Όταν ο μύστης που έχει αυτή την Εσωτερική Εμπειρία «επανέρχεται» στον περιορισμένο εαυτό, στο σώμα και στην αίσθηση του εξωτερικού κόσμου, αντιλαμβάνεται (λόγω της Μεταμόρφωσης της Συνείδησης από την Εσωτερική Εμπειρία) τελείως διαφορετικά. Αντιλαμβανόμαστε ότι (επειδή έχουμε συνδεθεί με το Άπειρο Βάθος μας) όλα είναι Μέσα μας κι όχι ότι είμαστε «εμείς» μέσα σε ένα εξωτερικό κόσμο. Έχει συμβεί μια Πλήρης Αντιστροφή στην Αντιληπτικότητά μας. Έτσι Κατανοούμε Πλήρως, τώρα, την Ορφική Κοσμοθεωρία της Ενιαίας Πραγματικότητας, της Μιας Φύσης που τα Εμπεριέχει όλα (αντιληπτικές καταστάσεις, κόσμους, ζωή, εμπειρίες, όλα). Έχουμε Βιώσει την Ταύτιση με αυτή την Πραγματικότητα, με την Αληθινή Φύση, με την Μεγάλη Ψυχή.
Από εδώ και πέρα η Αντίληψή μας και η Πνευματική Πορεία μας ακολουθούν ένα άλλο δρόμο. Καθώς έχουμε Εδραιωθεί στο Πραγματικό Κέντρο του Εαυτού, στο «Σημείο» που Εμείς σαν Ψυχή (Άχρονη, Άπειρη, Ελεύθερη Πραγματικότητα, Παρουσία) «συνδεόμαστε» με το σώμα κι έχουμε πλέον Εμπειρία και της Εσωτερικής Πραγματικότητας και του «εξωτερικού» κόσμου, βρισκόμαστε στην πραγματικότητα σε μια Πύλη που χωρίζει το έσω από το έξω, μπορούμε να κατευθυνθούμε κι Εδώ (στο Έσω) και εδώ (στο έξω). Γίνεται λοιπόν απόλυτα κατανοητό ότι βρισκόμαστε σε μια Προσωρινή Στάση, μια Κατάσταση Ισορροπίας ανάμεσα στο Άχρονο και τον Παροδικό Κόσμο των Φαινομένων. Λόγω της Κατάστασής μας (και της Προηγούμενης Εμπειρίας μας) κατανοούμε ότι η ζωή μας στον εξωτερικό κόσμο δεν έχει άλλη σημασία κι άλλο προορισμό από το να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι προσωρινή κι ότι ο Τελικός Προορισμός μας είναι οι Ανώτεροι Εσωτερικοί Ουράνιοι Κόσμοι. Ακριβώς εδώ αποκτά τον πολύτιμο χαρακτήρα του το Ιερό Χρονικό Διάστημα ανάμεσα στην Φθινοπωρινή Ισημερία και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Μέσα από τις Ανώτερες Μυήσεις, Αποσυρόμαστε Οριστικά από τον Εξωτερικό Κόσμο και Εισερχόμαστε στην Ανώτερη Πραγματικότητα όπου Αποκτάμε Εμπειρία της Ενιαίας Πραγματικότητας όπου δεν υπάρχει πλέον «διάκριση» ανάμεσα στο Έσω και το Έξω. Είναι Όλα Εδώ, Μέσα στην Ανώτερη Επίγνωση, Τώρα. Πρακτικά, (για την εμπειρία του μύστη), αυτό σημαίνει μια Εμβάθυνση της Εσωτερικής Εμπειρίας, μια Βαθύτερη Ενεργοποίηση του Ψυχικού Κέντρου του Εαυτού, μια Βαθύτερη Αφύπνιση της Επίγνωσης της Πραγματικότητας, που Οδηγεί στην Μετάβαση στα Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης, μια Αλλαγή στην Αντίληψη του Χώρου που Αναγνωρίζεται όχι σαν Εξωτερικός Χώρος, αλλά σαν Εγγενής Αντίληψη της Ίδιας της Συνείδησης. Έτσι Ενοποιούνται Υποκείμενο Αντικείμενο στην Μοναδική Ουσία της Συνείδησης. Αυτή η Μετάβαση από την Παγκόσμια συνείδηση στον Χώρο, στην Ενοποίηση Υποκειμένου-Αντικειμένου και στην Ανάδειξη της Μόνης Ουσίας, αναγνωρίζεται από τον μύστη σαν Διάφορες Μυητικές Βαθμίδες, σαν Ανώτερες Καταστάσεις της Ψυχής, που στον Θεολογικό Συμβολισμό Εκπροσωπούνται από τον Εξωτερικό Απόλλωνα του Θέρους τον Διόνυσο (της Άνοιξης) - Βάκχο (του Φθινοπώρου) και τον Μυστικό Απόλλωνα του Χειμώνα (τον Φάνη των Ιερατικών Ύμνων). Στην Ελευσίνα ήταν γνωστή στους μύστες και στους λάτρες μόνο η ανώτερη Μύηση της Εποπτείας (της Εμπειρίας της Παγκόσμιας Συνείδησης στον Χώρο). Ασφαλώς ήταν γνωστές στους Ιεροφάντες και οι Ανώτερες Καταστάσεις (και Μυήσεις), αλλά δεν γινόταν λόγος για αυτά. Αυτοί που Ασχολούνταν πραγματικά με τις Μυήσεις του Ιερού Χρόνου πριν το Ιερό Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν στους Δελφούς, όπου Γνώριζαν ότι χωρίς αυτή την Ιερή Προετοιμασία δεν ήταν δυνατή η Εμπειρία της Υπέρτατης Μύησης.
Οι Καταστάσεις που Βιώνουμε στις Ανώτερες Μυήσεις είναι Καταστάσεις Αντικειμενικές που Συμβαίνουν Ταυτόχρονα και στην Ψυχή (στην Συνείδηση) και στο Κέντρο του Εαυτού στο σώμα. Κι αυτό είναι που τις διαφοροποιεί από το αν τις βιώναμε χωρίς σώμα (όπως όταν αποχωριζόμαστε με τον θάνατο). Σε Αυτές τις Καταστάσεις Είμαστε (σαν Ψυχή, σαν Συνείδηση, σαν Παρουσία) συνδεδεμένοι με το σώμα. Όσο «Προχωράμε» Βαθύτερα (στην Ύπαρξή μας), ή  Ψηλότερα (από άποψη «πνευματικής εξέλιξης»), ή Ανώτερα (σαν «επίγνωση»), τόσο η «σύνδεση» εκλεπτύνεται (η «εξασθενεί»), δίνοντάς μας την δυνατότητα και την ευκαιρία να Βιώσουμε (σαν Ψυχή) Μεγαλύτερη Ελευθερία, (πράγμα που διαφοροποιεί την ποιότητα της Εμπειρίας, τον «χαρακτήρα» της, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της).
Όπως δίδασκαν οι Όσιοι στους Δελφούς η Υπέρτατη Κατάσταση όπου ο Μύστης Βιώνει την Αληθινή Θεϊκή Ουσία της Ψυχής είναι όχι μια κατάσταση αλλά η Απόλυτη Εμπειρία της Ζωής που Πηγάζει Αυθόρμητα από την Ίδια την Πραγματικότητα ( Φύση, Ψυχή, Ουσία) και Στηρίζεται στην ίδια την εκδήλωσή της, χωρίς προσδιορισμούς, ιδιότητες, τελείως ακατάληπτη από οποιαδήποτε προσπάθεια αντίληψης. Είναι μια «Κατάσταση» που ελάχιστοι άνθρωποι βιώνουν και μόνο σε στιγμές Βαθιάς Έκστασης κι όχι σε μια διαρκή βάση. Η Εμπειρία Αυτή Προετοιμάζονταν και Συνέβαινε στις πιο Ιερές Στιγμές του Νέου Έτους, σε μια Ιερή Τελετουργία Απόλυτης Μυστικότητας και Σιγής.
Για να Προετοιμαστούν οι Μύστες για την Υπέρτατη Κατάσταση έπρεπε να μπουν σε μια «Κατάσταση Απόλυτης Νύχτας» όπου η «σύνδεση» με το σώμα έφτανε στο «ελάχιστο». Αυτό το βίωναν (όσοι το βίωναν) καθώς ο ηλιακός χρόνος πλησίαζε προς το τέλος του, στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Οι Πραγματικές Τελετές του Νέου Έτους γίνονταν Μυστικά από τους Μύστες ενώ οι Εξωτερικές Τελετές αποτύπωναν συμβολικά τα Ιερά Γεγονότα. Κι ασφαλώς υπήρχαν κι εξωτερικές γιορτές που ελάχιστη σχέση είχαν με όσα συνέβαιναν εσωτερικά.
Βέβαια για τον αμύητο, ακόμα κι αν έχει ασχοληθεί με αυτά τα θέματα και τις πνευματικές πρακτικές, όλα αυτά που λέμε μπορεί να φαίνονται μη αληθινά ή υπερβολικά. Στην πραγματικότητα, για να καταλάβουμε, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας όχι μόνο την Ορφική Διδασκαλία αλλά και τις συνθήκες ζωής που επικρατούσαν πριν τόσους αιώνες στην Ελλάδα και ιδιαίτερα σε Ιερούς Χώρους όπως οι Δελφοί, η Ελευσίνα κι Άλλα Ιερά. Όλα αυτά, οι Μυήσεις, οι Καταστάσεις Περισυλλογής οι Μυστικές Εμπειρίες ήταν κάτι γνωστό, τουλάχιστον σαν «πληροφορία» στον Αρχαίο Κόσμο και ιδιαίτερα στους Ιερούς Χώρους όπου προσέρχονταν οι Αρχαίοι Λάτρες. Εξάλλου όλα αυτά είναι γνωστά και σε άλλες Παραδόσεις, σε διάφορες εποχές της Ιστορίας. Έτσι το τι θεωρούμε αληθινό, ψεύτικο, υπερβολικό ή συνηθισμένο, εξαρτάται από το από «που» το «βλέπουμε».

Η Τελική Μύηση
Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση
Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

Η Παράδοση
Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Our Prayer

The Path Within

 

O Cosmos, we stand at the precipice of the Absolute, gazing into the void of the Unknown. We search for a way to transcend the bounds of thought and ego, to experience the essence of our deepest being.

The Buddha, the Masters of the East Upanishads, Orpheus, Jesus – all these wise beings have pointed us towards the Path. But it is not a path that is external, not a journey that can be traversed by the feet. It is a path that lies within, a journey that must be undertaken by the heart and the mind.

We must let go of the external orientations that nurture and educate us, that direct us towards other goals. We must look inward, to the stillness and silence that resides within. We must listen to the whispers of our soul, to the voice that speaks of the Absolute.

Krishnamurti and other modern Sages have shown us that it is possible to experience the Absolute, to transcend the limitations of thought and ego. They have shown us that it is not a mystery, not a miracle, but a possibility that lies within our human nature.

So let us embark on this journey, this Path that few follow. Let us let go of the burdens that weigh us down, the attachments that bind us. Let us embrace the unknown, the uncertainty, the chaos that lies within.

For in the depths of the Absolute, we will find the stillness and peace that we seek. We will find the answers to the questions that have plagued us for centuries. We will find the Truth that lies within.

Let us be brave, let us be bold, let us be fearless. Let us take the step into the void, into the unknown. For it is there that we will find the Absolute, the essence of our being. It is there that we will find our true nature, our true self.

May we be guided on this journey by the wise words of the Sages, by the light of the Absolute that shines within us. May we find the strength and courage to let go of the old, to embrace the new. May we find the peace and stillness that we seek, the Truth that lies within.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Glimpses of the Absolute

 

Within each of us lies the potential to transcend the limitations of ordinary mind and experience a deeper reality - what some traditions call the Absolute, the Ground of Being, or God. While this state of unity or peak experience has often been considered the domain solely of mystics and saints, the truth is that the capacity dwells dormant in every human soul. It is our essential nature, awaiting discovery through disciplined inner work.

All genuine spiritual paths point to the same destination, though using different languages and methods. At their core, they offer a process of liberation from identification with separate ego and gradual awakening to our intrinsic divine essence. This involves cultivating noble virtues, practicing presence of mind through meditation, and cultivating wisdom through inquiry into the nature of reality and self.

Over time, such disciplines help peel away layers of superficial conditioning to reveal our true blissful and peaceful self - one with the fundamental pure consciousness that underlies all forms. In that state of inward stillness and clarity, the usual boundaries between subject and object fall away. One perceives directly that all is contained within the one infinite life and knows directly one's identity with the eternal. Though ineffable, this realization brings transcendent peace, love, creativity and compassion.

While glimpses of the Absolute may come through grace to anyone at any time, consistent experience depends on committed effort. The seeker must firmly resolve to strip away all that obscures their true nature like the proverbial onion, layer by layer. With patient practice of presence and purification, the trappings of small self dissolve, and one may abide as peaceful, blissful awareness itself - fully awake in every moment to life's deepest meaning. Then daily living becomes worship, and ordinary reality is transfigured by love, joy, wisdom and service. This is the fruit of following the perennial path with heart and will - a taste of our shared spiritual potential.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

...

CHAPTER III

 

QUIETING PEOPLE

Neglecting to praise the worthy deters people from emulating them; just as not prizing rare treasures deters a man from becoming a thief; or ignoring the things which awaken desire keeps the heart at rest.

Therefore, the wise ruler does not suggest unnecessary things, but seeks to satisfy the minds of his people. He seeks to allay appetites but strengthen bones. He ever tries by keeping people in ignorance to keep them satisfied and those who have knowledge he restrains from evil. If he, himself, practices restraint then everything is in quietness.

...

Quieting People

Neglecting to praise the worthy:

Neglecting to acknowledge and praise individuals who deserve recognition can discourage others from emulating their positive qualities.

Just as not appreciating rare treasures deters a person from engaging in theft, the absence of recognition can hinder the development of desirable traits in others.

By recognizing and praising the worthy, we can inspire others to strive for excellence.

Ignoring the things that awaken desire:

When we disregard or ignore the things that evoke desire, we can maintain a sense of contentment and inner peace.

By not constantly seeking external stimuli, we can cultivate a state of tranquility within ourselves.

This approach allows us to find satisfaction in what we already have, rather than constantly chasing after new desires.

The wise ruler's approach:

A wise ruler understands the importance of satisfying the minds of the people they govern.

They do not unnecessarily burden their subjects with irrelevant information or demands.

Instead, they focus on allaying appetites and reinforcing the overall well-being of their people.

The wise ruler restrains those with knowledge from engaging in harmful actions and promotes a culture of restraint and tranquility.

The benefits of quietness:

When individuals practice restraint and embrace a state of quietness, harmony and peace prevail.

By prioritizing calmness and self-control, both on an individual and societal level, conflicts can be minimized.

The pursuit of quietness allows for personal growth, contentment, and a more harmonious coexistence.

Embracing quietness

Quieting people involves recognizing the worthy, ignoring unnecessary desires, and fostering a state of tranquility. The wise ruler seeks to satisfy the minds of their people by allaying appetites and promoting restraint. By embracing quietness, individuals can experience personal growth and contribute to a more peaceful society. Remember to appreciate the positive qualities in others, find contentment in the present, and practice self-restraint for a harmonious existence.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2024. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~